2,494 total views
Linggo ng Palaspas ng Pagpapakasakit ng Panginoon (A)
Mateo 21, 1-11
Isaias 5, 4-7
Salmo 21, 8-9. 17-18a. 19-20. 23-24.
D’yos ko! D’yos ko! Bakit naman
ako’y ‘yong pinabayaan.
Filipos 2, 6-11
Mateo 26, 14-27, 66
o kaya Mateo 27, 11-54
Palm Sunday of the Lord’s Passion (Red)
MABUTING BALITA
Mateo 21, 1-11
Ang Mabuting Balita ng Panginoon ayon kay San Mateo
Malapit na sila sa Jerusalem. Pagdating nila sa Betfage, sa Bundok ng mga Olibo, pinauna ni Hesus ang dalawang alagad. Sinabi niya sa kanila, “Pumunta kayo sa susunod na nayon. Makikita ninyo roon ang isang inahing asno na nakatali, kasama ang kanyang bisiro. Kalagin ninyo at dalhin dito. Kapag may sumita sa inyo, sabihin ninyong kailangan ng Panginoon, at hindi na kikibo iyon.”
Nangyari ito upang matupad ang sinabi ng propeta;
“Sabihin ninyo sa lungsod ng Sion:
masdan mo, dumarating ang iyong hari,
Siya’y mapagpakumbaba; nakasakay sa isang asno,
sa isang bisiro, bisiro ng isang asno.”
Lumakad nga ang mga alagad at ginawa ang iniutos ni Hesus. Dinala nila ang inahing asno at ang bisiro. Isinapin nila sa likod ng mga ito ang kanilang balabal, at sumakay si Hesus. Maraming naglatag ng kanilang balabal sa daan; ang iba nama’y pumutol ng mga sanga ng kahoy at inilatag din sa daan. Nagsisigawan ang mga taong nauuna at sumusunod sa kanya: “Mabuhay ang anak ni David! Pagpalain ang dumarating sa ngalan ng Panginoon! Purihin ang Diyos!” Pagpasok ni Hesus sa Jerusalem, nagulo ang buong lungsod. “Sino kaya ito?” tanong nila. “Si Hesus, ang propetang taga-Nazaret, Galilea,” sagot ng karamihan.
Ang Mabuting Balita ng Panginoon.
UNANG PAGBASA
Isaias 50, 4-7
Pagbasa mula sa aklat ni propeta Isaias
Ang Makapangyarihang Panginoon
ang nagturo sa akin ng sasabihin ko,
para tulungan ang mahihina.
Tuwing umaga’y
kanyang binubuksan ang aking pandinig.
Nananabik akong malaman
kung ano ang ituturo niya sa akin.
Binigyan niya ako ng pang-unawa,
hindi ako naghimagsik ni tumalikod sa kanya.
Hindi ako tumutol
nang bugbugin nila ako,
hindi ako kumibo
nang ako’y kanilang insultuhin.
Pinabayaan ko silang bunutin
ang buhok ko’t balbas,
gayun din nang lurhan nila ako sa mukha.
Ang mga pagdustang ginawa nila’y
di ko pinapansin,
pagkat ang Makapangyarihang Panginoon
ang tumutulong sa akin.
Handa akong magtiis
na sampaling parang bato
pagkat aking batid
na ang sarili ko’y di mapapahiya.
Ang Salita ng Diyos.
SALMONG TUGUNAN
Salmo 21, 8-9. 17-18a. 19-20. 23-24
D’yos ko! D’yos ko! Bakit naman
ako’y ‘yong pinabayaan.
Bawat taong makakita’y umiiling, nanunukso,
palibak na nagtatawa’t sinasabi ang ganito:
“Nagtiwala siya sa Diyos, ngunit hindi siya pansin,
kung talagang minamahal, bakit hindi intindihin?”
D’yos ko! D’yos ko! Bakit naman
ako’y ‘yong pinabayaan.
May pangkat ng mga buhong na sa aki’y pumaligid,
para akong nasa gitna niyong asong mababangis,
mga kamay ko at paa’y butas sa pakong matulis
ang buto ng katawan ko ay mabibilang sa masid.
D’yos ko! D’yos ko! Bakit naman
ako’y ‘yong pinabayaan.
Pinaghati-hati nila ang damit ko sa katawan,
ang hinubad na tunika’y dinaan sa sapalaran.
