Veritas PH

The WORD. The TRUTH.

FIRST THINGS FIRST & SUNDAY HOMILIES

Homily February 16, 2025

 761 total views

6th Sunday of Ordinary Time Cycle C
Jer 17:5-8 1 Cor 15:12.16-20 Lk 6:17.20-26

Marami sa atin, o baka lahat tayo, ay naghahanap ng swerte. Ang swerte ay nagbibigay ng kasiyahan, kaya nagiging mapalad tayo. Kaya ang bati natin sa isang aalis, swertihin ka sana. Maging mapalad ka nawa sa trabaho mo o sa pupuntahan mo. Sa kabaliktaran naman, inaayawan natin ang malas. Lumalayo tayo sa mga malas na lugar, o malas na tao.

Kailan ba tayo nagiging maswerte? Maswerte tayo kung yumaman tayo, kung naging masaya tayo, kung naging tanyag tayo. Sa tingin natin ang kamalasan ay nagdadala naman ng kahirapan, ng kawalan, ng lungkot, ng maraming komokontra sa atin. “Ang malas mo naman,” kung naikukwento natin ang pangyayaring ganito.

Pero ngayong Linggo kakaiba ang salita ng Diyos sa atin kaysa ating inaasahan. Iba talaga ang panukat ng Diyos, iba ang pananaw ng Diyos kaysa ating mga tao. Maniniwala ba tayo sa kanya? Magtataya ba tayo sa kanyang values? Handa ba tayong iwanan ang ating pananaw at kunin ang pananaw ng Diyos?

Sino ang mawerte ayon kay Jesus? Hindi iyong mayaman kundi iyong mahirap, hindi ang masaya kundi ang malungkot, hindi ang busog kundi ang gutom, hindi ang pinupuri kundi ang kinukutya. Saan nakabase ang swerte? Hindi sa nararanasan natin ngayon kundi sa gagawin ng Diyos sa atin. Ang nararanasan natin ngayon ay lilipas. Ngunit may gagawin ang Diyos, at ito ay mananatili. Kaya aabang tayo sa gagawin ng Diyos; magtiwala tayo sa kanya. Sa kanya tayo makaaasa ng mabubuting bagay. Kaya sinulat ni propeta Jeremias: “Maligaya ang taong nananalig sa Poon; pagpapalain ang umaasa sa kanya.” Inihahalintulad ang taong ito sa puno na nakatanim sa tabi ng batis. Ito ay palaging mabubuhay at mamumunga, kahit na sa tag-init. Hindi siya mawawalan ng pagkukunan ng lakas. Hindi siya iiwanan ng Diyos. Palagi siyang tutulungan. Pero kawawa ang taong umaasa lamang sa tao o sa mga gawa ng tao. Ang lakas ng tao ay may hangganan, ganoon din ang kanyang katapatan. Hindi ito maaasahan. Anumang kasayahan o suporta na natatanggap niya ngayon ay hindi tatagal.

Bakit mapalad o maswerte ang mga dukha? Ang paghahari ng Diyos ay mapapasakanya at hindi siya iiwanan ng Diyos kung siya ay umaasa sa kanya. Mas madaling umasa sa Diyos ang mga mahihirap kaysa ang mayayaman. Mas umaasa ang mayaman sa kanyang kayamanan, ari-arian o mga koneksyon. Kasama ng mga dukha ay ang mga nagugutom, ang mga umiiyak dahil sa kasalatan sa buhay at dahil madali silang pagsamantalahan, ang mga inaapi at binabalewala. God hears the cry of the poor. Naririnig ng Diyos ang pagtangis ng mga mahihirap. Nakasulat sa aklat ng mga Salmo: “Inililigtas ng Diyos ang mga dukhang tumatawag, lalo na ang nalimutan, mga taong mahihirap. Sa ganitong mga tao siya’y lubhang nahahabag; sa kanila tumutulong upang sila ay maligtas.”
Sa kabiktaran naman, kawawa naman ang mga taong mayayaman ngayon. Alam naman natin na walang kayamanan ang mananatili, at ito ay hindi nagbibigay ng tunay at matagalang kaligayahan. Akala natin swerte ang kayamanan.

Maraming nananalo sa lotto na nagkagulo-gulo ang buhay. Marami ang nakalikom ng pera na nagbago ang ugali, nawawala na ang kanilang pagkatao at pakikipagkapwa. Hindi na nila naiintindihan ang pangangailangan ng iba. Naging takot na sila sa iba kasi ang tingin nila sa iba ay pagkakwartahan na lang sila.

Ang paksa ng ating Jubilee Year ay Pilgrims of Hope. Pinapaalaala sa atin na tayo ay mga pilgrims sa buhay na ito, hindi mga turista. Ang pilgrim ay naglalakbay. May patutunguhan siya at iyan ay isang banal na lugar. Kaya ang pilgrim ay hindi nawiwili sa daan, hindi siya nalilibang sa mga magagandang nakikita niya kasi alam niya na dumadaan lang siya. Ganyan tayo sa buhay na ito. Dumadaan lang tayo. Hindi tayo nangongolekta ng mga bagay o ng pera o ng ari-arian kasi iiwan din natin ang mga ito. Pumupunta tayo sa banal na lugar, walang iba kundi ang tahanan ng ating Ama na siya ring tahanan nating lahat.

Hindi tayo turista sa ating paglalakbay sa mundong ito – turista na patingin-tingin lang, turista na ang hinahanap lang ay ang good time at kaaliwan o pamamahinga lang. May purpose ang buhay natin. Papunta tayo sa Diyos.

Maaabot ba natin ang ating patutunguhan? Oo, malakas ang ating pag-asa na makakarating tayo doon. Sinabi ni Jesus: Sa pupuntahan ko, sa tahanan ng aking Ama, ay may maraming kwarto. Ipaghahanda ko kayo ng lugar kasi ibig ko na kung saan ako kayo ay duroon din. So we make this pilgrimage on earth with hope.

