1,441 total views
Homiliya para sa Martes sa Panlimang Linggo ng Kuwaresma, Bilang 21:4-9; Juan 8:21-30
Mula sa krus, isa daw sa mga huling salita na binitiwan ni Hesus ay, “Ama, patawarin mo sila, hindi nila alam ang kanilang ginagawa.”
Talaga namang kung minsan, lalo na kapag parang nahihibang ang tao sa paggawa ng masama o pagsuporta sa masamang gawain na akala niya’y nakabubuti, para siyang nawawala sa sarili o hindi alam ang kanyang ginagawa. Pwede palang mangyari kung minsan, na ang ginagawa natin ay “wala lang” para sa atin, pero napakalaking bagay pala para sa iba, o napakatinding sakit o pagdurusa pala ang naidulot nito sa iba.
Parang ganito ang naiiisip ko pag naririnig ko ang kuwento tungkol sa iniutos ng Panginoon kay Moises na ipagawa sa mga Israelita para maligtas sila. Na kung sakaling matuklaw daw sila ng mga ahas sa disyerto—gumawa daw sila ng larawan ng isang tansong ahas at ipulupot ito sa isang poste, itaas at iharap sa mga natuklaw. At ang sinuman daw sa mga natuklaw ang makatitig dito ay matatauhan, mahimasmasan. Siya ay gagaling at maliligtas.
Siguro ito ang ibig sabihin ng Filipino idiomatic expression na “Ipamukha mo sa kanya.” Kumbaga sa bruhang reyna nag-aakalang maganda siya at nagsasabing “mirror mirror on the wall, who’s the fairest of them all?” pagtingin niya sa salamin, saka pa lang niya malalaman, napakapangit pala niya, noon pa lang ito matatauhan na siya pala ay isinumpa, at ang gawain niya’y kasumpa-sumpa.
Pag kuwaresma, isa sa mga pagsasanay na itinuturo ng simbahan sa atin ay ang pagsusuri ng budhi na para bang pagkakataon para humarap sa salamin ang kaluluwa at makita ang ating mga pagkukulang at pagkakasala. Ang Tagalog ng “I CONFESS” ay “INAAMIN KO”. Susi sa sakramento ng pakikipagkasundo ang PAG-AMIN. Pero papaano aamin ang isang tao kung hindi niya alam ang ginagawa niya o wala siya sa sarili? Hindi naman tayo aamin at magsisisi kung hindi muna tayo mamulat sa ating ginagawa, sa pwede nating maidulot na perwisyo sa buhay ng ating kapwa.
May alam akong tao, nasabi niya minsan sa akin na kung gaano daw kasama ang pag-uugali noong bata pa siya, ay siya namang ibinuti niya noong tumanda na siya. Pasaway daw kasi siya noong bata pa siya, walang pakundangan sa damdamin ng mga magulang, lalo na kung makasagot-sagot. Pero nang nag-asawa daw siya at nagkaanak, minsan naranasan niyang sagutin siya nang pabalang ng anak niya, at nasaktan daw nang matindi ang damdamin niya. Pero sa sandaling iyon, para daw niyang nakitang bigla ang sarili niya sa salamin at naisip ang pagsagot-sagot niya sa magulang niya noong bata pa siya, at noon lang siya natauhan sa matinding sama ng loob na naidulot niya lalo na sa nanay niya noong maliit pa siya. Hindi alam ng anak na sa masamang pag-uugali niya, naipamukha nito ang masamang pag-uugaling sa nanay pala niya mismo nakuha.
Ganyan pala ang silbi ng krus. Masyado na lang tayong nasanay: pero isang napakatinding kalupitan ang tinititigan natin kapag tumitingin tayo sa krus: larawan ng Diyos na hindi lang yumakap sa ating pagkatao, niyakap din niya ang ating kasalanan at kawalan ng utang na loob. Ang larawan ng Anak ng Diyos na tumanggap ng pananakit at walang kasing-tinding pagmamalupit ng ng tao, para lang mailigtas ang tao. Ito ang ipinamumukha sa atin ng krus; at ito rin ang susi ng ating pagkahimasmas para tayo matauhan, gumaling at magbago.