H’wag mo akong ulilahin, h’wag talikdan, Panginoon,
O aking Tagapagligtas, bilisan mo ang pagtulong.
D’yos ko! D’yos ko! Bakit naman
ako’y ‘yong pinabayaan.
Ang lahat ng ginawa mo’y ihahayag ko sa lahat,
sa gitna ng kapulunga’y pupurihin kitang ganap,
purihin ang Panginoon ng lahat ng kanyang lingkod,
Siya’y inyong dakilain, kayong angkan ni Jacob;
Ikaw bayan ng Israel ay sumamba at maglingkod.
D’yos ko! D’yos ko! Bakit naman
ako’y ‘yong pinabayaan.
IKALAWANG PAGBASA
Filipos 2, 6-11
Pagbasa mula sa sulat ni Apostol San Pablo sa mga taga-Filipos
Si Kristo Hesus, bagama’t siya’y Diyos ay hindi nagpilit na manatiling kapantay ng Diyos. Bagkus hinubad niya ang lahat ng katangian ng pagka-Diyos, nagkatawang-tao at namuhay na isang alipin. Nang maging tao, siya’y nagpakababa at naging masunurin hanggang kamatayan, oo, hanggang kamatayan sa krus. Kaya naman, siya’y itinampok ng Diyos at binigyan ng pangalang higit sa lahat ng pangalan. Anupa’t ang lahat ng nilalang na nasa langit, nasa lupa, at nasa ilalim ng lupa ay maninikluhod. At sasamba sa kanya. At ipapahayag ng lahat na si Hesukristo ang Panginoon, sa ikararangal ng Diyos Ama.
Ang Salita ng Diyos.
AWIT-PAMBUNGAD SA MABUTING BALITA
Filipos 2, 8-9
Masunuring Kristo Hesus
naghain ng buhay sa krus,
kaya’t dinakila ng D’yos
binigyan ng ngalang tampok
sa langit at sansinukob.
MABUTING BALITA
Mateo 26, 14-27, 66
Ang Pagpapakasakit ng ating Panginoong Hesukristo ayon kay San Mateo
Noong panahong iyon: Si Judas Iscariote, isa sa Labindalawa, ay nakipagkita sa mga punong saserdote. “Ano po ang ibibigay ninyo sa akin kung tulungan ko kayong madakip si Hesus?” tanong niya. Noon din ay binilangan nila siya ng tatlumpung salaping pilak. Mula noon, humanap na si Judas ng pagkakataon upang maipagkanulo si Hesus.
Dumating ang unang araw ng Kapistahan ng Tinapay na Walang Lebadura. Lumapit kay Hesus ang mga alagad at nagtanong, “Saan po ninyo ibig na ipaghanda namin kayo ng Hapunang Pampaskuwa?” Sumagot siya, “Pumunta kayo sa lungsod at hanapin ninyo ang taong ito. Sabihin sa kanyang ganito ang ipinasasabi ng Guro: ‘Malapit na ang aking oras. Ako at ang mga alagad ko’y sa bahay mo kakain ng Hapunang Pampaskuwa.’” Sinunod ng mga alagad ang utos ni Hesus, at inihanda nila ang Hapunang Pampaskuwa.
Nang gabing yaon, dumulog sa hapag si Hesus, kasama ang labindalawang alagad. Samantalang sila’y kumakain, nangusap si Hesus, “Sinasabi ko: isa sa inyo ang mga magkakanulo sa akin.” Nanlumo ang mga alagad, at isa’t isa’y nagtanong sa kanya, “Ako po ba, Panginoon?” Sumagot siya, “Ang kasabay kong sumawsaw sa mangkok ang siyang magkakanulo sa akin. Papanaw ang Anak ng Tao, ayon sa nasusulat, ngunit sa aba ng magkakanulo sa kanya! Mabuti pang hindi na ipinanganak ang taong iyon.” Si Judas, na magkakanulo sa kanya, ay nagtanong din, “Guro, ako po ba?” Sumagot si Hesus, “Ikaw na ang nagsabi.”