Sa paglalakbay na ito, huwag tayo maligaw sa daan na naghahabol ng kayamanan, ng kaaliwan, ng good time, o ng karangalan. Hindi ito makakapuno ng ating puso, kahit na dito sa lupa. Hindi tayo makokontento sa mga ito. Ginawa tayo para sa Diyos kaya siya lang ang ating hangarin. Anumang kahirapan na nararanasan natin ngayon – anumang pagkukulang, anumang kalungkutan, anumang paninira – ang mga iyan ay malalampasan natin basta buksan lang natin ang ating puso sa Diyos. Hindi pababayaan ng Diyos ang mga mahihirap. Malapit siya sa kanila. Pinakita ito ni Jesus. Dukha si Jesus noong siya ay nasa lupa. Galing siya sa mga mahihirap, mga mahihirap na mga tao ang kasama niya sa buhay at namatay siyang mahirap at kinukutya.

Ang talagang maswerte, ang talagang mapalad, ay ang Diyos ay makamtan. Para sa kanila ang paghahari ng Diyos. Mararating natin ang ating inaasahan kasi hindi bibiguin ng Diyos ang ating pag-asa. Hindi niya tayo iiwanan.

Homily February 9, 2025

 3,001 total views

5th Sunday of Ordinary time Cycle C
Is 6:1-2.3-8 1 Cor 15:1-11 Lk 5:1-11

Sa harap ng mga dakilang tao, o kakila-kilabot na pangyayari, o napakaganda at hindi inaasahang pagtatagpo, nanliliit tayo. Nakikita natin ang ating sarili na hindi karapat-dapat. Natatakot at lumalayo tayo. Sino ba naman ako na makasaksi nito? Sino ba naman ako na tawagin at kausapin niya? Sino ba naman ako na pagkatiwalaan ng ganito? Ito ang paksa ng ating mga pagbasa. Sa harap ng Diyos o ng mga banal na pangyayari nakikita natin na tayo ay hindi karapat-dapat kasi makasalanan tayo. Nanliliit tayo.

Narinig natin sa aklat ni Isaias sa ating unang pagbasa ang karanasan ng propeta. Natagpuan niya ang kanyang sarili sa harap ng kaluwalhatian ng Diyos. Ang Diyos na nakaluklok sa kanyang trono ay pinapalibutan ng mga anghel na kilalang mga seraphim. May tig-aanim na pakpak sila ay palaging umaawit at sumasamba sa Diyos. Napakaganda ng pagsamba nila na naranasan ng propeta na hindi siya karapat-dapat. Siya ay makasalanan at hindi siya karapat-dapat sa kabanalan na kanyang nasasaksihan. Akala niya mamamatay na siya. Pero nilinis siya ng isang baga na galing sa dambana. Pinabanal din siya.

Si Pablo naman sa ating ikalawang pagbasa ay nagpahayag ng pinakabuod ng magandang balita – ang pagkamatay at muling pagkabuhay ni Jesus. Si Jesus ay totoong namatay. Nakita siya ng mga tao na nakabayubay sa krus doon sa Kalbaryo. Sinibat ang kanyang tagiliran at naubos na ang dugo sa kanyang puso. Siya ay inilibing at nanatili siya sa libingan ng tatlong araw. Talagang patay na si Jesus. Ngunit nangyari ang hindi inaasahan. Siya ay muling nabuhay. Marami ang mga saksi sa kanyang muling pagkabuhay. Nakita siya at nakisalamuha siya sa maraming tao – kay Pedro, sa mga apostol, sa higit na limang daang tao, at ganoon din kay Pablo. Naranasan ni Pablo ang muling nabuhay na si Jesus kahit na siya ay hindi karapat-dapat kasi kinontra niya ang simbahan. Malaking pribilihiyo ito na ibinigay sa kanya at hindi naman niya binigo ang tiwala ng Diyos. Mas naging masipag siya sa pagpapahayag dahil sa malaking kagandahang loob ng Diyos na kanya. Hindi siya karapat-dapat pero naranasan niya si Jesus na muling nabuhay doon sa daan patungo sa Damasco.

Naranasan din ni Pedro at ng kanyang mga kasama ang kadakilaan ni Jesus. Narinig niya ang mga pangaral ni Jesus mula sa kanyang bangka. Talagang namamangha ang mga tao sa mga pagtuturo ni Jesus. Kakaiba siya kaysa kanilang mga guro. Pero makapangyarihan ang salita ni Jesus hindi lang dahil sa magaling siyang magsalita. Ang salita ni Jesus ay nagdadala ng sorpresa at kapangyarihan. Bilang mangingisda alam ni Pedro na walang isdang mahuhuli sa araw, lalo na, na kahit sa gabi wala silang nahuli. Pero naniwala si Pedro hindi sa kanyang kaalaman kundi sa salita ni Jesus. Ang lakas ng kanyang tiwala: “Dahil sa sinabi ninyo, ihuhulog ko ang mga lambat.” At hindi siya binigo ng Salita ni Jesus. Hindi lang sa nakahuli sila ng isda. Ganoon karami ang nahuli nila na ang dalawang bangka ay halos malubog sa dami ng kanilang huli. Kinilala ni Pedro na hindi pangkaraniwang taong ito si Jesus. Banal nito. May kapangyarihan siya ng Diyos. Kaya napaluhod siya at nasabi: “Lumayo ka sa akin Panginoon, sapagkat ako’y makasalanan.” Hindi ako karapat-dapat sa iyo.

