Homily May 11, 2025

 1,444 total views

4th Sunday of Easter Cycle C

Good Shepherd Sunday

World Day of Prayer for Vocations

Acts 13:14.43-52 rev 7:9.14-17 Jn 10:27-30

Ang pagpapastol ay isang pangkaraniwang gawain ng mga Israelita. Ang mga ninuno nila, sina Abraham, Isaac, Jacob, David, ay mga pastol. Dahil dito alam ng mga Israelita ang gawain ng mga pastol. Ang pag-aalaga ng mga kawan nila ay ang pangangalaga ng kanilang hanap buhay. Nabubuhay ang mga pastol dahil sa kanilang mga tupa. Ito ang nagbibigay sa kanila ng kanilang pagkain, ng kanilang mga tolda para sa kanilang tahanan, at ng kanilang mga damit. Kung ngayon ang kayamanan ng mga tao ay nakikita sa kanyang ari-ariang mga lupa, o kaya sa kanyang pera sa bangko, o sa taas ng kanyang suweldo o sa dami ng kanyang bangka, o business o bahay, noon ang mayamang tao ay nakikilala sa dami ng kanyang mga tupa.

Ang gawain ng pastol ay pangalagaan ang kanyang mga tupa, na hindi sila magkasakit, na hindi sila mawawala, na hindi sila kakainin ng mababangis na mga hayop. Kailangan din sila dalhin sa mga lugar na may mga damo at may tubig. Hindi madali ang gawaing ito. Kailangan sila palaging makikilakbay kasama ng kanilang mga tupa. Dahil sa gawaing pangangalaga, ang pastol ang nagiging larawan ng isang leader. Iyan din ang gawain ng leader – tugunan ang pangangailangan ng mga nasa ilalim niya, ipagtanggol sila sa mga kaaway, at dalhin sila sa masaganang buhay. Ang mga hari ng Israel ay kinikilala na mga pastol ng bayan, ganoon din ang kanilang mga religious leaders.

Ngayong Linggo, ang ika-apat na Linggo ng panahon ng Muling Pagkabuhay ni Jesus, ay tinatawag na Linggo ng Mabuting Pastol o Good Shepherd Sunday. Dito piniprisinta si Jesus na isang Mabuting Pastol na inalay ang kanyang sarili upang tayo, ang kanyang tupa, ay mabuhay. Dinadala niya tayo sa mainam na pastulan kung saan wala ng pagdurusa. Papahiran niya ang ating mga luha at mananagana tayo magpasawalang haggan sa kanyang kaharian. Sinabi sa atin sa ating ikalawang pagbasa na pinangungunahan niya ang napakaraming mga tao mula sa bawat bansa, lahi, bayan at wika. Nakadamit sila ng puti sapagkat nilinis na ang anumang karumihan nila ng dugo ng Kordero at nakahawak sila ng mga palaspas na sumasagisag sa kanilang tagumpay sa buhay na ito. Walang kaaway o kasamaan ang makakaagaw ng tupa sa kanyang kamay. Ganyan ang gagawin sa atin ng ating Mabuting Pastol na si Jesus.

Ang pagiging mabuting pastol ni Jesus ay pinagpapatuloy ng kanyang mga alagad. Narinig natin ang pagsisikap ni Pablo at ni Bernabe sa Antiquia ng Pisidia. Doon nagpahayag sila sa sinagoga. Marami ang dumating upang makinig sa kanila. Kinainggitan sila ng mga leaders ng mga Judio doon at inintriga sila sa mga may influensiyang mga tao doon. Isinumbong sila na nagdadala daw sila ng gulo, kaya pinalalayas sila sa lunsod. Pero matapang na nanindigan sina Pablo at Bernabe. Oo, aalis nga sila para makaiwas ng gulo, pero patuloy silang magpapahayag kahit na sa mga hindi Judio, sapagkat ang kaligtasan ay para sa lahat. Ayaw man silang tanggapin ng mga Judio, pupunta sila sa mga Hentil. Hindi iniiwan ng mabubuting pastol ang kanilang pagpapastol.

Hanggang ngayon pinagpapatuloy ng simbahan ang pagiging mabuting pastol ni Jesus. Iyan ang gawain ng ating Santo Papa, ng ating mga obispo, ng ating mga pari at ng ating mga leader laiko. Naglalaan sila ng kanilang buhay at panahon sa ikabubuti ng bayan ng Diyos. Sabi ni Jesus sa mga tao, magdasal kayo sa Panginoon ng ubasan upang magpadala ng maraming manggagawa sa kanyang bukirin. Kaya nagdarasal tayo na bigyan tayo ng Santo Papa sa siyang magpapatuloy sa gawain ng paggagabay sa buong simbahan. Pumanaw na si Papa Francisco, may isa naman na itatalaga ng Diyos na ipagpatuloy ang gawain ng Mabuting Pastol na si Jesus sa ating piling.

Kung si Jesus ang Mabuting Pastol, sana magiging mabubuting tupa naman tayo. Hindi namimilit ang Mabuting Pastol. Hindi sila namamalo ng mga tupa. Ang kanyang baston ay panlaban sa mababangis na hayop at panggabay sa mga tupa na naliligaw o nawawala, hindi panghampas sa kanyang mga tupa. Magiging mabubuting tupa tayo kung ginagawa natin ang sinabi ni Jesus. “Nakikinig sa akin ang aking mga tupa; nakikilala ko sila at sumusunod sila sa akin.”

Nakikinig ang tupa sa tinig ng kanilang pastol. Kilala nila ang tinig ng kanilang pastol. Kilala ba natin ang tinig ni Jesus? Oo, kung nakikinig tayo sa ating konsensya. Ang konsensya ay ang munting tinig ng Diyos sa budhi natin. Dito nalalaman natin ang dapat nating iwasan at kung ano ang dapat nating gawin. Ang bawat tao ay may konsensya, pero tayong mga kristiyano ay mas pinaigting ang ating konsensya ng ating pananampalataya at ng Banal na Espiritu na tinanggap sa binyag at sa kumpil. Sumunod tayo sa ating konsensya sa lahat ng bagay, pati na sa ating pagboboto. Kaya nanawagan tayo na bumoto ayon sa konsensya. Makinig tayo sa ating Mabuting Pastol.

Nakinig tayo kay Jesus kasi kilala niya tayo. Alam niya ang ating kalagayan, ang ating pinagdadaanan sa buhay, ang ating nararamdaman. Kaya ang sinasabi niya ay para sa ating kabutihan. Ang tinig ng ating pastol ay hindi tinig ng walang pakialam sa atin o tinig ng walang kibo sa atin. Ito ay tinig ng isang nagmamahal sa atin at nakakakilala sa atin.

Pero hindi lang sapat na makinig. Dapat natin gawin ang ating napakinggan. Kaya sumunod tayo sa ating mabuting pastol. Hindi tayo malilihis sa landas ng buhay kung sumusunod tayo kay Jesus. Dadalhin niya tayo sa mainam na pastulan, sa buhay na walang hanggan. Ang mga pangako ng mga politiko ay masyadong makitid – bigas na dalawampung piso daw ang halaga ng isang kilo, trabaho daw, sementadong daan o kuryente. Ito ay mga pangako na pansamantala lamang at hindi pa nga nagagawa. Ang pangako ni Jesus ay buhay na walang hanggan, walang hanggang kaligayahan, at tinaya niya ang kanyang buhay para dito. Maniwala tayo sa ating mabuting pastol, sumunod tayo sa kanya.

Ngayong Linggo ay pandaigdigan araw ng pagdarasal para sa bokasyon. Manalangin tayo ng magpadala ang Diyos ng mga manggagawa sa kanyang pastolan. Habang pinagdarasal natin na magpadala ang Diyos ng mabubuting pari at madre, ngayong araw, bago tayo bumoto bukas, magdasal din tayo sa Diyos na bigyan tayo ng mabubuting leaders sa ating gobyerno, tunay na mga leaders na may malasakit sa atin, at hindi mga leaders na ang sarili lang nila at ng kanilang pamilya ang interes. Ipagdasal natin ang mga Pilipino na sumunod sa tinig ng kanilang konsensya sa kanilang pagboto bukas, at hindi sila malinlang at matakot sa mga galamay ng mga politiko. Huwag sana nilang hayaan na maging tau-tauhan lang sila ng mga politiko. Panindigan natin ang ating kasarinlan, ang ating sariling pasya, ang ating sariling konsyensia.

Homily May 4, 2024

 5,279 total views

3rd Sunday of Easter Cycle C

Acts 5:27-32.40-41 Rev 5:11-14 Jn 21:1-19

Mula noong si Jesus ay muling nabuhay, mayroon ng pagkakaiba ang kaugnayan ni Jesus sa kanyang mga alagad. Noon, palaging kasama ng grupo ng mga alagad si Jesus. Ngayon hindi na. Medyo nawalan na ng direksyon ang mga alagad. Pero dahil sa matagal nilang pagsasama sa isa’t-isa mahigpit na ang bonding nila. Kinikilala din nila si Pedro bilang kanilang leader. Natagpuan natin ang pitong alagad ngayon sa tabi ng Lawa ng Tiberias. Bumalik na si Pedro sa dating gawain niya na mangisda at sumama sa kaniya ang grupo. Wala silang nahuli sa magdamag nilang pagpapagal. Siguro na wala na ang gana nila o kaya ang galing nila sa pangingisda.

Pabalik na sila sa dalampasigan noong may tumawag sa kanila at nagtanong kung may nahuli ba sila. Hindi nakilala ang tumawag sa kanila. Maaaring madilim-dilim pa noon. Maaari naman ito ay dahil sa pagkatapos ng muling mabuhay si Jesus, hindi na nila siyang madaling makilala. Kahit na hindi siya kilala, sumunod sila sa kanyang panawagan na ihulog ang lambat sa gawing kanan. Himala! Marami silang nahuling isda, at napakarami nga, na hindi na nila maiahon ang lambat! Doon nakapagsabi si Juan kay Pedro: “Ang Panginoon iyon!” Mabilis ang pagkaaninag ni Juan kasi siya ang minamahal ni Jesus. Mabilis kumilala ang nagmamahal. Mabilis naman ang pagkilos ni Pedro. Agad siyang lumundag sa tubig. Malaki ang kanyang pananabik sa Panginoon. At ang Panginoong Jesus nga iyon! Hindi nagbago ang kanyang pagkalinga sa kanyang mga alagad. Alam niya na sila ay pagod at discouraged. Kaya may nakahanda ng isda na inihaw at mga tinapay para sa kanilang almusal! Noong sinabi ni Jesus na magdala ng ilang isda na nahuli nila, agad-agad bumalik si Pedro sa bangka at hinila ang lambat na puno ng malalaking isda. Maaaring binilang pa niya ang mga nahuling isda – sandaan at limampu’t tatlong lahat! Mabilis kumilos si Pedro!

Dito sa tabi ng dalampasigan nagkaroon ng personal na tawag si Jesus kay Pedro. Dito binigay ni Jesus ang kanyang misyon na pangalagaan ang kanyang tupa. Ang pangangalagaan niya ay ang tupa, ang kawan ng Panginoong Jesus, kaya tinanong siya kung mahal na niya siya. Maaaring ito ay ang job interview kay Pedro. Hindi siya tinanong ni Jesus kung ano ang alam niya, kung ano ang experience niya, kung ano ang skills niya. Iba ang hinahanap ni Jesus sa maglilingkod sa kanya. Ang hinanap niya ay ang pagmamahal sa kanya. Mahal mo ba ko? Iyan ang tanong kay Pedro, hindi lang minsan pero tatlong beses! Medyo nalungkot si Pedro sa ikatlong paulit-ulit na tanong. Hindi ba naniniwala si Jesus na sya ay mahal niya? Nagdududa ba si Jesus sa kanya? O ito ba kaya ay paalaala sa kanyang tatlong bese na pagtatatwa sa kanya? Kaya napasagot na lang siya: “Panginoon, nalalaman ninyo ang lahat ng bagay, nalalaman ninyo na iniibig ko kayo.” Hindi lang niya ipinahayag ang kanyang pag-ibig kay Jesus kundi pati ang kanyang tiwala na alam niya ang lahat, na walang maitatago sa kanya.

Hindi lang si Pedro ang may pag-ibig at may tiwala kay Jesus. Ang lahat ng mga alagad ay gayon din. Kaya narinig natin sa ating unang pagbasa na noong pinatawag sila sa harap ng pinakamataas na kapulungan ng mga Hudyo, na maitutumbas natin sa ating Supreme Court o sa Senate, matapang na nanindigan ang mga alagad. Pinatatahimik sila at pinagbabawalan na magsalita uli sa mga tao tungkol kay Jesus na muling nabuhay. Matapang ang sagot nila: “Ang Diyos ang dapat naming sundin at hindi ang tao,” kahit na ang matataas na tao. Sino ba naman sila na makasasalita ng ganito na sila ay mga probinsiyanong mangingisda lamang? Pero hindi na sila makapananahimik tungkol sa kanilang naranasan na si Jesus na pinapatay ng mga leaders nila sa krus ay muling nabuhay. Umakyat na siya sa langit at nakaupo sa kanan ng kanyang Ama. Sila at ang Espiritu Santo ang mga saksi nito.