Samantalang sila’y kumakain, hinawakan ni Hesus ang tinapay, at matapos na magpasalamat sa Diyos, kanyang pinaghati-hati at ibinigay sa mga alagad. “Kunin ninyo ito at kanin; ito ang aking katawan,” wika niya. Hinawakan niya ang kalis, nagpasalamat sa Diyos at ibinigay sa kanila. “Uminom kayong lahat nito,” sabi niya. “Sapagkat ito ang dugo ng tipan, ang aking dugo na mabubuhos dahil sa marami, sa ikapagpapatawad ng mga kasalanan. Sinasabi ko sa inyo na hindi na ako iinom nitong alak na mula sa ubas hanggang sa araw na ang bagong alak ay inumin kong kasalo kayo sa kaharian ng aking Ama.” At pagkaawit ng isang imno, sila’y nagpunta sa Bundok ng mga Olibo.
Sinabi ni Hesus sa kanila, “Sa gabing ito, ako’y iiwan ninyong lahat, gaya ng nasasaad sa Kasulatan, ‘Papatayin ko ang pastol, at mangangalat ang mga tupa.’ Ngunit pagkatapos na ako’y muling mabuhay, mauuna ako sa inyo sa Galilea.” Sumagot si Pedro, “Kahit na po iwan kayo ng lahat, hindi ko kayo iiwan.” “Tandaan mo,” sabi ni Hesus, “sa gabi ring ito, bago tumilaok ang manok, makaitlo mo akong itatatwa.” Ngunit matigas na sinabi ni Pedro, “Kahit na ako pataying kasama ninyo, hindi ko kayo itatatwa.” Gayun din ang sinabi ng lahat ng alagad.
At isinama sila ni Hesus sa isang lugar na tinatawag na Getsemani. Sinabi niya sa kanyang mga alagad, “Dito muna kayo; mananalangin ako sa dako roon.” Ngunit isinama niya si Pedro at ang dalawang anak ni Zebedeo. At nagsimulang mabagabag at maghirap ang kanyang kalooban. Sinabi niya sa kanila, “Ang puso ko’y tigib ng hapis na halos ikamatay ko! Maghintay kayo rito at makipagpuyat sa akin!” Pagkalayo nang kaunti, nagpatirapa siya at nanalangin: “Ama ko, kung maaari’y ilayo mo sa akin ang kalis ng paghihirap na ito. Gayunman, huwag ang kalooban ko kundi ang kalooban mo ang mangyari.”
Nagbalik siya at dinatnan niyang natutulog ang tatlong alagad. Sinabi niya kay Pedro, “Talaga bang hindi kayo makapagpuyat na kasama ko kahit isang oras man lamang? Magpuyat kayo at manalangin upang huwag kayong madaig ng tukso. Ang espiritu’y nakahanda ngunit mahina ang laman.”
Muli siyang lumayo at nanalangin: “Ama ko, kung hindi maiaalis ang kalis na ito nang hindi ko iinumin, mangyari ang iyong kalooban.” Muli siyang nagbalik at dinatnan na naman niya silang natutulog, sapagkat sila’y antok na antok.
Iniwan niya uli ang tatlong alagad at muli siyang nanalangin, at iyon din ang sinabi. Nagbalik na naman siya sa mga alagad at sinabi sa kanila, “Natutulog pa ba kayo at nagpapahinga? Dumating na ang oras na ipagkakanulo ang Anak ng Tao sa mga makasalanan. Tayo na! Narito na ang magkakanulo sa akin.”
Nagsasalita pa si Hesus nang dumating si Judas, isa sa Labindalawa. May kasama siyang maraming tao na may dalang mga tabak at mga pamalo; galing sila sa mga punong saserdote at sa matatanda ng bayan. Bago pa sila dumating doon, ibinigay na ng taksil ang ganitong hudyat: “Ang hagkan ko ang siya nating pakay. Dakpin ninyo agad!” Kaya’t nilapitan ni Judas si Hesus at binati, “Magandang gabi po, Guro!” saka hinagkan. Sinabi sa kanya ni Hesus, “Kaibigan, gawin mo na ang sadya mo.” At nilapitan siya ng mga tao at dinakip. Nagbunot ng tabak ang isa sa mga kasama ni Hesus. Tinaga niya ang alipin ng pinakapunong saserdote, at natigpas ang tainga niyon. Sinabi ni Hesus, “Isalong mo ang iyong tabak! Ang gumagamit ng tabak ay sa tabak mamamatay. Hindi mo ba alam na makahihingi ako sa aking Ama nang higit pa sa labindalawang batalyon ng mga anghel at padadalhan niya ako agad? Ngunit paanong matutupad ang mga Kasulatang nagsasabi na ito’y dapat mangyari?”