Mga kapatid, hindi ba natin nare-realize na nasa harap tayo ng makapangyarihang Diyos? Siya ang nagsasalita sa atin sa Banal na Kasulatan. Ang dakilang Diyos ang natatanggap natin sa Banal na Komunyon! Siya ang kinakausap natin kapag tayo ay nagdarasal. Ang matagumpay na Diyos ang ating pinalilingkuran sa simbahan. Mamangha tayo! Kilalanin natin na hindi tayo karapat-dapat sa kanya. Ito ay naramdaman ng opisyal na Romano noong si Jesus ay palapit na sa kanyang bahay upang pagalingin ang kanyang alipin. Wika niya: “Panginoon, hindi ako karapat-dapat na pumunta ka sa aking tahanan. Magsalita ka lang at gagaling na ang iyong lingkod.” Maging aware tayo kung sino ang ating sinasamba, kung sino ang ating nilalapitan, kung sino ang nagsasalita sa atin! Siya ay ang Diyos na makapangyarihan na may likha ng lahat. Hawak niya ang lahat ng bagay sa mundo. Siya ang nagmamahal sa atin!

Sa ating panahon, napakarami pinoproblema natin na halos malunod na tayo sa ating mga alalahanin. Nandiyan ang China na nagbabanta sa atin. Nagpapadala siya ng mga malaking barko na lumalapit sa ating dalampasigan. Nandiyan ang climate change na patuloy na nagbabago ng panahon, kaya hirap na ang ating mga mangingisda at mga magsasaka. Nandiyan ang mga corrupt na mga politiko na patuloy na bumibili ng ating mga boto. Kapag namigay na ng pera o ng ayuda na wala naman tayong kalamidad na nararanasan – mga corrupt na iyan kasi kung hindi man galing iyan sa kaban na bayan, iyan ay babawiin nila kapag sila ay nasa puwesto na. Nandiyan din ang ating mga personal na bisyo o masasamang ugali na halos umaalipin na sa atin. Sa harap ng mga ito, huwag tayo mawalan ng pag-asa. Ang makapangyarihan at banal na Diyos ay nasa piling natin. Hindi niya tayo pababayaan. Kahit na hindi tayo karapat-dapat, hindi niya tayo iiwanan.

Tayo din po sana ay maging available sa kanya. Palagi siyang nagtatanong tulad ng sinabi niya sa aklat ni Propeta Isaias: “Sino ay ang aking ipadadala? Sino ang aming susuguin?” Matapang at may paninindigan natin sabihin kasama ng propeta: “Narito ako! Ako ang suguin mo!” Malaki ang pagbabago ni Isaias. Mula sa isang taong takot kasi siya ay makasalanan, may commitment niyang tinanggap ang hamon ng Diyos. “Suguin mo ako.” Ganoon din si Pablo. Mula sa pagiging tagapag-usig ng simbahan naging masigasig siyang misyonero. Ganoon din si Pablo. Sinabi niya: “Panginoon lumayo ka sa akin.” Pero pagdating nila sa dalampasigan iniwan niya ang lahat at sumunod kay Jesus. Huwag tayong matakot. Hindi man tayo karapat-dapat, pinapagindapat ni Jesus ang tinatawag niya.

Homily February 2, 2025

 5,229 total views

Feast of the Presentation of the Lord
World Day for Consecrated and Religious Life
Pro-Life Sunday
Day of Prayer and Awareness against Human Trafficking
Mal 3:1-4 Heb 2:14-18 Lk 2:22-40

Apatnapung araw na pagkatapos ng pasko. Ayon sa kaugaliaan ng mga Hudyo, ang babaeng nanganak ng lalaki ay dapat pumunta sa templo upang mag-alay ng handog para sa paglinis sa kanya sa kanyang panganganak. May isa pang utos ang Diyos. Ang panganay na anak ay tapat tubusin sa Diyos kasi ang lahat ng panganay ay nakatalaga para sa Diyos. Kaya pumunta si Maria at si Jose dala-dala ang panganay nilang si Jesus upang gawin ang mga kautusang ito. Nag-alay sila ng dalawang kalapati, isang pag-aalay ng mga mahihirap, upang tubusin si Jesus. Sa kanilang pagpunta sa templo tinupad nila ang sinabi ni propeta Malakias na ating narinig: “Ang Panginoon na inyong hinahanap ay biglang darating sa kanyang templo.”

Hinahanap ang Panginoon na darating ng matatanda na tapat sa Diyos. Nag-aantay sila sa pagdating ng Mesias, ang ipinangakong manliligtas. Kahit na matanda na si Simeon at si Ana, hindi sila bumitaw sa kanilang pag-asa. Nagkaroon pa nga ng assurance si Simeon mula sa Diyos na hindi siya mamamatay hanggang hindi nila makikita ang ipadadala ng Diyos. Sa udyok ng Espiritu Santo, natagpuan at nakilala ng dalawang matanda ang sanggol na si Jesus na dala-dala ng mga magulang niya sa templo. Ganoon na lang ang tuwa ni Simeon na nasabi niya na maaari na siyang mamatay kasi nasilayan na ng kanyang mga mata ang manliligtas. Hindi lang siya manliligtas ng Israel. Ang kaligtasan na dala ng batang ito ay para sa lahat ng bansa. Siya ang magiging liwanag ng lahat ng tao at dahil dito magbibigay siya ng karangalan sa bayan ng Israel.

Oo, manliligtas nga si Jesus, pero hindi siya tatanggapin ng lahat. Para siyang isang bato na katitisuran ng marami. Para sa tatanggap sa kanya, magbibigay siya ng kaligtasan. Sa mga tatanggi sa kanya, mapapahamak sila. Nandito na ang liwanag pero mas ginusto pa nila ang kadiliman. Masakit ang pangyayaring ito. Mararamdaman ni Maria ang hapdi ng pagtanggi ng mga tao kay Jesus. Kaya ang puso niya ay parang tatarakan ng balaraw dahil sa pagtanggi at pagpapasakit sa kanyang anak. Ito nga ang naramdaman ni Maria sa Kalbaryo at sa lahat ng pagkakataon na ang mga tao ay patuloy na namumuhay sa kasamaan na nandito naman ang kaligtasan.