Talagang nagbago na ang mga alagad. Ang muling pagkabuhay ni Jesus ay hindi lang nagbago kay Jesus. Binago din ang mga alagad ng bagong buhay ni Jesus. Nagkaroon ng bagong sigla at tapang ang mga alagad, at bagong pag-ibig kay Jesus. Kaya pag-alis nila sa Sanhedrin pagkatapos na sila ay pahiyain, masaya silang umuwi na nakapagsaksi kay Jesus, at itinuring sila ng Diyos na malagay sa kahihiyan sa pangalan ni Jesus. Ito ay karangalan na, at hindi kahihiyan.

Sa takbo ng kasaysayan sa loob ng dalawang libong taon ng panahon ng mga Kristiyano nararanasan natin ang tapang na ito na dala ng pag-ibig kay Jesus. Ang simbahan at ang mga Kristiyano ay palaging inuusig. Sa simula pa inuusig na ang mga kristiyano. Ang lahat ng mga apostol, maliban kay Juan, ay namatay bilang mga martir. Ang mga unang santo ng simbahan ay mga martir. Sa maraming mga bansa nagkaugat ang pananampalataya dahil sa pag-uusig. Hanggang ngayon sa ating panahon maraming mga pari at seminarista ang kinikidnap at pinapatay sa Nigeria, ang pagdiriwang ng Mahal na Araw ay pinagbabawal sa Nicaragua at Venezuela. Mga Kristiyano na nagdarasal sa harap ng abortion clinics ay kinukulong sa United Kingdom at sa USA. Inuusig ang mga simbahan sa Tsina. Pati na nga ang ating yumaong Santo Papa Fransisco ay sinisiraan. Kahit na ganito ang nangyayari, bakit patuloy pa ang paglago ng pananampalataya? Dahil sa mahal natin si Kristo at naniniwala tayo na alam niya ang lahat! Ang kapangyarihan ng muling pagkabuhay ay kumikilos sa atin. Ang bagong buhay ni Jesus ay sumasaatin. Hindi tayo pababayaan ni Jesus na muling nabuhay!

Homily April 27, 2025

 6,940 total views

2nd Sunday of Easter Cycle C
Divine Mercy Sunday

Acts 5:12-16 Rev:9-11.12-13 Jn 20:19-31

Sa Muling Pagkabuhay, nararanasan natin ang kadakilaan ni Jesus. Walang laban sa kanya ang kamatayan at ang kasamaan. Napagtagumpayan niya ang kasamaang ginawa sa kanya. Nalampasan niya ang kamatayan. Hindi na kamatayan ang huling salita. Talagang dakila si Jesus! Purihin natin siya!

Hindi ginamit ni Jesus ang kanyang kadakilaan at kapangyarihan upang hiyain ang kanyang mga kaaway. Hindi siya nagpakita sa kanila at sinabi sa kanila “Beh! Mali kayo!”
Sa halip ginamit niya ang kanyang kapangyarihan upang patatagin ang kanyang mga nanghihina at mahihina na mga alagad. Noong gabi mismo ng araw ng muling pagkabuhay nagpakita siya sa kanyang mga alagad. Pinatunayan niya na siyang namatay ay ngayon buhay na sa harap nila. Pinakita niya ang butas ng pako sa kanyang mga kamay at ang butas ng sibat sa kanyang tagiliran.
Kahit na iniwan siya ng kanyang mga alagad at itinatwa pa nga siya ng leader nila, hindi nawala ang kanyang tiwala sa kanila. Binigyan pa sila ng misyon. Mahina na nga pero may tiwala pa rin siya sa kanila. Tulad ng hiningahan ng Diyos ang unang tao at nagkaroon ito ng buhay noong nilikha siya, ganoon din hiningahan ni Jesus ang mga alagad at ibinigay sa kanila ang Espiritu Santo na magbibigay sa kanila ng kapangyarihan na magpatawad ng kasalanan. Ibinahagi sa kanila ang kanyang tagumpay sa kasalanan. Ngayon mapapalaya na nila ang mga tao sa kanilang kasalanan kasi napagtagumpayan na ni Jesus ang kasamaan.

Hindi naman perfect ang mga taong pinagkakatiwalaan ni Jesus. Kahit na nandiyan na ang kanyang muling pagkabuhay matigas pa rin ang kanilang puso. Pinakita ito ni Tomas. Hindi siya makapaniwala kahit na nagpatotoo na ang mga kasama niya na nakita siya. Hindi siya makapaniwala kasi absent siya sa grupo noong unang nagpakita si Jesus. Iyan madalas ang nangyayari. Ang mga absent ay sila pa ang nagmamatigas at mahirap mapasunod. Absent sa meeting, absent sa misa.

Pero hindi si Jesus nabubugnot sa kahinaan o katigasan ng kanyang alagad. Nagpakita uli siya sa grupo at nandoon na si Tomas. Alam niya ang hamon ni Tomas kaya sinadya niya si Tomas at sinabi sa kanya na isuot ang daliri niya sa butas ng kanyang kamay at ipasok ang kanyang kamay sa butas ng kanyang tagiliran. Napaluhod na lang si Tomas at sinamba siya: “Panginoon ko at Diyos ko.” Hindi lang si Tomas naniwala na siya ay buhay. Naniwala si Tomas na siya ay tunay na Panginoon at Diyos.

Magpasalamat tayo kay Tomas na dahil sa katigasan ng kanyang ulo nagkaroon tayo ng isa pang prueba na talagang buhay ni Jesus. Mas lalong napatatag ang ating pananalig kay Jesus at na-confirm ang ating pananampalataya kasi kahit hindi natin nakikita si Jesus na muling nabuhay, nananalig tayo. Mas mapalad tayo kaysa kay Tomas. Dahil sa muling pagkabuhay naniniwala tayo ngayon na si Jesus nga ay ang Kristong Panginoon natin.

Ano ang ibig sabihin ng pananalig na ito? Maniwala tayo sa pahayag niya kay Juan, ang manunulat ng huling aklat ng Bibliya, ang Aklat ng Pahayag na binasa sa atin sa ating ikalawang pagbasa: “Ako ang Simula at ang Wakas, at ang Nabubuhay! Namatay ako ngunit masdan mo, ako’y buhay ngayon at mananatiling buhay magpakailanman. Nasa ilalim ng kapangyarihan ko ang kamatayan at ang daigdig ng mga patay.” Huwag na tayong matakot sa kamatayan at sa kasamaan. Mapagtatagumpayan din natin ito.

Kailangan natin ang assurance na ito na ngayon ay ginagapang tayo upang takutin. Malapit na ang eleksyon. Dalawang linggo na lang boboto na tayo. Sana po bomoto tayo. Huwag nating balewalain ang pagboto. Ito ang pagkakataon na maipahayag natin ang ating saloobin tungkol sa ating gobyerno. Anong klaseng gobyerno ba ang gusto natin? Kaya mahalaga na maisulat natin sa ating balota ang ating paniniwala. Huwag natin sayangin ang ating boto. Bumoto tayo. Huwag nating sayangin ang ating boto. Isulat natin ang ating paniniwala sa mga taong magtataguyod ng uri ng pamumuno na gusto natin. Huwag natin isulat ang pangalan ng mga taong ipinipilit sa atin kasi tayo ay nabigyan. Magpasalamat tayo sa mga ibinigay sa atin pero hindi dapat iyon suhol sa atin. Hindi mabibili ang kalayaan natin. Huwag din tayong matakot na malalaman nila kung sino ang binoto natin. Hindi nila ito malalaman kung hindi natin sasabihin at walang tao na makapipilit sa atin na sabihin kung sino ang binoto natin. At kahit man malaman o mahulaan nila ang boto natin, ano ngayon? Iyan ang totoo nating paniniwala. Huwag tayong matakot sa ating paninindigan natin, at manindigan tayo na hindi nabibili ang boto natin. Nandiyan si Jesus na muling nabuhay sa nagsasabi sa atin: Huwag kang matakot!

Ang Linggong ito ay Divine Mercy Sunday. Ito ay Linggo ng Dakilang Habag ng Diyos. Talagang naranasan natin ang dakilang habag ng Diyos. Hindi ginamit ang kapangyarihan ng kanyang Muling Pagkabuhay na ipahiya ang mga kaaway, na sumbatan ang mga mahihina niyang mga apostol. Ginamit niya ang kapangyarihan ng kanyang muling pagkabuhay upang mas lalong ipalaganap ang kanyang kapatawaran. Mahal niya tayo na kanyang bayan. Huwag tayong matakot. Tanggapin natin ang kanyang awa at manindigan tayo para sa katotohanan.

Homily April 20, 2025

 9,475 total views

Easter Sunday Cycle C
Acts 10:34.37-43 Col 3:1-4 Jn 20: 1-9

Happy Easter! Maligayang Linggo ng Muling Pagkabuhay! Ito na po ang matagal nating pinaghandaan ng apatnapung araw ng Kuwaresma. Ito po ang pagdiriwang ng tagumpay. Ang ating pananampalataya ay hindi nagtatapos ng Biernes Santo. Oo, namatay si Jesus dahil sa mahal niya tayo. Nagwagi ba ang kanyang pagmamahal? Napagtagumpayan ba niya ang kasalanan at ang kamatayan? Hindi natin ito malalaman kung magtatapos lang tayo sa Biernes Santo. Sa araw ng Linggo ng Muling Pagkabuhay pinapahayag natin na mas makapangyarihan ang pag-ibig kaysa kasamaan, mas makapangyarihan ang buhay kaysa kamatayan. Nagwagi si Jesus! Siya ay muling nabuhay!

Pati na sa mga alagad ni Jesus hindi kapanipaniwala ang muling pagkabuhay kahit na sinabi na ni Jesus na mabubuhay siyang muli. Hindi sila naniwala dito. Kaya noong makita nila na walang laman ang libingan, ang unang hinanala nila ay ninakaw ang bangkay ni Jesus. Si Maria Magdalena at ang mga kasamahan niyang mga babae ay pumunta sa pinaglibingan kay Jesus noong umaga ng Linggo upang dalawin ang patay. Tandaan natin na dali-daling inilibing si Jesus noong Biernes ng hapon. Walang panahon na tumangis para sa patay. Hindi sila makakilos noong sabado kasi para sa mga Hudyo, ito ay araw ng pamamahinga.

Hindi sila makalabas ng bahay. Kaya noong madaling araw ng Linggo nagmamadali silang pumunta sa libingan. Malaki ang pagmamahal nila kay Jesus. Kailangan silang magluksa sa libingan. Pero bukas ang libingan at wala doon ang bangkay. Dali-daling pinuntahan ni Maria Magdalena si Pedro at si Juan at ito ay ibinalita sa kanila. Ang nasa isip nila ay kinuha sa libingan ang Panginoon. Patakbong pumunta sa libingan ang dalawang apostol at ganoon nga ang nakita nila – walang laman ang libingan. Pero kung kinuha ang bangkay, bakit naiwan ang kayong lino, ang damit na ibinalot sa kanyang bangkay ? Tandaan natin na pagkamatay ni Jesus si Jose na taga-Aramateo at si Nicodemo ay nagpaalam kay Pontio Pilato na kunin at ilibing ang bangkay ni Jesus. Pinahiran nila ito ng pabango at binalot sa isang mamahaling tela ayon sa kaugalian ng mga Hudyo.

Nilagay ang bangkay sa isang bagong libingan at tinakpan ito ng malaking bato. Nandoon naiwan sa libingan ang telang ibinalot sa bangkay pero wala ang bangkay. Nandoon din sa isang tabi nakatiklop ang panyo na ibinalot sa kanyang ulo. Umalis silang nagtataka sa kalagayang ito.

Pero nagpaiwan si Maria Magdalena na patuloy na tumatangis at patuloy na naniniwala na ninakaw ang bangkay, hanggang nagpakita si Jesus sa kanya. Binigyan siya ng misyon na sabihin sa kanyang mga alagad na siya’y buhay. Ang pinagkatiwalaan ng pinakamagandang balitang ito ay isang babae, isang babae na nagmamahal sa kanya. Ang pahayag ni Maria Magdalena ay “nakita ko ang Panginoon.”
Sa simula, hindi makapaniwala ang mga alagad sa balitang ito. Pero sa mga susunod na pangyayari nagpakita rin si Jesus na muling nabuhay sa mga alagad, hindi lang minsan kundi maraming beses. Sinabi ni Pedro kay Cornelio sa ating unang pagbasa: “Napakita siya, hindi sa lahat ng mga tao kundi sa amin lamang na noon pang una’y pinili na ng Diyos bilang mga saksi. Kami ang nakasama niyang kumain at uminom pagkatapos na siya’y muling nabuhay.” Ang muling pagkabuhay ay hindi lang isang guniguni ng mga alagad. Ito ay talagang nangyari at ang mga apostol ang saksi sa pangyayaring ito. Ganoon katotoo ang pangyayaring ito na sila ay pumunta sa iba’t-ibang parte ng mundo upang ito ay ibalita. At hindi lang sila nagsalita tungkol dito. Itinaya nila ang kanilang buhay sa pangyayaring ito. Naging martir sila sa kanilang paniniwala na si Jesus ay ang Kristo na pinadala ng Diyos, at totoo ito kasi siya ay muling nabuhay.