At binalingan niya ang mga tao at sinabi, “Ako ba’y tulisan at naparito kayong may mga tabak at mga pamalo para dakpin ako? Araw-araw, ako’y nagtuturo sa templo, at hindi ninyo ako dinakip. Ngunit nangyaring lahat ito upang matupad ang sinulat ng mga propeta.”
Tumakas ang mga alagad at iniwan siyang mag-isa.
Dinala si Hesus ng mga dumakip sa kanya sa bahay ni Caifas, ang pinakapunong saserdote; doo’y nakakatipon ang mga eskriba at ang matatanda ng bayan. Sumunod sa kanya si Pedro, ngunit malayo ang agwat nila. Pagdating sa tahanan ng pinakapunong saserdote, pumasok siya sa patyo at naupong kasama ng mga bantay upang makita kung ano ang mangyayari. Naghahanap naman ang mga punong saserdote at ang buong Sanedrin ng saksing magsisinungaling laban kay Hesus, upang maipapatay siya. Ngunit wala silang matagpuan, bagama’t maraming humarap at nagsabi ng kabulaanan tungkol sa kanya. Sa wakas, may dalawang humarap at nagsabi, “Sinabi ng taong ito na gigibain niya ang templo at muling itatayo sa loob ng tatlong araw.”
Tumindig ang pinakapunong saserdote at sinabi kay Hesus, “Wala ka bang maisasagot sa paratang na ito sa iyo?” Ngunit hindi umimik si Hesus. At sinabi sa kanya ng pinakapunong saserdote, “Iniuutos ko sa iyo: sabihin mo sa amin, sa ngalan ng Diyos na buhay, kung ikaw ang Mesiyas, ang Anak ng Diyos.” Sumagot si Hesus, “Kayo na ang nagsabi. Ngunit sinasabi ko sa inyo: Mula ngayon ay makikita ninyo ‘ang Anak ng Taong nakaupo sa kanan ng Maykapangyarihan, at dumarating na nasa alapaap ng langit!’” Nang marinig ito ng pinakapunong saserdote, winahak niya ang sariling kasuotan at sinabi, “Ito’y kalapastanganan sa Diyos! Hindi na natin kailangan ang mga saksi. Narinig ninyo ang kanyang paglapastanganan sa Diyos! Ano sa palagay ninyo?” Sumagot sila, “Dapat siyang mamatay!”
Siya’y niluran nila sa mukha at pinagsusuntok. Sinampal naman siya ng iba at ang sabi, “Kristo, hulaan mo nga kung sino ang sumampal sa iyo!”
Samantala, si Pedro’y nakaupo sa patyo. Nilapitan siya ng isang alilang babae at ang sabi, “Kasama ka rin ni Hesus na taga-Galilea, hindi ba?” Ngunit itinanggi niya ito sa harapan ng lahat. “Wala akong nalalaman sa sinasabi mo,” sagot niya. Pumunta sa may pintuan si Pedro. Nakita siya ng isa pang alilang babae, at sinabi sa mga naroon, “Ang lalaking ito’y kasama ni Hesus na taga-Nazaret.” Muli siyang tumanggi: “Isinusumpa ko, hindi ko nakikilala ang taong iyan.” Mayamaya’y lumapit kay Pedro ang mga naroon. Sinabi nila, “Isa ka nga sa kanila. Nakikilala sa iyong pagsasalita.” “Mamatay man ako, talagang hindi ko nakikilala ang taong iyan,” sagot ni Pedro. Siya namang pagtilaok ng manok. At naalaala ni Pedro ang sabi ni Hesus, “Bago tumilaok ang manok, makaitlo mo akong itatatwa.” Lumabas siya at nanangis nang buong kapaitan.
Kinaumagahan, nagpulong ang mga punong saserdote at ang mga matatanda ng bayan kung paano maipapapatay si Hesus. Iginapos nila siya at dinala kay Gobernador Pilato.
Nang makita ni Judas na si Hesus ay hinatulang mamatay, nagsisi siya at isinauli sa mga punong saserdote at sa matatanda ng bayan ang tatlumpung salaping pilak. Sinabi niya, “Nagkasala ako! Ipinagkanulo ko ang taong walang sala.” “Ano ang pakialam namin? Bahala ka!” sagot nila. Inihagis ni Judas ang mga salaping pilak sa loob ng templo saka siya umalis at nagbigti.