Maraming pagtanggi kay Jesus sa ating panahon ngayon. Sinabi ni Jesus na siya ang buhay. Ang bawat pagtanggi sa buhay ay pagtanggi kay Jesus. Tinatanggihan ang buhay sa abortion, sa pagpapatay ng mga matatanda, sa pagtulong sa mga tao na magpakamatay (assisted suicide), sa pagsulong ng mga digmaan, sa pagpatay ng mga tao na itinuturing na salot ng lipunan tulad ng pagpapatay ng drug addicts sa extra judicial killings at ng mga criminal sa death penalty. Nandiyan din ang genocide, ang pag-ubos sa isang lahi, tulad ng nangyayari sa Gaza. Dumudugo ang puso ng Mahal na Inang si Maria sa mga pangyayaring ito at dapat dumugo din ang ating puso. Ang Diyos lamang ang may kapangyarihan sa buhay ng tao.

Isa pang pangtanggi kay Jesus: na laganap pa hanggang ngayon ay ang pang-aalipin ng kapwa tao. White slavery ang tawag dito o human trafficking. Binibenta ang tao. Ito ay isang malaking business sa Pilipinas at sa buong mundo. Pinangangalakal ang mga tao para sa trabaho o sa sex. Ang maraming nabibiktima dito ay ang mga bata at ang mga babae. Malaking business ito, kasunod lamang ng negosyo sa armas at sa droga. Akala natin ay tapos na ang panahon na ang mga tao ay inaalipin. Hindi pa pala. Madalas ang sangkot dito ay ang mga kamag-anak o kakilala pa ng mga biktima, mga taong kanilang pinagkakatiwalaan. May mga kapatid tayong mga OFW na nasasama sa Human Trafficking, tulad ni Jane Veloso. Ginagamit sila at pinagsasamantalahan na gumawa ng iligal. Talagang malaki itong kasamaan.

Marami pa ang kadiliman sa ating mundo na dapat liwanagan ni Jesus. Mabuti na lang at may mga tao na nagtalaga ng kanilang buhay upang ang liwanag ni Kristo ay hindi mamatay at sa halip sumikat sa iba’t-ibang bahagi ng mundo. Ito ay ginagawa ng mga consecrated persons at ng mga relihiyoso at relihiyosa – iyong mga madre, mga brothers at mga pari na nagtalaga ng buhay nila para sa misyon ni Jesus. Pahalagahan po natin ang buhay nila na kanilang inilaan sa Diyos. Ipagdasal natin sila upang hindi sila manghina at hindi mamatay ang kanilang liwanag, bagkus dumingas pa ito ng mas malakas at magbigay ng pag-asa sa kadiliman na bumabalot sa atin. Marami sa kanila ay talagang engaged sa pro-life movements at bahagi ng mga grupo na kumakalaban sa human trafficking.

Baka may ilan sa atin dito na nararamdaman nilang tinatawag sila na ibigay ang kanilang buhay sa ganitong pagtatalaga. Huwag kayong matakot. Tumugon kayo sa panawagan ng Diyos. Tulad ni Simeon magsaya kayo sa liwanag ni Kristo at tulad ni Ana magsalita kayo sa mga tao tungkol kay Jesus, ang liwanag ng buong mundo.

Homily January 26, 2025

 6,688 total views

3rd Sunday of Ordinary Time Cycle C
Sunday of the Word of God
National Bible Sunday

Neh 8:2-4.5-6.8-10 1 Cor 12:12-30 Lk 1:1-4.4:14-21

Ano kaya ang dadalhin ng taong 2025 sa atin? Ito ay Jubilee Year, na ang ibig sabihin taon ng biyaya at habag ng Diyos. Hinihikayat tayo ng paksa ng jubilee Year na tayo ay Pilgrims of Hope, kaya huwag dapat tayo mawalan ng pag-asa sa ating paglalakbay. Pero nandiyan pa ang banta ng Climate Change. Ilang bagyo ba ang darating sa atin ngayong taon? Patuloy pa rin ang digmaan sa Ukraine, sa Myanmar at sa iba pang parte ng mundo. Mayroon pang mahalagang halalan na darating. Maging matalino na ba tayong botante sa Mayo at boboto sa mga taong maka-Diyos o ibebenta pa natin ang ating boto sa namimigay ng pera at pabor? Masalimuot ang ating panahon, kaya mahalaga na mayroon tayong gabay na maasahan upang huwag tayo malito at manghina. Maganda na pinapaalaala sa atin sa Linggong ito na mayroon nga tayong gabay: Ang Salita ng Diyos. Sa simbahan, ngayong Linggo ay Sunday of the Word of God. Sa gobyerno naman ngayong Linggo ay National Bible Sunday. Pati na ang ating pamahalaan ay kumikilala na malaki ang tulong sa ating ng Bibliya upang maging maayos ang ating buhay.

Itinalaga ni Papa Francisco na ang bawat ikatlong linggo ng taon sa buong simbahan ay Sunday of the Word of God. Tandaan natin na ang lahat ay ginawa ng Diyos sa pamamagitan ng kanyang Salita. Nakalagay sa Bibliya: “Sa simula ay ang Salita; ang Salita ay kasama ng Diyos, at ang Salita ay Diyos…Nilikha ang lahat ng bagay sa pamamagitan ng Salita. Ang nilikha sa kanya ay may buhay, at ang buhay ay siyang ilaw ng sangkatauhan.” Ang Diyos natin ay nagcocommunicate sa atin sapagkat siya ay nagmamahal sa atin. Ang Salita ng Diyos ay ang kanyang divine communication, ang kanyang pakikipag-ugnay sa atin.