Ang paniniwala sa muling pagkabuhay ay siya rin ang basehan ng ating pagiging kristiyano. Kristiyano tayo kasi nakikiisa tayo sa pagkamatay at muling pagkabuhay ni Jesus. Ito ay nangyari noong tayo ay bininyagan. Oo, binuhay tayong muli kasama ni Jesus. Namatay na tayo sa kasalanan, sa makalumang buhay na ayon sa laman, at ang buhay natin ngayon ay buhay na ayon sa bagong buhay ni Jesus. Iyan ang hamon sa atin ng muling pagkabuhay. Isabuhay natin kung ano tayo, at isabuhay natin ang bagong buhay na ito.

Ang muling pagkabuhay ni Jesus ay hindi lang ang pagbabalik sa dating buhay. Ito ay pagkakaroon ng bagong buhay, buhay na hindi na saklaw ng kasamaan, buhay na ginagabayan ng Espiritu Santo at hindi ng hilig ng laman, buhay na hindi na mamamatay. Iyan ang buhay na tinanggap natin sa binyag. Ito ang buhay na magdadala sa atin sa langit. Kaya nga sinabi ni San Pablo: “Isaisip ninyo ang mga bagay na panlangit, hindi ang mga bagay na panlupa, sapagkat namatay na kayo at ang tunay na buhay ninyo’y nakatago sa Diyos, kasama ni Kristo.”

Ang muling pagkabuhay ni Jesus ay hindi lang para kay Jesus. Ito ay para din sa atin at nakikiisa na tayo ngayon sa bagong buhay na ito. Sa ating misa ngayon sasariwain natin ang ating binyag. Kasama tayo sa pagkamatay ni Jesus at sa kanyang muling pagkabuhay. Namatay na tayo sa kasalanan, kaya itinatakwil na natin si Satanas at ang kasalanan. Isanasabuhay na natin ang buhay na puno ng pananampalataya, pananampalataya sa Diyos Ama, sa Diyos Anak, sa Espiritu Santo, sa simbahang katolika, sa kapatawaran ng mga kasalanan at sa buhay na walang hanggan. Kaya nga habang naglalakad tayo sa lupa nakatuon ang ating pag-asa sa langit. Doon tayo papunta. Dumadaan lang tayo sa lupa kasi makalangit tayo. Iyan ang pinapaalaala sa atin ng ating paksa ng taon ng Jubileo – we are pilgrims of hope. We are pilgrims – manlalakbay lang tayo sa lupa pero may pag-asa tayong makarating sa langit kasi si Jesus na ating Panginoon ay namatay at muling nabuhay para sa atin.

Homily April 13, 2025

 11,879 total views

Palm Sunday of the Lord’s Passion Cycle C
Alay Kapwa Sunday
Is 50:4-7 Phil 2:6-11 Lk 12:14-23:56

Ngayon araw nagsisimula na ang Semana Santa, ang pinakabanal na linggo sa buong taon. Ito ang pinakabanal na linggo kasi mangyayari ngayong linggo ang misterio pascal, ang pinakasentro ng ating kaligtasan: ang pagpapakasakit, pagkamatay at pagkabuhay ni Jesus. Sa pangyayaring ito itatawid tayo ng Diyos mula sa pagkaalipin sa kasalanan patungo sa kalayaan ng pagiging mga anak ng Diyos, mula sa kamatayan patungo sa bagong buhay, mula sa kadiliman ng kasamaan patungo sa liwanag ng kabutihan, mula sa kasinungalingan ng mundo tungo sa katotohanan ng kaligtasan.
Pinapakita din sa atin sa linggong ito kung sino tayo bilang mga tao at kung sino si Jesus. Bilang mga tao, madali tayo magbago. Hindi tayo stable. Isang araw sumisigaw tayo ng masaya: “Hosanna sa kaitaasan! Purihin ang dumadating sa ngalan ng Panginoon.” Nagwawagayway pa tayo ng palaspas upang i-welcome siya. Pero pagkaraan ng ilang araw, sisigaw tayo: “Ipako siya sa krus! Wala kaming hari kundi ang Cesar. Ipako siya sa krus!” Bilang mga tao madali magbago ang ating isip at ang ating ugali. Pero si Jesus ay nanatiling tapat. Naging masunurin siya hanggang sa kamatayan sa krus. Narinig natin ang kanyang sinabi sa ating unang pagbasa: “Hindi ako tumutol ng bugbugin nila ako; hindi ako kumibo nang ako’y kanilang insultuhin. Pinabayaan ko sila na bunutin ang buhok ko’t balbas, gayon din ng lurhan nila ako sa mukha.”

Tayong mga tao, ang hamon natin kay Jesus at ang concern natin ay ang sariling kapakanan. Iyan ang sabi ng mga leaders ng mga Hudyo: “Tingnan natin kung ililigtas niya ang kanyang sarili kung siya nga ay ang Kristo ng Diyos.” Iyan din ang sigaw ng mga kawal: “Kung ikaw ang hari ng mga Hudyo, iligtas mo ang sarili mo.” Pati na ang salarin na nakapako din sa krus ay nagsalita: “Hind ba ikaw ang Kristo? Iligtas mo ang iyong sarili!” Iyan ang hinahanap nating mga tao: ang ating sarili, na maging maayos tayo, na maligtas tayo. Nakasentro tayo sa ating sarili. Ayaw natin ng sakripisyo. Iba ang concern ni Jesus sa krus: hindi ang sarili kundi ang iba. Kaya ang dasal niya sa pumapatay sa kanila: “Ama, patawarin mo sila sa kanilang mga kasalanan. Hindi nila alam ang kanilang ginagawa.” Siya pa ang nagbigay ng dahilan bakit sila patawarin. Malapit na siyang malagutan ng hininga pero nakapagsalita pa siya sa salarin na nasa kanan niya: “Sinasabi ko sa iyo, isasama kita ngayon sa paraiso.” Ang concern niya ay ang isang makasalanan na humihingi ng awa. Buong tiwala niyang ipinaubaya ang sarili niya sa Ama. Hindi siya nagalit na pinabayaan sila. Sabi niya: “Ama, sa iyong kamay ipinagkatiwala ko ang aking kaluluwa.” Namatay si Jesus na hindi galit, na hindi takot, na hindi ang sarili ang iniisip kundi ang iba. Namatay siya na may tiwala sa Diyos na kanyang Ama. Dahil dito napapabanal tayo ng linggong ito. Si Jesus at ang kanyang pag-aalay ang nagpapabanal sa atin.

Napakahalaga ng linggong ito. Holy Week ngayon. Semana Santa. Huwag po nating sayangin ito sa anu-ano mang lakad. Ituon natin ang ating attention kay Jesus, ang ating manliligtas. Hindi ito panahon ng pagbabakasyon o pag go-good time o pagpunta sa beach. Upang mabigyang halaga ang linggong ito, makiisa tayo sa mga gawain ng simbahan. Ang mga ito ay tumutulong sa atin na magnilay, magdasal at magpenitensiya. Makiisa tayo sa mga recollections na inaalok sa atin. Kahit na sa on-line o sa Radio Veritas o sa TV Maria o sa EWTN ay may mga recollections. Magbigay tayo ng panahon na mangumpisal. Sumali tayo sa mga pagbasa ng Banal na Pasyon. Magsimba tayo na Huwebes Santo sa Misa ng Huling Kapunan at manatili tayo sa simbahan ng magtanod hanggang hating gabi. Sumabay tayo sa paggawa ng Daan ng Krus. Sumali tayo sa pagsamba sa Krus ni Jesus sa pagdiriwang ng kamatayan ng Panginoon sa Biernes Santo. Mag-ayuno tayo sa Biernes Santo. Sumabay tayo sa prosisyon ng Banal na Labi ni Jesus. Higit sa lahat, makiisa tayo sa pagdiriwang ng pagkabuhay ni Jesus sa gabi ng Sabado. Ito ang pinakamalahaga at ang pinakamagandang pagdiriwang sa buong taon. Mayroon ding Salubong o Encuentro na maaari nating daluhan. Magsimba tayo sa araw mismo ng Linggo ng Pagkabuhay. Nakita ninyo, marami ang maaaring gawin sa Banal na Linggo na ito. Huwag natin sayangin ang linggong ito. Sana sa mga pagdiriwang na ito mas lalo nating ma-appreciate ang pag-ibig ni Jesus para sa atin. Mabigat ang kanyang itinaya para tayo maligtas. Pahalagahan natin ang kaligtasang ito na napapasaatin dahil sa tayo ay binyagan. Ang ating binyag ang ating pakikiisa sa kamatayan at muling pagkabuhay ni Jesus.

Ano ang magiging bunga ng ating pakikiisa sa mga gawaing ito? Mas maging mapagmahal at matulungin sa ating kapwa. Ang pag-ibig ng Diyos ay nagdadala ng pag-ibig sa kapwa.

Ngayong Linggo ay Alay Kapwa Sunday. Ang lahat ng nalikom natin dahil sa ating pagpepenitensiya ay ilalagay natin sa second collection natin para sa Alay Kapwa. Ang pondong ito ay para sa mga kapatid natin na nangangailangan, lalo na pagdating ng mga kalamidad na madalas dumating sa atin. Maglikom tayo ng pondo para makatulong sa mga nangangailangan.

Homily April 6, 2025

 13,517 total views

5th Sunday of Lent Cycle C
Is 43:16-21 Phil 3:8-14 Jn 8:1-11

“Gawa ng Diyos ay dakila kaya tayo’y natutuwa.” Ito ang tugon natin sa salmong tugunan. Natutuwa tayo dahil sa gawa ng Diyos, at ang gawa ng Diyos ay dakila at hindi natin ito ini-expect. Iyan iyong sinabi ni propeta Isaias sa ating unang pagbasa. Sumusulat siya sa mga Israelita na napatapon sa iba’t ibang bansa. Sinabi ng propeta na noon naranasan nila ang dakilang pagliligtas ng Diyos. Mula sa Egipto sila ay nakatakas sa pagkaalipin. Gumawa ang Diyos ng landas sa gitna ng dagat. Tumawid sila sa dagat na hindi nababasa. Bumuka ang tubig at tumakas sila sa tuyong lupa sa gitna ng dagat. Hinabol sila ng mga Egipciano na nakasakay sa mga karwaheng pangdigma. Bumalik ang tubig ng dagat at nalunod ang mga Egipciano. Ito ang karanasan nila ng kaligtasan. Naging malaya na sila sa pagkaalipin.

Ngayon abangan nila. Ililigtas uli sila ng Diyos. Ibabalik sila sa kanilang lupain mula sa mga bansang pinagtapunan sa kanila. Pero kakaiba ito. Hindi na ang dagat ang magliligtas sa kanila kundi ang disyerto. Tatawirin nila ang disyerto. Magkakaroon ng landas doon at patutubigan ang disyerto upang hindi sila mamatay sa uhaw. Hindi sila aanuhin ng mga mababangis at maiilap na mga hayop ng ilang. Makakabalik uli sila sa kanilang bayan. Talagang dakila ang gawa ng Diyos na manliligtas. Asahan at abangan natin ang kaligtasang ito.

Ito rin ang naranasan ni Pablo. Bilang isang mabuting Hudyo umaasa siya na magiging mabuti siya sa harap ng Diyos sa kanyang pagtupad sa mga kautusan ni Moises. Kaya masigasig siya rito. Ang kaniyang pagsisikap na maging masunurin ay ang kanyang ipinagmamalaki. At galit na galit siya sa mga hindi sumusunod sa Kautusan ni Moises. Kaya pinag-uusig niya ang mga Kristiyano na binabalewala ang mga kautusan. Pero ngayon nabuksan ang kanyang isip. Ang pinagmamalaki niya ay kanya na ngayong ikinahihiya. Hindi pala siya maliligtas ng pagsunod sa mga kautusan. Maliligtas siya dahil namatay na si Jesus para sa kanyang mga kasalanan.

Tanggapin natin ang grasya na binigay ni Jesus. Siya ang magliligtas sa atin, at hindi ang ating sariling pagsisikap. Kaya itinuturing na niyang basura ang pinagmamalaki niya noon na kautusan. Natutuwa na siya sa kanyang pananampalataya kay Kristo at sa ginawa ni Kristo sa kanya.

Iba talaga ang paaraan ng Diyos. Ang pagkakaibang ito ay pinakita din ni Jesus sa ating ebanghelyo. Habang siya ay nagtuturo sa templo may dinala kay Jesus na isang babaeng nahuli na nangangalunya. Malaking kasalanan ito. Upang matanggal ang kasamaang ito sa bayan ng Diyos, kailangan batuhin hanggang mamatay ang nagkakasala ng ganito. Kung ang babae ay nahuling nangangalunya, bakit siya lang ang dinala ng mga Hudyo. Nasaan ang kapartner niya sa pagkakasalang ito? Kawawa naman ang babae. Inilapit ang babae kay Jesus upang subukin si Jesus kung sasang-ayon siya sa batas ni Moises. Gusto nilang tingnan kung hanggan saan ang pagpapahalaga ni Jesus sa mga makasalanan.