Pinulot ng mga punong saserdote ang mga salaping pilak. Sinabi nila, “Labag sa Kautusan na ilagay ang salaping ito sa kabang-yaman ng templo. Ito’y kabayaran sa buhay ng isang tao.” Nagkaisa sila na ang salapi ay ibayad sa bukid ng magpapalayok upang gawing libingan ng mga dayuhan. Kaya ang bukid na iyon ay tinawag na “Bukid ng Dugo” hanggang sa panahong ito.
Sa ganitong paraan natupad ang sinabi ni Propeta Jeremias: “Kinuha nila ang tatlumpung salaping pilak, ang inihalaga sa kanya ng mga Israelita, at ibinayad sa bukid ng magpapalayok, ayon sa iniutos sa akin ng Panginoon.”
Iniharap si Hesus sa gobernador. “Ikaw ba ang hari ng mga Judio?” tanong sa kanya ng gobernador. Sumagot si Hesus, “Kayo na ang nagsasabi.” Ngunit nang paratangan siya ng mga punong saserdote at ng matatanda ng bayan, hindi na siya sumagot. Kaya’t sinabi sa kanya ni Pilato, “Hindi mo ba naririnig ang mga ipinararatang nila sa iyo?” Ngunit hindi sumagot si Hesus gaputok man, kaya’t nagtaka ang gobernador.
Tuwing Pista ng Paskuwa, kinaugalian na ng gobernador ang magpalaya ng isang bilanggo — sinumang mahiling ng taong-bayan. Noon ay may isang kilalang bilanggo na nagngangalang Barrabas. Kaya’t nang magkatipon ang mga tao, tinanong sila ni Pilato, “Sino ang ibig ninyong palayain ko, si Barrabas o si Hesus na tinawag na Kristo?” Alam ni Pilato na inggit ang nag-udyok sa kanila na dalhin sa kanya si Hesus.
Hindi lamang iyan. Samantalang siya’y nakaluklok sa hukuman, nagpasabi sa kanya ang kanyang asawa, “Huwag kang makialam sa taong iyan na walang kasalanan, sapagkat kagabi’y pinahirapan ako ng aking panaginip tungkol sa kanya.”
Ang mga tao nama’y sinulsulan ng mga punong saserdote at ng matatanda ng bayan na hilingin kay Pilato na si Barrabas ang palayain, at si Hesus ay ipapatay. Muli silang tinanong ng gobernador, “Sino sa dalawa ang ibig ninyong palayain ko?” “Si Barrabas po!” sagot nila. Sinabi sa kanila ni Pilato, “Kung gayon, ano ang gagawin ko kay Hesus na tinatawag na Kristo?” Sumagot ang lahat, “Ipako sa krus!” “Bakit, anong masama ang ginawa niya?” tanong ni Pilato. Ngunit lalo pa nilang isinigaw, “Ipako sa krus!” Nang makita ni Pilato na wala siyang magagawa, at malamang pang magkagulo ang mga tao, nagpakuha siya ng tubig at naghugas ng kamay sa harapan ng mga tao. “Wala akong pananagutan sa kamatayan ng taong ito. Bahala kayo!” sabi ni Pilato. Sumagot ang mga tao, “Pinananagutan namin at ng aming mga anak ang pagkamatay niya!” At pinalaya niya si Barrabas, ngunit ipinahagupit si Hesus at ibinigay sa kanila upang ipako sa krus.
Si Hesus ay dinala ng mga kawal ng gobernador sa pretoryo, at nagkatipon ang buong batalyon sa paligid niya. Hinubaran nila siya at sinuutan ng isang balabal na pulang-pula. Naglikaw sila ng halamang matinik at ipinutong sa kanya, saka pinapaghawak ng isang tambo sa kanyang kanang kamay. At palibak siyang niluhudluhuran at binati: “Mabuhay ang Hari ng mga Judio!” Siya’y pinaglulurhan; kinuha nila ang tambo at siya’y pinaghahampas sa ulo. At matapos kutyain, kanilang inalisan siya ng balabal, sinuutan ng sariling damit, at inilabas upang ipako sa krus.
Paglabas nila ng lungsod, kanilang nakita ang isang lalaking nagngangalang Simon, isang taga-Cirene. Pilit nilang ipinapasan sa kanya ang krus ni Hesus. Pagdating sa lugar na tinatawag na Golgota na nangangahulugang Pook ng Bungo, binigyan nila si Hesus ng alak na hinaluan ng apdo. Ngunit nang matikman niya ay hindi ininom.