Dumadating sa atin ang communication ng Diyos, ang kanyang Salita, sa maraming paraan. Nakikilala natin ang Diyos sa pamamagitan ng kalikasan. Ito ay aklat ng Diyos na nakikita at napagmamasdan ng lahat. Nagsasalita din ang Diyos sa mga pangyayari sa kasaysayan. He is the Lord of History. He guides the events of history. Dito rin sa mga pangyayari may sinasabi ang Diyos sa atin kung pinakikinggan natin lang siya. Nagsasalita din ang Diyos nang personal sa bawat isa sa atin sa ating konsensya. Ito ay ang munting tinig ng Diyos sa ating kalooban.
Kahapon natapos ang isang linggong pagdarasal natin para sa Christian Unity. Ang lahat ng Christian groups ay kumikilala sa Bibliya na Salita ng Diyos. Nagkakaisa tayo rito. Para sa lahat ang Salita ng Diyos ay naging tao at nakipamayan sa atin. Ito po ay si Jesukristo.

He is the ultimate and definitive revelation of God. Siya ang mukhang nakikita ng Diyos na hindi nakikita. Tunay na makikilala ang Diyos sa pamamagitan lamang ni Jesus. Ang mga salita at gawa ni Jesus ay matatagpuan natin sa Banal na Kasulatan.

Ang isang katangi-tanging paraan na dumadating sa atin ang Salita ng Diyos ay sa pamamagitan ng Bibliya. Ito ay ang Salita ng Diyos na nakasulat. Dahil sa ito ay nakasulat, ito ay masusuri at mababalik-balikan natin, at dahil sa ating pagdadasal nito at pag-aaral, mas lalong mapapalalim ang ating kaalaman dito. Kaya ngayong Sunday of the Word of God, pinapahalagahan natin ang Bible.

Nakita po natin ang kahalagahan ng Banal na Kasulatan sa ating unang pagbasa. Ang mga Hudyo na bumalik sa Judea at sa Jerusalem mula ng pagkatapon sa kanila sa ibang mga lupain ay nakatagpo ng matinding kahirapan. Dumating sila na sira ang kanilang mga lunsod at ang kanilang hanap buhay. Binabantaan sila ng ibang mga tao na aagawin ang kanilang mga lupain. Upang sila ay pag-isahin at gabayan, nagpatawag ng general assembly ang kanilang political leader na si Nehemias at ang kanilang religious leader na si Ezra. Sa pagpupulong na ito binasa ni Ezra ang batas ng Diyos sa lahat ng tao – mga lalaki, mga babae at mga bata na marunong nang umunawa. Pinaliwanag ng mga levita ang kasulatan na binasa. Noong maintindihan na ng mga tao ang Banal na Kasulatan, nagsiiyakan sila kasi hindi pala nila tinutupad ang nakasulat doon. Hinikayat ni Nehemias at ni Ezra na huwag silang tumangis. Sa halip, magdiwang sila at magsaya. Uminom sila at kumain at magbahagi sa mga wala, kasi ang maging lakas dapat nila ay ang kagalakan ng Panginoon. Totoo, minsan tinutuligsa tayo ng Salita ng Diyos, pero ang dahilan nito ay upang dalhin tayo sa kagalakan ng Diyos. The joy of the Lord will be our strength. Ang Salita ng Diyos na tinatanggap ay nagdadala ng kagalakan na mula sa Diyos.

Kaya sa maraming kahirapan at kalituhan na dala ng bagong taon sa atin, hayaan nating gabayan din tayo ng Salita ng Diyos na matatagpuan sa Bible. Basahin natin ito at unawain, at dito tayo makakarating sa kagalakan ng Diyos, kahit na magulo ang panahon.

Si Jesus mismo ay ginabayan ng Banal na Kasulatan. Doon sa Nazareth kung saan siya lumaki, pumasok siya sa sinagoga at inanyayahan siyang manguna sa kanilang pagsamba. Binasa niya ang isang bahagi ng aklat ni propeta Isaias. Pagkatapos naupo siya at pinaliwanag ito. Simple lang ang kanyang paliwanag – na nangyayari na ang sinabi ng propeta: na siya ay pinuspos ng Espiritu Santo at hinirang na ipangaral ang mabuting balita sa mga dukha, na ang ibig sabihin ay bigyang kalayaan ang mga bihag, bigyang paningin ang mga bulag, bigyang kaluwagan ang mga sinisiil at ipaabot ang pagliligtas na gagawin ng Panginoon. Hindi ba ito ang gawain ni Jesus? Siya ay naparito upang tuparin ang sinabi tungkol sa kanya sa Banal na Kasulatan. Si Jesus mismo ay nagpagabay sa Bibliya. At alam niya ang Bible! Ang mga panangga niya sa tukso ng demonyo sa disyerto ay ang Salita ng Diyos. Nasusulat, aniya: ang tao ay hindi lang nabubuhay sa tinapay kundi sa bawat salita na nanggagaling sa bibig ng Diyos. Nasusulat aniya, na huwag mong susubukin ang Panginoon mong Diyos. Nasusulat aniya, Ang Panginoon mong Diyos ang dapat mong sambahin, at siya lamang ang dapat mong paglingkuran. Alam ni Jesus ang Bible.

At maliwag na sinabi niya na hindi siya naparito upang balewalain o palitan ang Banal na Kasulatan kundi bigyan ito ng kaganapan. Kung si Jesus mismo ay nagpahalaga at nagpapagabay sa Salita ng Diyos, tayo pa kaya?