Hindi sila pinansin ni Jesus. Pero noong nagpumilit sila, naupo si Jesus at sumulat sa lupa sa pamamagitan ng kanyang daliri. Dito lang natin nalaman na si Jesus ay marunong palang sumulat. Hindi natin alam kung ano ang kanyang sinulat ngunit noong sinabi ni Jesus: “Sinuman sa inyo ang walang kasalanan ay siyang unang bumato sa kanya,” isa-isa nang umalis ang nag-aakusa sa babae. Maaari ba kaya na sinulat ni Jesus sa lupa ang mga kasalanan nila? Sino ba naman tayo na humusga at magparusa sa kasalanan ng ibang tao. Lahat ay may kasalanan ding pananagutan. May karapatan ba tayong magparusa sa iba at pumatay sa kanila dahil sila ay makasalanan? Dito natin makikita ang kasamaan ng EJK o extra judicial killing. Sino ba ang pulis o ang military na makasasabi na kailangin nang patayin ang drug addicts o ang mga rebels?

Isipin natin ang babae. Talagang makasalanan siya. Masama ang kanyang ginawa. Maliwanag ang batas. Kailangang batuhin ang mga gaya niya. Baka nag-aantay na lang siya ng unang bato na tumama sa kanyang ulo. Pero hindi! Walang bato na dumating. At ang lalong nakakagulat ay si Jesus na walang kasalanan ay nasabi sa kanya: “Hindi rin kita parurusahan.” Si Jesus lang ang may karapatang humagis ng bato sa kanya. Hindi lang na hindi siya pinarusahan. May tiwala pa si Jesus kanya. Sabi niya: “Humayo ka, at huwag nang magkasala.” Naniwala si Jesus na magbabago siya!

Ito iyong bagong paraan ng Diyos upang sugpuin ang kasalanan – hindi ang pagparusa kundi ang pagpatawad. At lahat po tayo ay nakikinabang sa bagong paraang ito. Kinalaban, tinanggal ni Jesus ang kasamaan natin hindi sa paghihiganti sa atin, hindi sa pagpaparusa sa atin kundi sa pagpapatawad sa atin. Dakila ang habag ng Diyos! Ito ay binibigyan ng diin ngayong taon ng Jubileo, taon ng pagtanggal ng parusa at pagpapatawad. Ang habag ng Diyos ay hindi tanda ng kanyang kahinaan. Ito ay tanda ng kanyang kadakilaan. Nalalampasan ng kanyang pagmamahal ang anumang kasamaan natin.

Dahil dito ay may pag-asa tayo. Kaya we are pilgrims of hope. Ang pag-asa natin ay hindi dahil sa wala tayong kasalanan – sino ba sa atin ang makasasabi na wala siyang kasalanan. Wala sa atin ang malinis. Hindi rin natin matatanggal ang dagta ng ating pagkakasala sa anumang mabubuting gawa natin. Hindi natin kayang linisin ang ating kasamaan. Ang pag-asa natin ay nakabase sa dakilang pag-ibig ng Diyos sa atin at sa kanyang maraming pamamaraan na iligtas tayo. Malikhain ang Diyos sa mga pamamaraan ng pagliligtas. Talagang ang gawa ng Diyos ay dakila, kaya tayo’y natutuwa!

Homily March 30, 2025

 15,554 total views

4th Sunday of Lent Cycle C
Laetare Sunday
Jos 5:9-12 2 Cor 5:5.17-21 Lk 15:1-3.11-32

“Ang tao’y ibinilang ng Diyos na kanyang kaibigan sa pamamagitan ni Kristo, at nilimot na niya ang kanilang mga kasalanan.” Ito ang magandang balita at dahil dito, tayo ay natutuwa. Anumang kasamaan natin, dini-delete na ng Diyos ang lahat – delete forever – dahil sa anumang hakbang, kahit maliit na hakbang na ating ginagawa para lumapit sa kanya.

Napakasama ang ginawa ng bunsong anak sa talinhaga ni Jesus na ating narinig sa ating pagbasa. Buhay pa ang ama humingi na siya ng pamana. Ang pamana ay matatanggap lamang kapag patay na ang magpapamana. Sa paghingi ng kanyang mana parang sinasabi ng anak, parang patay ka na para sa akin. Kinuha ang kanyang mana at nilustay sa di-wastong pamumuhay. Sinayang ang pinagsikapan ng ama. Napakahirap ng kanyang kalagayan noong naubos na ang lahat ng kayaman niya at nagkaroon pa ng matinding taggutom. Nag-alaga na lang siya ng baboy. Ang baboy para sa mga Hudyo ay isang maruming hayop. Ibig sabihin na pumunta na ang anak sa dayuhang lugar at doon nanirahan.

Ang kasalanan ng anak ay nagdala ng kasamaan sa kanya. Ganyan naman talaga ang dinadala ng kasalanan – kahirapan. Sa tindi ng kanyang hirap, naisip niya paano siya mabubuhay. Magpapakumbaba na lang siya at bumalik sa kanila at maging alila para lang may makain. Ang kanyang iniisip ay hindi naman na iniinsulto niya ang kanyang ama at naging iresponsableng anak siya. Bumalik siya hindi dahil sa ama kundi para lang may makain. Makasarili pa rin ang kanyang balak, pero ito ay sapat na sa ama. Dahil sa siya ay bumalik, sapat na sa ama na siya ay salubungin, yakap-yakapin, at hinagkan. Hindi nga pinansin ng ama ang kanyang pahayag, ang kanyang prepared speech. Agad binalik siya sa kanyang kalagayan bilang anak na minamahal – binigyan siya ng bagong damit, ng sapatos sa kanyang paa at singsing sa kanyang daliri. Nagpa-fiesta pa ang ama. May malaking handaan at masayang tugtugan. Bumalik na ang kanyang anak!

Minsan sinabi ni Jesus na may malaking kasiyahan sa langit sa isang makasalanang nagbalik loob sa Diyos. Ito na nga ang larawan ng kasiyahang ito. Nagpipiesta sa langit kapag may taong nagsisisi.

Pero lahat ba ay nagsaya? Hindi! Ayaw makiisa at makisaya ang panganay na anak. Siya ang mabuting anak. Hindi siya umalis ng bahay. Tapat siya sa kanyang gawain at sumusunod siya sa kanyang ama. Galing pa nga siya sa bukid sa kanyang trabaho. Mabuting bata siya, pero hindi anak ang turing niya sa kanyang sarili ngunit isang manggagawa. Hindi niya nakita na bilang anak ang lahat ng nasa bahay ng kanyang ay sa kanya. Maluwag naman ang ama sa kanya. Pero hind!. Hindi niya matanggap ang kanyang bunso na kanyang kapatid. Siguro noong umalis ang bunso, itinakwil na niya ang kanyang kapatid sa kanyang puso. Sumama marahil ang kanyang loob na ang ari-arian ng pamilya ay nilustay ng batang ito. Sinayang ang pinagpaguran ng pamilya. At ngayon babalik siya muli, ang nagpapiesta pa! Inamu-amo siya ng Tatay. Lumabas pa ito para lapitan siya at kausapin na makisalo sa kasayahan. Pumasok ba siya? Hindi natin alam. Bitin ang kwento ni Jesus.

Ang talinhagang ito ay sinabi ni Jesus para sa mga pariseo at mga eskriba, ang matutuwid na mga Hudyo. Sila iyong nagsisikap na pag-aralan ang Banal na Kasulatan. Sila iyong mga nagsisikap na tuparin ang mga kautusan ni Moises. Gusto nilang maging tapat sa kanilang relihiyon. Wala namang masama rito. Ang masama lang ay mababa at masama ang tingin nila sa mga kapwa Hudyo nila na hindi nagsisikap tulad nila. Makasalanan ang tingin nila sa kanila. Iniiwasan nila ang mga ito at wala silang pakialam sa kanila. Kaya hindi maganda ang tingin nila kay Jesus na nakikisalamuha sa mga itinuturing nilang makasalan. Sila iyong panganay na anak. Magsasaya ba sila na ang mga makasalanan ay tinatanggap na ng Diyos at maaari na muling makisalo sa hapag ng Panginoon? Sila ang magbibigay ng ending sa talinhaga ni Jesus.

Sinulat ni San Pablo na siya ay sugo ng Diyos na namamanhik sa mga tao: makipagkasundo na kayo sa Diyos, maaari nating idugtong, at sa inyong kapwa. Minsan madaling makipagkasundo sa Diyos. Ang mas mahirap ay makipagkasundo sa kapwa, lalo na sa kapwa na iniiwas-iwasan natin. Dahil sa hindi sila kasing bait natin, kasing galing natin; dahil iba ang paniniwala natin sa kanila, inaayawan na natin sila.

Nangyayari ito sa ating panahon, lalo na ngayong panahon ng eleksyon. Dahil iba ang kandidato natin, kinokontra na natin ang iba. Huwag po nating hayaang pagsabungin tayo ng mga politiko. Hindi sana masira ang ating pamilya, ang ating pagkakaibigan, ang ating mga grupo sa simbahan na magkaiba ang kandidatong isinusulong natin. Magkaibigan pa rin tayo, magkapatid pa rin at magka-brod magka-sis pa rin tayo kahit na iba ang kandidato natin. Huwag natin ituring ang iba na masama kasi iba ang binoto natin, basta lahat tayo hindi ipagbibili ang boto natin.

Ito rin ang nangyayari ngayon sa kaso ni Duterte. Bakit mag-away-away tayo dahil kay Duterte? Nasa korte na siya, hayaan na natin ang korte ang magpasya sa kanya. Huwag tayong magniwala sa gawa-gawang mga kwento at pahayag. Maging bukas lang tayo sa katotohanan at antayin ang paghuhusga sa kanya.

Pakikipagkasundo ang misyon ni Jesus, pakikipagkasundo sa Diyos at pakikipagsundo sa ating kapwa. Tanggapin natin ang Diyos at tanggapin natin ang ating kapwa. Ayawan natin ang anumang bagay o anumang pagyayari na maghiwalay sa atin.

Homily March 23, 2025

 17,920 total views

3rd Sunday of Lent Cycle C
Ex 3:1-8.13-15 1 Cor 10:1-6.10-12 Lk 13:1-9

Dahil po sa television, sa radio at sa social media, hindi na natin maiiwasan na malaman ang mga pangyayari sa mundo. Alam natin na may digmaan sa Ukraine ng mga tatlong taon na. Alam natin na may digmaan din sa Gaza at libo-libong mga Palestinians ang pinapatay at ginugutom doon. May civil war din sa Sudan at sa Central Republic of Congo sa Africa. Nalalaman agad natin ang malalakas na bagyo, ang malalaking baha at ang di-mapigilang mga sunog sa maraming bahagi ng mundo. Ano ang reaction natin sa mga masasamang pangyayaring ito? Nagwawalang kibo lang ba tayo? Hindi nakikialam o walang pakialam? Nababahala ba tayo na sumasama na ang mundo? Sinisisi ba natin ang Diyos bakit tayo nagkaganito? Sinisisi ba natin ang mga nabibiktima dahil masama sila o hindi sila tumatawag sa Diyos o wala silang relihiyon? Ano nga ba ang reaction natin? (Kaunting katahimikan upang magnilay ang mga tao).

Nangyari din ito noong panahon ni Jesus. May mga masamang balita noon na kumakalat. May mga taga-Galilea na habang nag-aalay sila sa templo, sila ay pinapatay ni Pontio Pilato ng mga Romano. May mga labing-walo ring mga tao na namatay sa Jerusalem. Sila ay binagsakan ng tore ng Siloe. masasamang mga tao ba? Kinarma sila ba sila? Ang pagpapatay sa mga Galileo habang sila ay naghahandog ay maaring mas lalong nagpagalit sa ibang mga tao kumakalaban sa mga mang-aaping mga Romano. Maaaring magkaroon ng maraming reactions. Ano ang sinabi sa atin ni Jesus?
Hindi niya sinisi ang Diyos. Hindi ganyan ang Diyos. Ayaw niya ang kamatayan kahit ng masasama. Hindi siya mapaghiganti. Hindi rin siya walang kibo. Alam niya ang nangyayari sa atin. Sa ating unang pagbasa nagsalita ang Diyos kay Moises at sinabi niya na nakikita niya ang labis na pagpapahirap ng mga Egipciano sa mga Hebreo. Alam nila ang tinitiis ng mga tao. Narinig niya ang kanilang mga daing. Nakita ng Diyos, alam niya, naririnig niya ang mga daing. Ganyan ang ating Diyos. Alam niya ang nangyari sa ating mundo. Nakikita niya ang mga luha at mga sugat na tinitiis ng mga tao. Naririnig niya ang mga iyak ng mga bata at mga nanay. Alam ng Diyos, at may gagawin siya! Ang ginawa niya noon ay pinadala niya si Moises. Patuloy na nagpapadala ang Diyos ng mga tao na tutulong sa kanilang kapwa. Baka isa na tayo doon na pinapadala ng Diyos.

Nanawagan siya sa atin na kumilos at huwag lang manood at magpabaya hanggang hindi natin mismo na maranasan ang kapaitan ng mga pangyayari.