Nang maipako na siya sa krus, pinaghati-hatian nila ang kanyang mga damit matapos magsapalaran. At naupo sila upang siya’y bantayan. Nakasulat sa kanyang ulunan ang sakdal laban sa kanya: “Ito’y si Hesus, ang Hari ng mga Judio.” Dalawang tulisan ang kasabay niyang ipinako sa krus – isa sa kanan at isa sa kaliwa.
Nilibak siya ng mga nagdaraan, at tatangu-tango pang sinabi, “Di ba ikaw ang gigiba ng templo at muling magtatayo nito sa loob ng tatlong araw? Iligtas mo ngayon ang iyong sarili! Kung ikaw nga ang Anak ng Diyos, bumaba ka sa krus!” Kinutya rin siya ng mga punong saserdote, ng mga eskriba at ng matatanda ng bayan. Sabi nila, “Iniligtas ang iba ngunit ang sarili’y di mailigtas! Di ba siya ang Hari ng Israel? Bumaba lang siya ngayon sa krus, maniniwala kami sa kanya! Nananalig siya sa Diyos, at sinasabi niyang siya ang Anak ng Diyos. Iligtas siya ng Diyos kung talagang iniibig siya!” At inalipusta rin siya ng mga tulisang ipinakong kasabay niya.
Mula sa tanghaling tapat hanggang sa ikatlo ng hapon ay nagdilim sa buong lupain. Nang mag-iikatlo ng hapon, sumigaw si Hesus, “Eli, Eli, lama sabachthani?” ibig sabihi’y “Diyos ko, Diyos ko, bakit mo ako pinabayaan?” Narinig ito ng ilan sa mga nakatayo roon, at sinabi nila, “Tinatawag niya si Elias!” Agad tumakbo ang isa sa kanila at kumuha ng espongha, tinigmak ng maasim na alak, inilagay sa dulo ng isang tambo at ipinasipsip kay Hesus. Ngunit sinabi naman ng iba, “Hintay muna tingnan natin kung darating si Elias upang iligtas siya!” Muling sumigaw si Hesus at nalagutan ng hininga.
Dito luluhod ang tanan at sandaling mananahimik.
Biglang napunit sa gitna ang tabing ng templo, mula sa itaas hanggang sa ibaba. Nayanig ang lupa, nagbitak ang mga bato, nabuksan ang mga libingan, at nabuhay ang maraming banal na namatay na. Lumabas sila ng libingan, at nang muling mabuhay si Hesus, sila’y pumasok sa Banal na Lungsod at nakita roon ng marami.
Nasindak ang kapitan at ang mga kawal na nagbabantay kay Hesus nang maramdaman nila ang lindol at masaksihan ang lahat ng nangyari. “Tunay na ito’y Anak ng Diyos!” sabi nila.
Naroon din ang maraming babaing nakatanaw mula sa malayo. Mula pa sa Galilea’y sumusunod na sila kay Hesus at naglilingkod sa kanya. Kabilang sa kanila si Maria Magdalena, si Mariang ina ni Santiago at ni Jose, at ang asawa ni Zebedeo.
Bago magtakipsilimm dumating ang isang mayamang taga-Arimatea, na ang ngala’y Jose. Siya’y alagad din ni Hesus. Lumapit siya kay Pilato at hiningi ang bangkay ni Hesus. Iniutos naman ni Pilato na ibigay ito sa kanya. Kaya’t kinuha ni Jose ang bangkay at binalot ng bagong kayong lino. Inilagay niya ito sa sariling libingan na di pa nalalaunang ipinauka niya sa bato. Pagkatapos, iginulong niya sa pintuan nito ang isang malaking bato, saka umalis. Naroon si Maria Magdalena at ang isa pang Maria, na nakaupo sa tapat ng libingan.
Kinabukasan, alalaong baga’y pagkatapos ng Araw ng Paghahanda, samasamang nagpunta kay Pilato ang mga punong saserdote at ang mga Pariseo. Sinabi nila, “Naalaala po namin na sinabi ng mapagpanggap na iyon noong nabubuhay pa, na siya’y muling mabubuhay pagkaraan ng tatlong araw. Pabantayan nga po ninyong mabuti ang libingan hanggang sa ikatlong araw. Baka pumaroon ang kanyang mga alagad at nakawin ang bangkay, at sabihin sa mga tao na siya’y muling nabuhay. At ang pandarayang ito ay magiging masahol pa sa nauna.” Sinabi sa kanila ni Pilato, “Kumuha kayo ng mga kawal at pabantayang mabuti ang libingan.” Kaya’t pumaroon sila at nilagyan ng tatak ang bato at pinabantayan ang libingan upang matiyak nilang di ito pakikialaman ninuman.