Kaya, ano ang dapat nating gawin? May Bible ba tayo? Hindi natin ito magagamit kung wala tayo nito. Kaya ang bawat pamilya ay dapat may Bible. May Bible ba kayo?…. Kung mayroon na, binabasa ba? Matutulungan lang tayo ng Bible kung ito ay binabasa. Kaya nga sinulat ang Bibliya para basahin ito. At basahin natin ng buo ang Bible – hindi naman agad-agad pero kung aaraw-arawin nating babasahin ito, darating ang araw na mababasa na natin ito ng buo. Sa isang Bible Study, tinanong ko kung mayroon nang nakabasa ng buong Bible. Sa mga singkwentang tao na naroon, may mga limang kamay na tumaas. Tinanong ko ang isa – ilang beses na po ba ninyo nabasa ang Bible? Ang sagot niya: twenty times na. Napahanga ako sa kanya!

Sa pagbabasa natin ng Bible makikita natin na maraming mga bagay na hindi pa natin naiintindihan. Kaya iyong nakabasa ng 20 times na ng Bible ay nagba-bible study pa rin, at siya pa ang maraming tanong! Ang Bibliya ay inaalam natin upang lalong makilala natin si Jesus. Ang salita ng Diyos na sinulat ay nagdadala sa atin sa malalim na pagkilala sa Salita ng Diyos na naging tao. Ang magliligtas sa atin ay hindi ang Bible kundi si Jesus. Ang Bible ay nakakatulong sa atin na makipag-usap kay Jesus. The Bible helps us to pray. And finally, kung mahal natin si Jesus gagawin natin ang kanyang utos, at ang mga utos niya ay nasa Bible. Maliwag doon ang ipagagawa sa atin ng Diyos.

Kaya mga kapatid, sa panahon ng kahirapan noong panahon ni Nehemias at ni Ezra, ang Salita ng Diyos ay nagbigay ng pagkakaisa, pagtutulungan at kagalakan sa mga tao. Ganoon din ang gagawin sa atin ng Salita ng Diyos ngayong taong 2025 kung ito ay binabasa, inuunawa at ginagawa natin. Naparito si Jesus upang bigyang katuparan ang sinulat tungkol sa kanya. Kapag binabasa natin ang Bible mas lalo nating makikilala si Jesus at matutularan natin siya. Sa anumang desisyon natin, sana ginagabayan tayo ng Salita ng Diyos.

Mayroon po tayong second collection ngayong Linggo para po sa Bible Apostolate na nagpapalawak ng ating kaalaman at pagsasabuhay ng Salita ng Diyos.

Homily January 19, 2024

 7,951 total views

Feast of Sto. Niño
Holy Childhood Day (Sancta Infantia)
Week of Prayer for Christian Unity
Is 9:1-6 Eph 1:3-6.15-18 Lk 2:41-52

Ang pananampalatayang Katoliko ay iisa lang sa buong mundo, ngunit ito ay nagkakaroon ng kanyang katangian sa bawat kultura depende sa katangian ng mga tao at sa kanilang kasaysayan. Ang debosyon sa Mahal na Santo Niño ay isang katangian ng pananampalatayang katoliko ng mga Pilipino. Laganap ang debosyong ito sa buong kapuluan natin. Ang kanyang kapistahan sa ikatlong linggo ng Enero ay ipinagdiriwang sa maraming mga simbahan at chapels sa buong bansa. Pati na nga ang mga Pilipino sa ibang bansa ay nagdiriwang ng kapistahan ng Santo Niño.

Ang larawan ng batang si Jesus na nakadamit na hari ay bahagi ng ating kasaysayan. Ipinagdiriwang na natin ang ating 500 Years na Anibersayo ng pagdating ng pananampalatayang Kristiyano sa ating kapuluan. Ang larawan ng Santo Niño ay ang tanda ng simula ng pananampalatayang ito na hanggang ngayon ay buhay na buhay pa. Iniwan ng mga unang kastila na kasama ni Magellan ang Pilipinas noong sila ay matalo sa labanan sa Mactan. Pero nanatili ang original na larawan ng Santo Niño at patuloy itong pinararangalan ng mga taga Cebu. Nagalit ang mga Pilipino sa mga kastila at nagrebelde tayo sa kanilang pamumuno at pang-aabuso. Pero patuloy tayong kumapit sa pananampalatayang Katoliko na sinasagisag ng Poong Santo Niño. Kaya ganoon na lamang kalalim ang ating debosyon sa Batang Jesus kasi ito ay nakaugat na sa ating kasaysayan. Tulad ng sinabi ni propeta Isaias sa ating unang pagbasa, ang lupain na nakabalot sa dilim ay nakakita ng malaking liwanag. Ang mga kapuluan sa Pilipinas na nakabalot sa dilim ng pagsamba sa mga anito ay nakakita ng liwanag na dala ni Kristo. Ang liwanag na ito ay nagdala ng malaking kagalakan sapagkat ang isang sanggol ay isinilang sa atin. Ang batang ito ay maghahari nang makatarungan at mapayapa sa atin. Sa larawan ng Santo Niño, si Jesus ay hari pero hindi isang haring nakakatakot. Namumuno siya sa atin hindi sa pamamagitan ng lakas at ng dahas kundi sa pamamagitan ng kanyang pagpapakumbaba at pagiging kaakit-akit. We are attracted to him!