Ano pa ang dapat na maging reaction natin sa mga masasamang pangyayari na nababalitaan natin? Sabi ni Jesus na ang mga ito ay babala sa atin na ang nangyari sa kanila ay maaari ring mangyari sa atin. Kaya sa halip na sisihin ang mga biktima, sa halip na magalit sa mga nagpapakasakit sa iba, o sisihin ang Diyos, tingnan natin ang ating sarili at baguhin ang ating sarili. Magbago na tayo. Baka nasa atin din ang poot na nagdadala ng away. Baka nasa atin din ang kawalang pagkilala sa Diyos at ang kakulangan ng pagsunod sa kanyang mga utos. Baka tayo rin ay walang pakialam sa kahirapan ng iba. Baka nananakit din tayo ng iba o nagsasamantala sa iba na makakayanan natin. Magsisi tayo. Kung ayaw natin ng masasamang pangyayari, tanggalin natin ang mga ugat nito sa ating puso at pag-uugali.

Huwag sana tayo maging kampante sa ating buhay kasi wala namang masasamang nangyayari sa atin. Tandaan natin na tumitingin ang Diyos. Tulad ng talinhaga ni Jesus, dinadalaw ng may-ari ang kanyang ubasan. Naghahanap siya ng bunga, bunga ng kabutihan. Handa niyang ipaputol ang mga puno na hindi namumunga. Baka naman ang buhay natin ay walang bunga ng kabutihan na inaasahan ng Diyos. Baka gusto na ng Diyos na ipaputol tayo. Nakikiusap na nga lang si Jesus, ang mga anghel, ang Mahal na Ina, at ang mga santo na bigyan pa tayo ng panahon. Namumuhay tayo sa hiram na panahon.

Kung hindi pa tayo tutugon sa mga pag-aalaga sa atin, sa mga sakramento at mga misa na inaalok sa atin, sa mga aral ng simbahan na binibigay sa atin, sa paanyaya ng mga Kriska na makiisa sa mga dasal at Bible sharing natin, baka putulin na tayo. Kaya ang pagsisisi at pagbabago ay hindi basta-bastang ipagpaliban.

Huwag nga tayo maging kampante. Sinulat ni San Pablo sa ikalawang pagbasa natin na matututo tayo sa mga Israelita noong panahon. Maraming grasya ng Diyos ang kanilang natanggap. Itinawid sila sa Dagat na Pula habang ang mga kawal na Egipciano ay nalunod sa dagat. Sa kanilang paglalakbay sa disyerto, pinakain sila araw-araw ng tinapay na galing sa langit. Uminom sila sa tubig na bumubukal mula sa bato. Pinayungan sila ng ulap sa araw upang hindi sila masunog ng init at may haliging apoy na nagbibigay sa kanila ng liwanag tuwing gabi. Ang lahat ng ito ay ibinigay sa kanila pero hindi sila naging tapat. Patuloy sila sa kanilang pagrereklamo. Pinagbintangan pa nila si Moises at ang Diyos na masama daw ang balak sa kanila. Kaya, silang lahat ay namatay sa disyerto. Doon nagkalat ang kanilang mga buto. Hindi nila pinakinabangan ang mga grasya ng Diyos.

Ito nga ang babala sa atin. Tayo ay may mga tulong mula sa Diyos na binibigay sa atin. May mga Kriska at chapel leaders tayong nagpapaalaala sa atin. May paring dumadalaw at nagmimisa sa atin. May mga sakramento na ilaalok sa atin upang matanggap natin ang biyaya ng Diyos. Nandiyan ang Salita ng Diyos sa Bibliya na pinapaliwanag sa atin. Kahit na nandiyan ang mga ito, hindi natin maaabot ang langit na para sa atin kung hindi tayo tutugon. Huwag na natin ipasabukas pa ang pagsisisi at ang pagbabago. Naghahanap ang Diyos ng bunga ng kabutihan sa atin. Tumugon na tayo sa kanya ngayon! Ngayon na ang araw ng kaligtasan!

Homily March 23, 2025

 20,013 total views

3rd Sunday of Lent Cycle C
Ex 3:1-8.13-15 1 Cor 10:1-6.10-12 Lk 13:1-9

Dahil po sa television, sa radio at sa social media, hindi na natin maiiwasan na malaman ang mga pangyayari sa mundo. Alam natin na may digmaan sa Ukraine ng mga tatlong taon na. Alam natin na may digmaan din sa Gaza at libo-libong mga Palestinians ang pinapatay at ginugutom doon. May civil war din sa Sudan at sa Central Republic of Congo sa Africa. Nalalaman agad natin ang malalakas na bagyo, ang malalaking baha at ang di-mapigilang mga sunog sa maraming bahagi ng mundo. Ano ang reaction natin sa mga masasamang pangyayaring ito? Nagwawalang kibo lang ba tayo? Hindi nakikialam o walang pakialam? Nababahala ba tayo na sumasama na ang mundo? Sinisisi ba natin ang Diyos bakit tayo nagkaganito? Sinisisi ba natin ang mga nabibiktima dahil masama sila o hindi sila tumatawag sa Diyos o wala silang relihiyon? Ano nga ba ang reaction natin? (Kaunting katahimikan upang magnilay ang mga tao).

Nangyari din ito noong panahon ni Jesus. May mga masamang balita noon na kumakalat. May mga taga-Galilea na habang nag-aalay sila sa templo, sila ay pinapatay ni Pontio Pilato ng mga Romano. May mga labing-walo ring mga tao na namatay sa Jerusalem. Sila ay binagsakan ng tore ng Siloe. masasamang mga tao ba? Kinarma sila ba sila? Ang pagpapatay sa mga Galileo habang sila ay naghahandog ay maaring mas lalong nagpagalit sa ibang mga tao kumakalaban sa mga mang-aaping mga Romano. Maaaring magkaroon ng maraming reactions. Ano ang sinabi sa atin ni Jesus?

Hindi niya sinisi ang Diyos. Hindi ganyan ang Diyos. Ayaw niya ang kamatayan kahit ng masasama. Hindi siya mapaghiganti. Hindi rin siya walang kibo. Alam niya ang nangyayari sa atin. Sa ating unang pagbasa nagsalita ang Diyos kay Moises at sinabi niya na nakikita niya ang labis na pagpapahirap ng mga Egipciano sa mga Hebreo. Alam nila ang tinitiis ng mga tao. Narinig niya ang kanilang mga daing. Nakita ng Diyos, alam niya, naririnig niya ang mga daing. Ganyan ang ating Diyos. Alam niya ang nangyari sa ating mundo. Nakikita niya ang mga luha at mga sugat na tinitiis ng mga tao. Naririnig niya ang mga iyak ng mga bata at mga nanay. Alam ng Diyos, at may gagawin siya! Ang ginawa niya noon ay pinadala niya si Moises. Patuloy na nagpapadala ang Diyos ng mga tao na tutulong sa kanilang kapwa. Baka isa na tayo doon na pinapadala ng Diyos.

Nanawagan siya sa atin na kumilos at huwag lang manood at magpabaya hanggang hindi natin mismo na maranasan ang kapaitan ng mga pangyayari.

Ano pa ang dapat na maging reaction natin sa mga masasamang pangyayari na nababalitaan natin? Sabi ni Jesus na ang mga ito ay babala sa atin na ang nangyari sa kanila ay maaari ring mangyari sa atin. Kaya sa halip na sisihin ang mga biktima, sa halip na magalit sa mga nagpapakasakit sa iba, o sisihin ang Diyos, tingnan natin ang ating sarili at baguhin ang ating sarili. Magbago na tayo. Baka nasa atin din ang poot na nagdadala ng away. Baka nasa atin din ang kawalang pagkilala sa Diyos at ang kakulangan ng pagsunod sa kanyang mga utos. Baka tayo rin ay walang pakialam sa kahirapan ng iba. Baka nananakit din tayo ng iba o nagsasamantala sa iba na makakayanan natin. Magsisi tayo. Kung ayaw natin ng masasamang pangyayari, tanggalin natin ang mga ugat nito sa ating puso at pag-uugali.

Huwag sana tayo maging kampante sa ating buhay kasi wala namang masasamang nangyayari sa atin. Tandaan natin na tumitingin ang Diyos. Tulad ng talinhaga ni Jesus, dinadalaw ng may-ari ang kanyang ubasan. Naghahanap siya ng bunga, bunga ng kabutihan. Handa niyang ipaputol ang mga puno na hindi namumunga. Baka naman ang buhay natin ay walang bunga ng kabutihan na inaasahan ng Diyos. Baka gusto na ng Diyos na ipaputol tayo. Nakikiusap na nga lang si Jesus, ang mga anghel, ang Mahal na Ina, at ang mga santo na bigyan pa tayo ng panahon. Namumuhay tayo sa hiram na panahon.

Kung hindi pa tayo tutugon sa mga pag-aalaga sa atin, sa mga sakramento at mga misa na inaalok sa atin, sa mga aral ng simbahan na binibigay sa atin, sa paanyaya ng mga Kriska na makiisa sa mga dasal at Bible sharing natin, baka putulin na tayo. Kaya ang pagsisisi at pagbabago ay hindi basta-bastang ipagpaliban.

Huwag nga tayo maging kampante. Sinulat ni San Pablo sa ikalawang pagbasa natin na matututo tayo sa mga Israelita noong panahon. Maraming grasya ng Diyos ang kanilang natanggap. Itinawid sila sa Dagat na Pula habang ang mga kawal na Egipciano ay nalunod sa dagat. Sa kanilang paglalakbay sa disyerto, pinakain sila araw-araw ng tinapay na galing sa langit. Uminom sila sa tubig na bumubukal mula sa bato. Pinayungan sila ng ulap sa araw upang hindi sila masunog ng init at may haliging apoy na nagbibigay sa kanila ng liwanag tuwing gabi. Ang lahat ng ito ay ibinigay sa kanila pero hindi sila naging tapat. Patuloy sila sa kanilang pagrereklamo. Pinagbintangan pa nila si Moises at ang Diyos na masama daw ang balak sa kanila. Kaya, silang lahat ay namatay sa disyerto. Doon nagkalat ang kanilang mga buto. Hindi nila pinakinabangan ang mga grasya ng Diyos.

Ito nga ang babala sa atin. Tayo ay may mga tulong mula sa Diyos na binibigay sa atin. May mga Kriska at chapel leaders tayong nagpapaalaala sa atin. May paring dumadalaw at nagmimisa sa atin. May mga sakramento na ilaalok sa atin upang matanggap natin ang biyaya ng Diyos. Nandiyan ang Salita ng Diyos sa Bibliya na pinapaliwanag sa atin. Kahit na nandiyan ang mga ito, hindi natin maaabot ang langit na para sa atin kung hindi tayo tutugon. Huwag na natin ipasabukas pa ang pagsisisi at ang pagbabago. Naghahanap ang Diyos ng bunga ng kabutihan sa atin. Tumugon na tayo sa kanya ngayon! Ngayon na ang araw ng kaligtasan!

Homily March 9, 2025

 22,542 total views

1st Sunday of Lent Cycle C
Dt 26:4-10 Rom 10:8-13 Lk 4:1-13

Ang kuwaresma ay isang katangi-tanging panahon ng simbahan. Sa panahong ito naghahanda ang buong simbahan sa pinakadakilang pangyayari ng ating kaligtasan – ang pagpapakasakit, pagkamatay at muling pagkabuhay ng Panginoong Jesus. Ang tawag dito ay MISTERIO PASKAL. Ito ay hindi lang isang pangyayari sa buhay ni Jesus. Ito ay isang pangyayari sa buhay nating lahat sa ating pakikiisa kay Jesus mula pa noong tayo ay bininyagan. Tayo ay nakiiisa sa kanyang pagkamatay upang matanggap natin ang kanyang bagong buhay. Namamatay tayo sa buhay ng kasamaan, sa buhay na nadadala ng mga hilig ng laman, upang tayo ay mabuhay ayon sa kalooban ng Diyos na nagdadala ng tunay na kaligayahan dito sa ating buhay at sa buhay na walang hanggan.

Naranasan ng mga Israelita ang misterio paskal sa kanilang kasaysayan. Kapag nagdadala sila ng kanilang handog sa Diyos, sinasalaysay nila ang kanilang karanasan bilang isang bayan.

Napakinggan natin ito sa ating unang pagbasa. Sila ay nagsimula na maliit na grupo lamang na mga Arameo na tinawag ng Diyos. Napunta sila sa Egipto kung saan sila dumami pero pinagsamantalahan naman sila ng mga Egipciano. Pinahirapan sila at inalipin. Pero tumawag sila sa kanilang Diyos at sila ay nilikas sa lupaing iyon. Naglakbay sila sa disyerto ng apatnapung taon. Doon sila hinubog upang maging bayan ng Diyos. Dinala sila sa lupain ng Canaan na ipinangako sa kanila. Lumago sila doon at ngayon nakakapagdala na sila ng mga alay na galing sa lupang iyon upang sambahin ang kanilang Diyos. Ito ang kanilang karanasan ng paghihirap at ng kaligtasan. Itinawid sila ng Diyos mula sa pagiging alipin patungo sa pagiging bayan niya.

Ang ating karanasan ng misterio paskal bilang mga Krisyano ay ang ating pagtawid mula sa kasalanan tungo sa pagiging mga anak ng Diyos. Nagsimula ito sa ating binyag at isinasabuhay natin ito araw-araw sa ating pamumuhay na may pananalig sa Diyos. Napakinggan natin sa sinulat ni Pablo: “Kung ipahahayag ng iyong labi na si Jesus ay Panginoon at mananalig ka nang buong puso na siya’y binuhay ng Diyos, maliligtas ka.” Oo, maliligtas ang lahat ng tumatawag sa pangalan ng Panginoon at sumusunod sa kanya.