Ang Mabuting Balita ng Panginoon.
o kaya: Maikling Pagbasa
Mateo 27, 11-54
Ang Pagpapakasakit ng ating Panginoong Hesukristo ayon kay San Mateo
Noong panahong iyon, iniharap si Hesus kay gobernador Poncio Pilato. “Ikaw ba ang hari ng mga Judio?” tanong sa kanya ni Pilato. Sumagot si Hesus, “Kayo na ang nagsasabi.” Ngunit nang paratangan siya ng mga punong saserdote at ng matatanda ng bayan, hindi na siya sumagot. Kaya’t sinabi sa kanya ni Pilato, “Hindi mo ba naririnig ang mga ipinararatang nila sa iyo?” Ngunit hindi sumagot si Hesus gaputok man, kaya’t nagtaka ang gobernador.
Tuwing Pista ng Paskuwa, kinaugalian na ng gobernador ang magpalaya ng isang bilanggo — sinumang mahiling ng taong-bayan. Noon ay may isang kilalang bilanggo na nagngangalang Barrabas. Kaya’t nang magkatipon ang mga tao, tinanong sila ni Pilato, “Sino ang ibig ninyong palayain ko, si Barrabas o si Hesus na tinawag na Kristo?” Alam ni Pilato na inggit ang nag-udyok sa kanila na dalhin sa kanya si Hesus.
Hindi lamang iyan. Samantalang siya’y nakaluklok sa hukuman, nagpasabi sa kanya ang kanyang asawa, “Huwag kang makialam sa taong iyan na walang kasalanan, sapagkat kagabi’y pinahirapan ako ng aking panaginip tungkol sa kanya.”
Ang mga tao nama’y sinulsulan ng mga punong saserdote at ng matatanda ng bayan na hilingin kay Pilato na si Barrabas ang palayain, at si Hesus ay ipapatay. Muli silang tinanong ng gobernador, “Sino sa dalawa ang ibig ninyong palayain ko?” “Si Barrabas po!” sagot nila. Sinabi sa kanila ni Pilato, “Kung gayon, ano ang gagawin ko kay Hesus na tinatawag na Kristo?” Sumagot ang lahat, “Ipako sa krus!” “Bakit, anong masama ang ginawa niya?” tanong ni Pilato. Ngunit lalo pa nilang isinigaw, “Ipako sa krus!” Nang makita ni Pilato na wala siyang magagawa, at malamang pang magkagulo ang mga tao, nagpakuha siya ng tubig at naghugas ng kamay sa harapan ng mga tao. “Wala akong pananagutan sa kamatayan ng taong ito. Bahala kayo!” sabi ni Pilato. Sumagot ang mga tao, “Pinananagutan namin at ng aming mga anak ang pagkamatay niya!” At pinalaya niya si Barrabas, ngunit ipinahagupit si Hesus at ibinigay sa kanila upang ipako sa krus.
Si Hesus ay dinala ng mga kawal ng gobernador sa pretoryo, at nagkatipon ang buong batalyon sa paligid niya. Hinubaran nila siya at sinuutan ng isang balabal na pulang-pula. Naglikaw sila ng halamang matinik at ipinutong sa kanya, saka pinapaghawak ng isang tambo sa kanyang kanang kamay. At palibak siyang niluhudluhuran at binati: “Mabuhay ang Hari ng mga Judio!” Siya’y pinaglulurhan; kinuha nila ang tambo at siya’y pinaghahampas sa ulo. At matapos kutyain, kanilang inalisan siya ng balabal, sinuutan ng sariling damit, at inilabas upang ipako sa krus.
Paglabas nila ng lungsod, kanilang nakita ang isang lalaking nagngangalang Simon, isang taga-Cirene. Pilit nilang ipinapasan sa kanya ang krus ni Hesus. Pagdating sa lugar na tinatawag na Golgota na nangangahulugang Pook ng Bungo, binigyan nila si Hesus ng alak na hinaluan ng apdo. Ngunit nang matikman niya ay hindi ininom.