Marahil isang dahilan din bakit malapit ang ating puso sa Poong Santo Niño ay ang ating likas na katangian bilang mga Pilipino na malapit ang ating puso sa mga bata. Mapagmahal at mapag-alaga tayo sa mga bata. Nakikita natin ang mga bata na regalo ng Diyos at ito ay iniingatan natin. Kaya huwag tayo magpadala sa kaisipan na ang bata ay sagabal sa ating kaligayahan at kalayaan. Huwag natin silang tingnan bilang gastos. Tingnan natin sila bilang biyaya at sila ang nagbibigay ng lakas ng loob sa atin. Children renew us. Makikita ito sa mga lolo at lola na nag-aalaga ng mga apo. Ang mga bata ang nagbibigay ng sigla sa matatanda. May mga panahon din na nagkakaisa ang pamilya dahil sa mga bata.

Pero totoo na ang mga bata ay nagbibigay din ng problema sa atin. Ito ay naranasan mismo ni Maria at ni Jose. Kahit na si Jesus ay anak ng Diyos, nagkakaroon din ng di pagkakaunawaan at kaguluhan sa Banal na Mag-anak dahil sa kanya. Wala namang pamilya na walang problema. Isa rito ang inilarawan sa atin sa ating ebanghelyo. Walang namang may kasalanan dito. May nakaligtaan lang dahil sa maling akala. Noong pauwi na sila mula sa kanilang pilgrimage sa Jerusalem, akala ni Jose na si Jesus ay kasama ni Maria at akala naman ni Maria na siya ay kasama ni Jose. Sila ay naglalakbay ng pangkat-pangkat sa kanilang pilgrimage na maaring abutin ng mga tatlo o apat na araw na paglalakad mula sa Jerusalem hanggang sa Nazareth. Iba ang usapan ng mga babae kaya sama-sama sila sa paglalakad. Ang mga lalaki naman ay sama-sama rin habang pinag-uusapan ang mga usapin ng kanilang hanap buhay. Si Jesus, bilang bata, ay maaaring sumama sa mga babae o sa mga lalaki. Noong nagtagpo ang mga pangkat nang takip silim na, doon lamang nila namalayan na wala si Jesus. Malaking problema ito sa mag-asawa. Hindi sila nagsisihan. Ang problema ay hindi dapat maging dahilan ng pag-aaway o paghihiwalay. Ito ay dapat maging dahilan ng pagkakaisa at pagtutulungan. Kaya nagsama ang mag-asawa pabalik sa Jerusalem at doon hinanap si Jesus. Sa ikatlong araw natagpuan nila si Jesus sa templo kasama ng mga guro na nag-uusap tungkol sa Banal na Kasulatan. Bata pa si Jesus ngunit ang interest niya ay nasa Bibliya na. Noong tanungin siya ng kanyang ina bakit niya ginawa ito, nagtaka si Jesus dahil sa akala niya na alam na dapat ng mga magulang niya kung saan siya matatagpuan. “Bakit ninyo ako hinanap?” ang sagot niya. “Hindi ba ninyo alam na ako ay dapat nasa bahay ng aking Ama?” Maling akala na naman! He presumed that his parents knew where he should be.

Nagkaroon naman ng happy ending ang pangyayaring ito. Sumama si Jesus sa pagbalik sa Nazareth at siya ay naging masunurin sa kanyang mga magulang. Umunlad ang kanyang pangangatawan, ang kanyang karunungan at ang kanyang pagiging kalugud-lugod sa Diyos at sa kapwa tao. Hindi si Jesus tumanda nang paurong. Nakakalungkot na marami, habang sila ay lumalaki ay mas naging pilyo at pasaway. Hindi na natutuwa ang mga tao sa kanila at lumalayo din sila sa Diyos at sa mga mabubuting asal na itinuro sa kanila noong bata pa sila. Iba si Jesus. Mas naging kalugud-lugod siya sa tao at sa Diyos.

Ang ating debosyon sa Sto Nino ay dapat magpakita ng dalawang katangian – pagmamahal sa bayan at pagmamahal sa mga bata. Pagmamahal sa bayan kasi ang Sto Nino ay kaugnay sa kasaysayan ng ating bansa. Hingin natin kay Sto Nino na palaguin ang ating pagmamahal sa bayan. Isa-alang alang natin ang ikabubuti nito lalo na ngayong darating na election. Isulong natin ang mga kandidato na magdadala ng ikabubuti ng bayan. Huwag nating ipagbili ang bayan kaya huwag nating ipagbili ang ating boto. Alamin natin ang kasaysayan ng ating bayan. Kilalanin natin ang talagang tumutulong sa bayan at ang mga nagsamantala dito. Bahagi rin ng ating pagpapahalaga sa bayan ay ang pangangalaga ng likas na kagandahan ng ating lalawigan. Huwag nating tanggapin ang mga politiko na pumapayag na minahin ang ating lugar. Nakakasira ang pagmimina hindi lang sa ating kabundukan kundi pati na rin sa samahan at pagkakaisa ng mga katutubo at mamamayan.

Pagmamahal din sa mga bata. Hindi lang sapat na bigyan natin sila ng buhay. Gabayan natin sila sa buhay. Pinalaki ni Maria at ni Jose si Jesus na sumusunod sa kanilang pananampalataya, kaya dinadala siya sa pilgrimages nila, at sa pagmamahal sa Banal na Kasulatan, kaya bata pa si Jesus ang interest niya ay ang mga kautusan na ng Diyos. Hinanap nila ang bata noong ito ay nawala. Maraming mga bata at kabataan na ngayon ay nawawala. Huwag sanang magsawa ang mga magulang na hanapin sila. Hindi magiging maayos ang buhay ng mga bata kung hindi maayos ang samahan sa pamilya. Hingin natin sa Holy Family na pangalagaan, iligtas at gabayan ang ating mga pamilya. Ipagdasal natin sa Poong Santo Niño ang ating mga niños at niñas. Matularan nawa nila si Jesus na lumaki sila na naging kalugud-lugod sa Diyos at sa kapwa tao.