Upang makapasok tayo sa pagpapanibagong ito, hinuhubog, hinuhorma tayo ng panahon ng Kuwaresma. Ang tatlong gawain natin sa panahong ito ay ang panalangin, ang pagpepenitensiya at pagkawang gawa. Paghindian natin ang hilig ng ating laman. Kaya kailangan nating disiplinahin ang ating sarili. Iyan ang layunin ng penitensiya at pag-aayuno. Paghindian ang sarili upang makatugon tayo sa pangangailangan ng iba sa ating pagkawanggawa. Tulungan natin ang iba. Lumabas tayo sa ating pagkamakasarili. Kailangan din natin ng disiplina sa sarili upang makalapit tayo sa Diyos at maitaas natin ang ating sarili sa panalangin.

Tinutulungan tayo ng Diyos sa pagpapanibagong ito. Marami tayong nakikita na kasamaan na nangyayari sa ating lipunan sa buong mundo. Nandiyan na ang digmaan, nandiyan na ang kasakiman ng mga lideres, nandiyan ang pagwawalang kibo ng marami, nandiyan na ang panloloko sa mga tao ng mga politiko, nandiyan ang paninira sa kalikasan. Sa harap ng mga kasamaang ito, parang wala tayong magagawa. Wala naman tayo sa posisyon na baguhin ang kalakaran ng mundo at ang ugali ng iba, pero may kakayahan tayo na baguhin ang ating sarili. Nagsisimula ang pagbabago sa bawat isa sa atin. May pag-asa na baguhin ang mundo kung magbago ang bawat isa sa atin.

Kaya nga gusto ng Diyos na magbago tayo at tinutulungan niya ang bawat isa sa atin sa pagkakaroon ng bagong buhay ayon sa buhay ni Jesus. Ginagawa niya ito sa pamamagitan ng tukso. Ano, ng tukso? Oo, ng tukso, kasi ang tukso ay isang paraan ng pagsubok ng Diyos sa atin upang ilapit tayo sa kanya. Sinabi ni Apostol Santiago sa kanyang liham: “Mga kapatid, magalak kayo kapag kayo’y dumaranas ng iba’t ibang uri ng pagsubok. Dapat ninyong malaman na napatatatag ang ating pananampalataya sa pamamagitan ng mga pagsubok. At dapat kayong magpakatatag hanggang wakas upang kayo’y maging ganap at walang pagkukulang.”

Si Jesus mismo ay dumaan sa tukso at pagsubok bago siya magsimula ng kanyang misyon. Doon siya sinubok sa disyerto habang siya ay nagdadarasal at nag-aayuno ng apatnapung araw. Si Satanas mismo ang sumubok sa kanya. Ang tukso sa kanya ay siya ring mga tukso sa atin: tukso na gamitin ang ating kakayahan para sa ating sarili lamang – gawin tinapay ang bato kasi anak naman siya ng Diyos. Tukso na maging mayabang at magpasikat – tumalon sa taluktok ng templo kasi aalalayan naman siya ng Diyos. Tukso ng kayamanan at kapangyarihan kahit na sa anong paraan, kahit na sambahin ang Diyablo mismo. May mga taong ginagawa ito. Gumagamit sila ng masasamang paraan upang yumaman o manalo sa eleksyon.

Hindi nagpadala si Jesus sa mga tukso. Napagtagumpayan niya ang mga ito. Pumasa siya sa mga pagsubok. Pinakita niya ang kanyang katapatan sa Diyos. Paano niya nagawa ito? Ang mga sandata na ginamit ni Jesus ay ang panalangin, ang pagpenitensiya, at ang Salita ng Diyos. Nagdasal si Jesus at nag-ayuno sa disyerto. Sinangga niya ang bawat tukso ng Salita ng Diyos. Dito niya nakita ang kalooban ng Diyos na kanya namang sinunod. Ang mga sandata na ito ay nasa atin din. Kaya nga hinihikayat tayo ng panahon ng Kuwaresma na magpenitensiya, magdasal at magbasa ng Bibliya.

Pumasok po tayo sa disiplina ng Kuwaresma upang mapasaatin ang bagong buhay ng Diyos. Maging totoo sana tayong mga anak ng Diyos ayon sa larawan ni Jesus, ang anak ng Diyos na naging tao. Naging tao siya upang mapasatin ang buhay niya na magdadala sa atin sa langit, ang tahanan ng Ama. Maging tapat tayo sa ating binyag. Maging tunay tayong mga anak ng Diyos.

Homily March 2, 2025

 27,015 total views

8th Sunday of the Year Cycle C
Sir 27, 4-7 1 Cor 15:54-58 Lk 6:39-45

Ang ating buhay ay puno ng pagdedesisyon. Kahit sa anong bagay dapat tayong magdecide. Pati na lang sa pagbili ng sabon, kailangan magdecide. Anong sabon ba ang bibilhin ko? Ganoon din sa pagluto ng pagkain, ano ba ang lulutuin. Saan ano kukuha ng iluluto ko? Ordinaryong pang-araw-araw na desisyon lang iyan. Hindi na tayo masyadong nag-iisip diyan. Pero may mga mahahalagang desisyon na dapat din natin pag-isipan – ano bang kurso ang kukunin ko? Papasok ba ako sa ganitong trabaho? Saan ba ako lilipat ng bahay? Mahahalagang desisyon na ito. Kailangan din tayo magdecide tungkol sa tao. Kakaibiganin ko ba siya o hindi? Paniniwalaan ko ba siya? Pagkakatiwalaan ko ba siya ng aking mga sekreto? Magiging boyfriend ko ba siya? Magpapakasal ba ako sa kanya? Mabibigat na desisyon na ito. Ano kaya ang maaaring gumabay sa atin sa mga choices na ito?

Mas lalong nagiging mahirap magdesisyon ngayon sa mahahalagang usapin kasi mahirap malaman ang katotohanan. Mahirap na nga magpasya, pinapahirapan pa tayo ng mga fake news. At ginagamit pa ang AI para gumawa ng fake news! Gusto tayong linlangin. Kaya marami ang nabubudol.

May mga ilang palatandaan sa Bibliya na maaaring makatulong sa ating paggawa ng wastong desisyon. Sinasabi sa Bible na suriin ang iba’t-ibang Espiritu. May mga masasamang espiritu na nagpapanggap na mabuti. Pati na nga ang demonyo ay nagpapanggap na anghel. Ang layunin ng tukso ay lituhin tayo para makagawa tayo ng masama. Kaya magsuri tayo nang mabuti. Kung mabigat ang dedesisyunan natin, bibigyan natin ito ng panahon upang pagnilayan at dasalan. Huwag magpadalus-dalos sa pagpapasya.

Sikapin natin na tayo ay hindi maging instrumento sa pagkakamali ng iba. Kaya tayo mismo ay huwag basta-bastang magbigay ng payo kung hindi naman tayo sigurado. Baka malinlang pa natin ang iba. Kaya kung wala o kakaunti ang ating alam, huwag na tayong magsalita. Para tayo niyang na isang bulag na gumagabay sa bulag. Suriin muna natin ang ating sarili bago tayo magbigay ng payo sa iba o mag-correct sa iba. Hindi tayo makakatanggal ng puwing sa mata ng iba kung may troso na humahadlang sa ating paningin. Kung may bias o prejudice tayo mahirap na makapagbigay ng maayos at objective na payo. Tulad ng ayaw nating tayo’y lituhin, iwasan din natin na magkaroon ng maling desisyon ang iba dahil sa atin.

Tungkol naman sa pagtitiwala sa iba… Maaasahan ba ang payo ng iba? Ang katuruan nila? Ang kanilang sinasabi? Marami ngayon ang mga preachers kuno at iba’t-ibang turo ang kanilang kinakalat. At marami din silang nadadala dahil sa madulas at mabulaklak nilang pananalita. Tingnan natin hindi lang ang sinasabi nila. Suriin din natin ang kanilang buhay. Malalaman nga ang puno sa kanyang bunga. Malalaman kung matamis ang manggang ito sa pagkain ng kanyang bunga. Mabuti ba ang puno ng santol? Kumain ka muna sa kanyang bunga. Matamis ba o hindi? Maaasahan ba ang taong ito? Tingnan mo ang kanyang pamumuhay. Kung maayos ang kanyang ugali, ang kanyang pamilya, ang kanyang business, maaaring maaasahan natin na maayos na tao ito.

Kailangan natin ang ganitong pagsusuri sa panahon ng election. Huwag lang natin pakinggan ang adds ng isang politiko, ni tingnan lang ang mukha niya sa mga karatula. Maaaring doktorin ang mukha ng isang tao upang ipalabas na siya ay pogi o maganda, na siya ay bata pa, na siya ay maamo. Magkaroon ng lifestyle check. Kamusta ba ang pamumuhay niya? Tapat ba siya sa kanyang pamilya? Kung hindi siya tapat sa asawa niya, paaano siya maging tapat sa bayan? Kung nagpapadala siya sa kanyang bisyo, hindi niya mapanghahawakan ang kanyang responsibilidad. Saan ba nanggagaling ang kanyang pera? May lehitimong business ba siya?

May sinasabi din si Sirak sa unang pagbasa natin. Sinabi sa atin: Huwag munang purihin ang isang tao hanggang hindi siya makapagsasalita sapagkat doon mo po makikilala ang tunay niyang puso’t diwa. Sa pangungusap ng isang tao, damdamin niya’y nahahalata. Mahalaga ito sa pag-iibigan at sa magkasintahan. Sa mga kwento, sa mga pahayag, sa kanyang mga biro mahahalata natin ang kanyang pagkatao. Sinabi ni Sirak, ang pagkatao ng sinuma’y makikita sa usapan. Kaya magbigay ng panahon sa pag-uusap upang makilala ang isang tao. Kapag nakilala na natin siya, magdesisyon tayo kung maniniwala pa tayo sa kanya, kung tatanggapin ko ba siya na habang buhay na partner ko, o kung maipag-uubaya ko ba ang aking bansa o ang aking lalawigan sa kanyang pangangalaga.

Gawin natin na maayos ang ating mga desisyon. Naaapektuhan ang iba at tayo mismo sa ating mga desisyon – maging iyan ay sa halalan, o sa pagkakaibigan, o sa pagpapamilya, sa pagbibusiness. Upang maging maayos ang desisyon, suriin natin ang pagkatao ng bobotohin natin, o maging business partner natin o maging kasintahan at maging asawa natin. Tingnan natin ang kanyang buhay. Alamin natin ang kanyang ugali. Pakinggan natin at suriin ang kanyang mga sinasabi. Kinalanin muna natin siya, bago pagkatiwalaan.

Maganda ang sinabi ni Jesus: “Ang mabuting tao ay nakapagdudulot ng mabuti sapagkat tigib ng kabutihan ang kanyang puso; ang masamang tao ay nakapagdudulot ng masama, sapagkat puno ng kasamaan ang kanyang puso. Sapagkat kung ano ang bukam-bibig, siyang laman ng dibdib.”

Homily February 23, 2025

 28,431 total views

7th Sunday of Ordinary Time Cycle C
St Peter the Apostle Sunday (Opus Sancti Petri)
1 Sam 26:2.7-9.12-13.22-23 1 Cor 15:45-49 Lk 6:27-38

Ang lahat ng relihiyon ay nangangaral tungkol sa pag-ibig. Mag-ibigan kayo! Sinasabi ito ng lahat ng relihiyon. Sa ating mga Kristiyano hindi lang tayo hinihikayat na umibig, sinasabi pa sa atin na ang pagmamahal ay ang sentro ng ating pagkakristiyano. Ang pag-ibig ay hindi lang isa sa mga katuruan ni Kristo. Ito ang pinakasentro ng ating pagiging pagtulad kay Kristo. Sinabi ni Jesus na makikilala tayo na mga alagad niya sa ating pag-iibigan sa isa’t-isa.

Oo, dapat nating mahalin ang Diyos ng higit sa lahat at ang ating kapwa tulad ng pagmamahal natin sa ating sarili. Kailangan ang dalawang ito, pag-ibig sa Diyos at pag-ibig sa kapwa. Hindi maaaring paghiwalayin ang dalawang ito. Sa totoo lang, hindi natin maaaring mahalin ang Diyos na hindi natin nakikita na hindi natin minamahal ang ating kapwa na ating nakikita.
Ang binibigyan ng pansin sa mga pagbasa natin ay ang pag-ibig sa kapwa. Hindi lang sapat na mahalin ang kapwa na kamag-anak natin, ang kapwa na mabait, ang kapwa na tumutulong sa atin. Ginagawa naman ito ng lahat. Ganoon na lang ang pag-ibig natin sa kapwa na pati na ang kapwa na ayaw natin, ang kapwa na kaaway natin, ang kapwa na gumagawa ng masama sa atin ay kailangan din nating mahalin. Paano ito? Paano natin ito gagawin?