Nang maipako na siya sa krus, pinaghati-hatian nila ang kanyang mga damit matapos magsapalaran. At naupo sila upang siya’y bantayan. Nakasulat sa kanyang ulunan ang sakdal laban sa kanya: “Ito’y si Hesus, ang Hari ng mga Judio.” Dalawang tulisan ang kasabay niyang ipinako sa krus – isa sa kanan at isa sa kaliwa.
Nilibak siya ng mga nagdaraan, at tatangu-tango pang sinabi, “Di ba ikaw ang gigiba ng templo at muling magtatayo nito sa loob ng tatlong araw? Iligtas mo ngayon ang iyong sarili! Kung ikaw nga ang Anak ng Diyos, bumaba ka sa krus!” Kinutya rin siya ng mga punong saserdote, ng mga eskriba at ng matatanda ng bayan. Sabi nila, “Iniligtas ang iba ngunit ang sarili’y di mailigtas! Di ba siya ang Hari ng Israel? Bumaba lang siya ngayon sa krus, maniniwala kami sa kanya! Nananalig siya sa Diyos, at sinasabi niyang siya ang Anak ng Diyos. Iligtas siya ng Diyos kung talagang iniibig siya!” At inalipusta rin siya ng mga tulisang ipinakong kasabay niya.
Mula sa tanghaling tapat hanggang sa ikatlo ng hapon ay nagdilim sa buong lupain. Nang mag-iikatlo ng hapon, sumigaw si Hesus, “Eli, Eli, lama sabachthani?” Ibig sabihi’y “Diyos ko, Diyos ko, bakit mo ako pinabayaan?” Narinig ito ng ilan sa mga nakatayo roon, at sinabi nila, “Tinatawag niya si Elias!” Agad tumakbo ang isa sa kanila at kumuha ng espongha, tinigmak ng maasim na alak, inilagay sa dulo ng isang tambo at ipinasipsip kay Hesus. Ngunit sinabi naman ng iba, “Hintay muna, tingnan natin kung darating si Elias upang iligtas siya!” Muling sumigaw si Hesus at nalagutan ng hininga.
Dito luluhod ang tanan at sandaling mananahimik.
Biglang napunit sa gitna ang tabing ng templo, mula sa itaas hanggang sa ibaba. Nayanig ang lupa, nagbitak ang mga bato, nabuksan ang mga libingan, at nabuhay ang maraming banal na namatay na. Lumabas sila ng libingan, at nang muling mabuhay si Hesus, sila’y pumasok sa Banal na Lungsod at nakita roon ng marami.
Nasindak ang kapitan at ang mga kawal na nagbabantay kay Hesus nang maramdaman nila ang lindol at masaksihan ang lahat ng nangyari. “Tunay na ito’y Anak ng Diyos!” sabi nila.
Ang Mabuting Balita ng Panginoon.
PANALANGIN NG BAYAN
Linggo ng Palaspas
Buong pagtitiwala sa mahabaging pagmamahal ng Panginoon na nakauunawa sa ating mga kahirapan at pangangailangan, idulog natin ang ating mga kahilingan. Manalangin tayo:
Mahabaging Ama, dinggin Mo kami!
Nawa, tulad ng nagsitanggap sa kanya sa Jerusalem, maging bukas lagi ang mga puso ng lahat ng nananampalataya sa pagtanggap kay Hesus. Manalangin tayo!
Nawa ang Santo Papa, ating Obispo, at ating mga pari ay magpatuloy sa paggabay sa atin na maging tapat kay Hesus sa pamamagitan ng kabanalan ng kanilang buhay. Manalangin tayo!
Nawa ang paghatol ng lahat ng hukom sa ating bayan ay maging walang pagkiling o katiwalian. Manalangin tayo!
Nawa ang mga biktimang pinagkaitan ng katarungan ay magpatuloy sa paghahanap ng katarungan nang may tibay ng loob at magtamo ng nauukol sa kanila. Manalangin tayo!
Nawa maunawaan nating ang mga hirap at sakit ni Hesus ay dahil sa sarili nating mga pagka- kasala at kawalan ng pagsisisi. Manalangin tayo!
Tahimik nating idalangin ang pansarili nating mga kahilingan. (Manahimik sandali.)
Manalangin tayo!
Panginoong Diyos, alalayan Mo kaming mabuhay alinsunod sa turo ni Hesus. Sa pakikibahagi namin sa kanyang paghihirap, makibahagi rin nawa kami sa kanyang kaluwalhatiang walang hanggan. Amen!