Minamahal natin ang ating kaaway kung hindi tayo gumaganti sa kanya; kung ang kasamaan na ginagawa niya ay hindi natin binabalik sa kanya. Sundin natin ang halimbawa ni David sa ating unang pagbasa. Siya ay inuusig ni haring Saul. Talagang gusto siyang hulihin at patayin. Ginamit ni Saul ang tatlumpung libong kawal niya upang patayin si David. Si Saul noon ay nakikipagdigma sa mga Pilisteo. Pero sa halip na gamitin ang kanyang mga sundalo na sugpuin niya ang mga kaaway, ginamit niya ang lahat ng mga tauhan niya upang hanapin at patayin si David. Ganoon siya kagalit kay David! Para sa kanya, mas mapanganib pa si David sa kanyang pagkahari kaysa mga Pilisteo. Nagkaroon ng pagkakataon si David na pasukin ang kampo ni Saul. Natutulog ang lahat sa kanilang kampamento. Napasok sila ni David at ng kasama niyang si Abisai. Nakatarak sa tabi ni Saul ang sibat na kanyang sandata. Ang daling patayin si Saul. Isang tarak lang ng sibat at patay na si Saul. Pero hindi ito ginawa ni David. May pagkakataon siyang maghiganti sa naghahanap ng buhay niya, pero hindi ito ginawa ni David. Ito ay konkretong halimbawa ng pag-ibig sa kaaway – huwag maghiganti.

Pero kung susundin natin ng literal ang sinabi ni Jesus na iharap mo ang kabilang pisngi mo kung sinampal sa isang pisngi, hindi ba parang pinapayagan na lang natin na pagsamantalahan tayo? Hahayaan mo na lang ba na ipagpatuloy ang paggawa ng masama? Mananahimik ka na lang ba habang nangyayari ang masama?

Noong si Jesus ay hinuli at dinala sa harap ng Punong Pari at iniimbistigahan siya, sumagot siya sa Punong Pari na hayagan naman siyang nagsasalita sa templo. Kung ibig nilang malaman ang tinuturo niya, tanungin nila ang mga tao. Nagalit ang isang guardia at sinampal si Jesus. Bakit daw siya sasagot-sagot ng ganyan. Hindi nanahimik si Jesus. Sinabi niya sa guardia na kung mali ang salita niya, ipakita niya ang kanyang pagkakamali, pero kung wala naman siyang mali na sinabi, bakit niya siya sinampal? Hindi si Jesus nanahimik sa harap ng kamalian, pero hindi din siya nakipag-away o nagalit. Sinabi niya sa gumawa ng masama sa kanya ang kanyang mali. Tinuwid ni Jesus ang mali pero hind sa isa paraang palaban o madahas. Maaaring tanggapin natin ang masamang ginawa sa atin pero hindi sa paraan ng paghihiganti.

Mahalin natin ang kaaway. Huwag tayong bumawi sa gumagawa ng masama sa atin, bagkus patawarin natin sila. Ang nagpapatawad ay hindi kumikimkim ng galit. Kapag tayo ay kumikimkim ng galit, bumibigat ang loob natin. Tayo mismo ang nahihirapan. Kinukulong natin ang ating sarili sa ating galit. Sa ating pagpapatawad, pinalalaya natin ang ating sarili sa bigat ng loob. Tayo ang unang nakikinabang kapag tayo ay nagpapatawad.

May nagsasabi, paano ko siya mapapatawad na nasaktan niya ako? Hindi ko nakakalimutan ang kasamaan na ginawa niya sa akin. Iba ang pagpapatawad sa sakit ng loob o sa alaala. Basta hindi ka naghihiganti, basta handa kang gumawa sa kanya ng kabutihan kung may pagkakataon, basta pinagdarasal mo siya, kahit na masakit pa ang damdamin mo – nagpapatawad ka na. Dahan-dahan na humuhupa ang galit mo kung pinagdarasal mo ang nakagawa ng masama sa iyo. Hindi ba sinabi ni Jesus: “Gawan mo ng mabuti ang napopoot sa iyo, pagpalain mo ang sumusumpa sa iyo, idalangin mo ang umaapi sa iyo?” Sa ganitong paraan, mapapawi natin ang galit.

At bakit naman gagawin ko iyan, ang gumawa ng mabuti sa gumagawa ng masama sa akin? Gagawin ko iyan kasi ako ay anak ng Diyos na mahabagin sa masama at sa mabuti. Ang kabutihan ng Diyos ay para sa lahat. Hindi siya pumipili ng kanyang mamahalin. Ang biyaya niya ay dumadating sa mabuti man o sa masama. Kapag sumisikat ang araw ang lahat ay sinisikatan nito, ang nagsisimba at ang hindi nagsisimba. Ganoon din dapat ang pag-ibig natin. Anak tayo ng Diyos. Maging tulad tayo ng ating Ama. Mahalin natin ang lahat, pati na ang kaaway.

Kaya ko ba iyan? Tao lang ako, paano ko matutularan ang Diyos? Oo, kaya natin iyan, dahil sa ibinigay niya ang kanyang Espiritu sa atin. Sa ganang aking sarili lang, hindi ko makakayanan ang magpatawad, lalo sa kaaway. Pero magagawa ko ito dahil sa lakas ng Diyos na binibigay sa akin. Iyan ay ang Espiritu Santo.

Ang pangungusap na ibigin mo ang iyong kaaway ay isang utos. Hindi naman tayo uutusan ng Diyos ng hindi natin magagawa. Masusunod natin ang utos ng Diyos kasi ibinibigay din niya sa atin ang kakayahan na gawin ito. Nasa atin nga ang Espiritu Santo, ang kapangyarihan ng Diyos. The Holy Spirit is the Divine Power that is the gift of the Father to us.

Inutusan tayo na ibigin ang ating kapwa kasi iyan ay makabubuti sa atin. Sa pamamagitan niyan mapagtatagumpayan natin ang anumang poot na nanunuot sa atin.

Ngayong Linggo, ang pinakamalapit na Linggo sa kapistahan ng Luklukan si San Pedro, February 22, ay ang St. Peter the Apostle Sunday. May second collection po sa buong simbahan upang suportahan ang pagpapaaral sa mga seminarista at mga magmamadre lalo na sa mga bansa na mahihirap. Maging generous po tayo sa pagtulong sa mga taong bumabalak na magbigay ng buhay nila sa paglilingkod sa simbahan at sa kanilang kapwa.

Homily February 16, 2025

 30,134 total views

6th Sunday of Ordinary Time Cycle C
Jer 17:5-8 1 Cor 15:12.16-20 Lk 6:17.20-26

Marami sa atin, o baka lahat tayo, ay naghahanap ng swerte. Ang swerte ay nagbibigay ng kasiyahan, kaya nagiging mapalad tayo. Kaya ang bati natin sa isang aalis, swertihin ka sana. Maging mapalad ka nawa sa trabaho mo o sa pupuntahan mo. Sa kabaliktaran naman, inaayawan natin ang malas. Lumalayo tayo sa mga malas na lugar, o malas na tao.

Kailan ba tayo nagiging maswerte? Maswerte tayo kung yumaman tayo, kung naging masaya tayo, kung naging tanyag tayo. Sa tingin natin ang kamalasan ay nagdadala naman ng kahirapan, ng kawalan, ng lungkot, ng maraming komokontra sa atin. “Ang malas mo naman,” kung naikukwento natin ang pangyayaring ganito.

Pero ngayong Linggo kakaiba ang salita ng Diyos sa atin kaysa ating inaasahan. Iba talaga ang panukat ng Diyos, iba ang pananaw ng Diyos kaysa ating mga tao. Maniniwala ba tayo sa kanya? Magtataya ba tayo sa kanyang values? Handa ba tayong iwanan ang ating pananaw at kunin ang pananaw ng Diyos?

Sino ang mawerte ayon kay Jesus? Hindi iyong mayaman kundi iyong mahirap, hindi ang masaya kundi ang malungkot, hindi ang busog kundi ang gutom, hindi ang pinupuri kundi ang kinukutya. Saan nakabase ang swerte? Hindi sa nararanasan natin ngayon kundi sa gagawin ng Diyos sa atin. Ang nararanasan natin ngayon ay lilipas. Ngunit may gagawin ang Diyos, at ito ay mananatili. Kaya aabang tayo sa gagawin ng Diyos; magtiwala tayo sa kanya. Sa kanya tayo makaaasa ng mabubuting bagay. Kaya sinulat ni propeta Jeremias: “Maligaya ang taong nananalig sa Poon; pagpapalain ang umaasa sa kanya.” Inihahalintulad ang taong ito sa puno na nakatanim sa tabi ng batis. Ito ay palaging mabubuhay at mamumunga, kahit na sa tag-init. Hindi siya mawawalan ng pagkukunan ng lakas. Hindi siya iiwanan ng Diyos. Palagi siyang tutulungan. Pero kawawa ang taong umaasa lamang sa tao o sa mga gawa ng tao. Ang lakas ng tao ay may hangganan, ganoon din ang kanyang katapatan. Hindi ito maaasahan. Anumang kasayahan o suporta na natatanggap niya ngayon ay hindi tatagal.

Bakit mapalad o maswerte ang mga dukha? Ang paghahari ng Diyos ay mapapasakanya at hindi siya iiwanan ng Diyos kung siya ay umaasa sa kanya. Mas madaling umasa sa Diyos ang mga mahihirap kaysa ang mayayaman. Mas umaasa ang mayaman sa kanyang kayamanan, ari-arian o mga koneksyon. Kasama ng mga dukha ay ang mga nagugutom, ang mga umiiyak dahil sa kasalatan sa buhay at dahil madali silang pagsamantalahan, ang mga inaapi at binabalewala. God hears the cry of the poor. Naririnig ng Diyos ang pagtangis ng mga mahihirap. Nakasulat sa aklat ng mga Salmo: “Inililigtas ng Diyos ang mga dukhang tumatawag, lalo na ang nalimutan, mga taong mahihirap. Sa ganitong mga tao siya’y lubhang nahahabag; sa kanila tumutulong upang sila ay maligtas.”
Sa kabiktaran naman, kawawa naman ang mga taong mayayaman ngayon. Alam naman natin na walang kayamanan ang mananatili, at ito ay hindi nagbibigay ng tunay at matagalang kaligayahan. Akala natin swerte ang kayamanan.

Maraming nananalo sa lotto na nagkagulo-gulo ang buhay. Marami ang nakalikom ng pera na nagbago ang ugali, nawawala na ang kanilang pagkatao at pakikipagkapwa. Hindi na nila naiintindihan ang pangangailangan ng iba. Naging takot na sila sa iba kasi ang tingin nila sa iba ay pagkakwartahan na lang sila.

Ang paksa ng ating Jubilee Year ay Pilgrims of Hope. Pinapaalaala sa atin na tayo ay mga pilgrims sa buhay na ito, hindi mga turista. Ang pilgrim ay naglalakbay. May patutunguhan siya at iyan ay isang banal na lugar. Kaya ang pilgrim ay hindi nawiwili sa daan, hindi siya nalilibang sa mga magagandang nakikita niya kasi alam niya na dumadaan lang siya. Ganyan tayo sa buhay na ito. Dumadaan lang tayo. Hindi tayo nangongolekta ng mga bagay o ng pera o ng ari-arian kasi iiwan din natin ang mga ito. Pumupunta tayo sa banal na lugar, walang iba kundi ang tahanan ng ating Ama na siya ring tahanan nating lahat.

Hindi tayo turista sa ating paglalakbay sa mundong ito – turista na patingin-tingin lang, turista na ang hinahanap lang ay ang good time at kaaliwan o pamamahinga lang. May purpose ang buhay natin. Papunta tayo sa Diyos.

Maaabot ba natin ang ating patutunguhan? Oo, malakas ang ating pag-asa na makakarating tayo doon. Sinabi ni Jesus: Sa pupuntahan ko, sa tahanan ng aking Ama, ay may maraming kwarto. Ipaghahanda ko kayo ng lugar kasi ibig ko na kung saan ako kayo ay duroon din. So we make this pilgrimage on earth with hope.

Sa paglalakbay na ito, huwag tayo maligaw sa daan na naghahabol ng kayamanan, ng kaaliwan, ng good time, o ng karangalan. Hindi ito makakapuno ng ating puso, kahit na dito sa lupa. Hindi tayo makokontento sa mga ito. Ginawa tayo para sa Diyos kaya siya lang ang ating hangarin. Anumang kahirapan na nararanasan natin ngayon – anumang pagkukulang, anumang kalungkutan, anumang paninira – ang mga iyan ay malalampasan natin basta buksan lang natin ang ating puso sa Diyos. Hindi pababayaan ng Diyos ang mga mahihirap. Malapit siya sa kanila. Pinakita ito ni Jesus. Dukha si Jesus noong siya ay nasa lupa. Galing siya sa mga mahihirap, mga mahihirap na mga tao ang kasama niya sa buhay at namatay siyang mahirap at kinukutya.

Ang talagang maswerte, ang talagang mapalad, ay ang Diyos ay makamtan. Para sa kanila ang paghahari ng Diyos. Mararating natin ang ating inaasahan kasi hindi bibiguin ng Diyos ang ating pag-asa. Hindi niya tayo iiwanan.

Homily February 9, 2025

 32,374 total views

5th Sunday of Ordinary time Cycle C
Is 6:1-2.3-8 1 Cor 15:1-11 Lk 5:1-11

Sa harap ng mga dakilang tao, o kakila-kilabot na pangyayari, o napakaganda at hindi inaasahang pagtatagpo, nanliliit tayo. Nakikita natin ang ating sarili na hindi karapat-dapat. Natatakot at lumalayo tayo. Sino ba naman ako na makasaksi nito? Sino ba naman ako na tawagin at kausapin niya? Sino ba naman ako na pagkatiwalaan ng ganito? Ito ang paksa ng ating mga pagbasa. Sa harap ng Diyos o ng mga banal na pangyayari nakikita natin na tayo ay hindi karapat-dapat kasi makasalanan tayo. Nanliliit tayo.

Narinig natin sa aklat ni Isaias sa ating unang pagbasa ang karanasan ng propeta. Natagpuan niya ang kanyang sarili sa harap ng kaluwalhatian ng Diyos. Ang Diyos na nakaluklok sa kanyang trono ay pinapalibutan ng mga anghel na kilalang mga seraphim. May tig-aanim na pakpak sila ay palaging umaawit at sumasamba sa Diyos. Napakaganda ng pagsamba nila na naranasan ng propeta na hindi siya karapat-dapat. Siya ay makasalanan at hindi siya karapat-dapat sa kabanalan na kanyang nasasaksihan. Akala niya mamamatay na siya. Pero nilinis siya ng isang baga na galing sa dambana. Pinabanal din siya.

Si Pablo naman sa ating ikalawang pagbasa ay nagpahayag ng pinakabuod ng magandang balita – ang pagkamatay at muling pagkabuhay ni Jesus. Si Jesus ay totoong namatay. Nakita siya ng mga tao na nakabayubay sa krus doon sa Kalbaryo. Sinibat ang kanyang tagiliran at naubos na ang dugo sa kanyang puso. Siya ay inilibing at nanatili siya sa libingan ng tatlong araw. Talagang patay na si Jesus. Ngunit nangyari ang hindi inaasahan. Siya ay muling nabuhay. Marami ang mga saksi sa kanyang muling pagkabuhay. Nakita siya at nakisalamuha siya sa maraming tao – kay Pedro, sa mga apostol, sa higit na limang daang tao, at ganoon din kay Pablo. Naranasan ni Pablo ang muling nabuhay na si Jesus kahit na siya ay hindi karapat-dapat kasi kinontra niya ang simbahan. Malaking pribilihiyo ito na ibinigay sa kanya at hindi naman niya binigo ang tiwala ng Diyos. Mas naging masipag siya sa pagpapahayag dahil sa malaking kagandahang loob ng Diyos na kanya. Hindi siya karapat-dapat pero naranasan niya si Jesus na muling nabuhay doon sa daan patungo sa Damasco.

Naranasan din ni Pedro at ng kanyang mga kasama ang kadakilaan ni Jesus. Narinig niya ang mga pangaral ni Jesus mula sa kanyang bangka. Talagang namamangha ang mga tao sa mga pagtuturo ni Jesus. Kakaiba siya kaysa kanilang mga guro. Pero makapangyarihan ang salita ni Jesus hindi lang dahil sa magaling siyang magsalita. Ang salita ni Jesus ay nagdadala ng sorpresa at kapangyarihan. Bilang mangingisda alam ni Pedro na walang isdang mahuhuli sa araw, lalo na, na kahit sa gabi wala silang nahuli. Pero naniwala si Pedro hindi sa kanyang kaalaman kundi sa salita ni Jesus. Ang lakas ng kanyang tiwala: “Dahil sa sinabi ninyo, ihuhulog ko ang mga lambat.” At hindi siya binigo ng Salita ni Jesus. Hindi lang sa nakahuli sila ng isda. Ganoon karami ang nahuli nila na ang dalawang bangka ay halos malubog sa dami ng kanilang huli. Kinilala ni Pedro na hindi pangkaraniwang taong ito si Jesus. Banal nito. May kapangyarihan siya ng Diyos. Kaya napaluhod siya at nasabi: “Lumayo ka sa akin Panginoon, sapagkat ako’y makasalanan.” Hindi ako karapat-dapat sa iyo.

Mga kapatid, hindi ba natin nare-realize na nasa harap tayo ng makapangyarihang Diyos? Siya ang nagsasalita sa atin sa Banal na Kasulatan. Ang dakilang Diyos ang natatanggap natin sa Banal na Komunyon! Siya ang kinakausap natin kapag tayo ay nagdarasal. Ang matagumpay na Diyos ang ating pinalilingkuran sa simbahan. Mamangha tayo! Kilalanin natin na hindi tayo karapat-dapat sa kanya. Ito ay naramdaman ng opisyal na Romano noong si Jesus ay palapit na sa kanyang bahay upang pagalingin ang kanyang alipin. Wika niya: “Panginoon, hindi ako karapat-dapat na pumunta ka sa aking tahanan. Magsalita ka lang at gagaling na ang iyong lingkod.” Maging aware tayo kung sino ang ating sinasamba, kung sino ang ating nilalapitan, kung sino ang nagsasalita sa atin! Siya ay ang Diyos na makapangyarihan na may likha ng lahat. Hawak niya ang lahat ng bagay sa mundo. Siya ang nagmamahal sa atin!

Sa ating panahon, napakarami pinoproblema natin na halos malunod na tayo sa ating mga alalahanin. Nandiyan ang China na nagbabanta sa atin. Nagpapadala siya ng mga malaking barko na lumalapit sa ating dalampasigan. Nandiyan ang climate change na patuloy na nagbabago ng panahon, kaya hirap na ang ating mga mangingisda at mga magsasaka. Nandiyan ang mga corrupt na mga politiko na patuloy na bumibili ng ating mga boto. Kapag namigay na ng pera o ng ayuda na wala naman tayong kalamidad na nararanasan – mga corrupt na iyan kasi kung hindi man galing iyan sa kaban na bayan, iyan ay babawiin nila kapag sila ay nasa puwesto na. Nandiyan din ang ating mga personal na bisyo o masasamang ugali na halos umaalipin na sa atin. Sa harap ng mga ito, huwag tayo mawalan ng pag-asa. Ang makapangyarihan at banal na Diyos ay nasa piling natin. Hindi niya tayo pababayaan. Kahit na hindi tayo karapat-dapat, hindi niya tayo iiwanan.

Tayo din po sana ay maging available sa kanya. Palagi siyang nagtatanong tulad ng sinabi niya sa aklat ni Propeta Isaias: “Sino ay ang aking ipadadala? Sino ang aming susuguin?” Matapang at may paninindigan natin sabihin kasama ng propeta: “Narito ako! Ako ang suguin mo!” Malaki ang pagbabago ni Isaias. Mula sa isang taong takot kasi siya ay makasalanan, may commitment niyang tinanggap ang hamon ng Diyos. “Suguin mo ako.” Ganoon din si Pablo. Mula sa pagiging tagapag-usig ng simbahan naging masigasig siyang misyonero. Ganoon din si Pablo. Sinabi niya: “Panginoon lumayo ka sa akin.” Pero pagdating nila sa dalampasigan iniwan niya ang lahat at sumunod kay Jesus. Huwag tayong matakot. Hindi man tayo karapat-dapat, pinapagindapat ni Jesus ang tinatawag niya.

Homily February 2, 2025

 34,602 total views

Feast of the Presentation of the Lord
World Day for Consecrated and Religious Life
Pro-Life Sunday
Day of Prayer and Awareness against Human Trafficking
Mal 3:1-4 Heb 2:14-18 Lk 2:22-40

Apatnapung araw na pagkatapos ng pasko. Ayon sa kaugaliaan ng mga Hudyo, ang babaeng nanganak ng lalaki ay dapat pumunta sa templo upang mag-alay ng handog para sa paglinis sa kanya sa kanyang panganganak. May isa pang utos ang Diyos. Ang panganay na anak ay tapat tubusin sa Diyos kasi ang lahat ng panganay ay nakatalaga para sa Diyos. Kaya pumunta si Maria at si Jose dala-dala ang panganay nilang si Jesus upang gawin ang mga kautusang ito. Nag-alay sila ng dalawang kalapati, isang pag-aalay ng mga mahihirap, upang tubusin si Jesus. Sa kanilang pagpunta sa templo tinupad nila ang sinabi ni propeta Malakias na ating narinig: “Ang Panginoon na inyong hinahanap ay biglang darating sa kanyang templo.”

Hinahanap ang Panginoon na darating ng matatanda na tapat sa Diyos. Nag-aantay sila sa pagdating ng Mesias, ang ipinangakong manliligtas. Kahit na matanda na si Simeon at si Ana, hindi sila bumitaw sa kanilang pag-asa. Nagkaroon pa nga ng assurance si Simeon mula sa Diyos na hindi siya mamamatay hanggang hindi nila makikita ang ipadadala ng Diyos. Sa udyok ng Espiritu Santo, natagpuan at nakilala ng dalawang matanda ang sanggol na si Jesus na dala-dala ng mga magulang niya sa templo. Ganoon na lang ang tuwa ni Simeon na nasabi niya na maaari na siyang mamatay kasi nasilayan na ng kanyang mga mata ang manliligtas. Hindi lang siya manliligtas ng Israel. Ang kaligtasan na dala ng batang ito ay para sa lahat ng bansa. Siya ang magiging liwanag ng lahat ng tao at dahil dito magbibigay siya ng karangalan sa bayan ng Israel.

Oo, manliligtas nga si Jesus, pero hindi siya tatanggapin ng lahat. Para siyang isang bato na katitisuran ng marami. Para sa tatanggap sa kanya, magbibigay siya ng kaligtasan. Sa mga tatanggi sa kanya, mapapahamak sila. Nandito na ang liwanag pero mas ginusto pa nila ang kadiliman. Masakit ang pangyayaring ito. Mararamdaman ni Maria ang hapdi ng pagtanggi ng mga tao kay Jesus. Kaya ang puso niya ay parang tatarakan ng balaraw dahil sa pagtanggi at pagpapasakit sa kanyang anak. Ito nga ang naramdaman ni Maria sa Kalbaryo at sa lahat ng pagkakataon na ang mga tao ay patuloy na namumuhay sa kasamaan na nandito naman ang kaligtasan.

Maraming pagtanggi kay Jesus sa ating panahon ngayon. Sinabi ni Jesus na siya ang buhay. Ang bawat pagtanggi sa buhay ay pagtanggi kay Jesus. Tinatanggihan ang buhay sa abortion, sa pagpapatay ng mga matatanda, sa pagtulong sa mga tao na magpakamatay (assisted suicide), sa pagsulong ng mga digmaan, sa pagpatay ng mga tao na itinuturing na salot ng lipunan tulad ng pagpapatay ng drug addicts sa extra judicial killings at ng mga criminal sa death penalty. Nandiyan din ang genocide, ang pag-ubos sa isang lahi, tulad ng nangyayari sa Gaza. Dumudugo ang puso ng Mahal na Inang si Maria sa mga pangyayaring ito at dapat dumugo din ang ating puso. Ang Diyos lamang ang may kapangyarihan sa buhay ng tao.

Isa pang pangtanggi kay Jesus: na laganap pa hanggang ngayon ay ang pang-aalipin ng kapwa tao. White slavery ang tawag dito o human trafficking. Binibenta ang tao. Ito ay isang malaking business sa Pilipinas at sa buong mundo. Pinangangalakal ang mga tao para sa trabaho o sa sex. Ang maraming nabibiktima dito ay ang mga bata at ang mga babae. Malaking business ito, kasunod lamang ng negosyo sa armas at sa droga. Akala natin ay tapos na ang panahon na ang mga tao ay inaalipin. Hindi pa pala. Madalas ang sangkot dito ay ang mga kamag-anak o kakilala pa ng mga biktima, mga taong kanilang pinagkakatiwalaan. May mga kapatid tayong mga OFW na nasasama sa Human Trafficking, tulad ni Jane Veloso. Ginagamit sila at pinagsasamantalahan na gumawa ng iligal. Talagang malaki itong kasamaan.

Marami pa ang kadiliman sa ating mundo na dapat liwanagan ni Jesus. Mabuti na lang at may mga tao na nagtalaga ng kanilang buhay upang ang liwanag ni Kristo ay hindi mamatay at sa halip sumikat sa iba’t-ibang bahagi ng mundo. Ito ay ginagawa ng mga consecrated persons at ng mga relihiyoso at relihiyosa – iyong mga madre, mga brothers at mga pari na nagtalaga ng buhay nila para sa misyon ni Jesus. Pahalagahan po natin ang buhay nila na kanilang inilaan sa Diyos. Ipagdasal natin sila upang hindi sila manghina at hindi mamatay ang kanilang liwanag, bagkus dumingas pa ito ng mas malakas at magbigay ng pag-asa sa kadiliman na bumabalot sa atin. Marami sa kanila ay talagang engaged sa pro-life movements at bahagi ng mga grupo na kumakalaban sa human trafficking.

Baka may ilan sa atin dito na nararamdaman nilang tinatawag sila na ibigay ang kanilang buhay sa ganitong pagtatalaga. Huwag kayong matakot. Tumugon kayo sa panawagan ng Diyos. Tulad ni Simeon magsaya kayo sa liwanag ni Kristo at tulad ni Ana magsalita kayo sa mga tao tungkol kay Jesus, ang liwanag ng buong mundo.