Magkakaroon tayo ng second collection ngayong linggo para sa mga programa sa ikabubuti ng mga bata at kabataan. Hingin din natin kay Santo Niño na pag-isahin ang mga Kristiyano. Mahilum na sana ang pagkakahiwa-hiwalay ng mga Kristiyano na tumatanggap naman sa Diyos Ama, Diyos Anak at Diyos Espiritu Santo. Santo Nino , ipanalangin mo kami!

Viva Santo Niño! Viva!

Homily January 12, 2025

 10,177 total views

Feast of the Baptism of the Lord Cycle C
Is 40:1-5.9-11 Ti 2:11-14;3:4-7 Lk 3:15-16.21-22

Ang pagbibinyag sa ating Panginoong Jesus ay nagpapaalaala sa atin ng ating binyag, ngunit hindi magkapareho ang ating binyag sa kanyang binyag. Ang pagbibinyag na ginagawa ni Juan Bautista sa mga tao noong panahon niya ay tanda ng pagsisisi ng kanilang mga kasalanan. Kinikilala ng mga tao ang kanilang pagkakasala dahil sa pahayag ni Juan; nagsisisi sila at inaamin nila ang mga kasalanan nila, at sila ay binibinyagan o hinugasan ni Juan sa ilog, tanda ng pagsisisi nila. Si Jesus ay wala namang kasalanan pero siya ay dumating sa mundo upang akuin ang ating mga kasalanan at tanggalin ito sa pag-aalay ng kanyang sarili sa krus para sa atin. Wala siyang kasalanan pero nakikiisa siya sa ating kalagayang makasalanan. Inako pa nga niya ang ating kasalanan. Sinabi nga ni Propeta Isaias: “Dahil sa ating mga kasalanan kaya siya nasugatan. Siya ay binugbog dahil sa ating kasamaan. Tayo ay gumaling dahil sa pahirap na dinanas niya.” Ito rin ang sinulat na Tito na ating narinig sa ating ikalawang pagbasa: “Ibinigay niya ang kanyang sarili upang iligtas tayo sa lahat ng kalikuan at linisin para maging kanyang bayan na nakatalagang gumawa ng mabuti.” Ang pagbibinyag ni Jesus ay ang simula ng kanyang pagmimisyon. Dito nakiisa na siya sa ating kalagayan. Dahil dito nagpabinyag siya. Ipinahihiwatig niya na siya rin ay makasalanan tulad natin.

Iba ang ating binyag. Talagang makasalanan tayo. Kailangan tayong linisin sa ating kasalanan, kaya tayo ay nagpapabinyag. Dahil sa ating binyag inagaw na tayo mula sa kuko ng demonyo at ginawa na tayong anak ng Diyos na nakikiisa sa buhay ng Diyos. Dahil dito hinihikayat tayo na pabinyagan ang ating mga anak sa lalong madaling panahon. Papatagalin pa ba natin na ang anak natin ay nasa kapangyarihan ng demonyon? Kaya ang binyag ng mga bata ay hindi nagdedepende kung may panghanda ba tayo o wala. Hindi pera o handa ang considerasyon dito kundi grasya ng Diyos, kaya nga tinanggal na ang bayad para sa binyag para hindi maging hadlang sa binyag ang pera.

Ang ating binyag ay may kaugnayan sa pananampalataya. Dahil sa nananalig tayo na si Jesus ay tagapagligtas, nakikiisa tayo sa kanyang kamatayan at muling pagkabuhay sa sakramento ng binyag. Ang mga sanggol ay binibinyagan sa pananampalataya ng kanyang mga magulang at mga ninong at ninang. Ang mga magulang at mga ninong at ninang ang sasagot para sa mga bata at may pananagutan sila na palalakihin ang mga anak nila ayon sa katuruan ni Jesus. Dahil dito pipiliin naman natin ang mga ninong at ninang ng mga anak natin na nagpapahalaga sa kanilang pananampalatayang Kristiyano at isinasabuhay ito.

Kahit na magkaiba ang binyag ni Jesus sa ating binyag, kasi wala naman si Jesus na kasalanan na dapat tanggalin pero tayo ay may kasalanan na dapat linisin ng tubig ng binyag, pero may isang malaking pagkapareho ang binyag natin sa binyag ni Jesus. Noong si Jesus ay bininyagan nagsimula na siya sa kanyang pagmimisyon. Iniwan ni niya ang Nazareth kung saan siya lumaki at naglakbay na siya sa mga nayon ng Galilee upang mangaral sa mga tao na dumating na ang paghahari ng Diyos. Ang kanyang binyag ay kaugnay sa kanyang misyon. Tayo rin, dahil sa tayo ay bininyagan may misyon din tayo, at iyan ay ang pagpatuloy ng misyon ni Jesus. Kaya nga ang bawat binyagan ay misyonero. Kailangan natin ipakilala si Jesus sa pamamagitan ng ating pamumuhay na naaayon sa kanyang mga aral, sa pamamagitan ng pagseserbisyo sa paggawa ng kabutihan, at sa ating pakikiisa sa mga gawain ng simbahan. Maging conscious po sana tayo na ang dakilang biyaya ng binyag na tayo ay naging anak na ng Diyos, ay may kaakibat na pananagutan, na kumilos tayo para lumawak ang paghahari ng Diyos, pati na sa larangan ng politika at ng kapaligiran. Kaya ang tunay na binyagan ay hindi nagwawalang kibo sa mga kasamaan na nangyayari sa ating lipunan at sa pagkasira ng ating kapaligiran.

Palaging ipaghanda natin ang daraanan ng Panginoon. Dumadating siya sa ating mundo at sa ating buhay. Ito ang nagbibigay sa atin ng tapang sa ating misyon sa mundo. Sinasabi natin: “Narito ang iyong Diyos.” Hindi siya pabaya. Dumarating ang ating Diyos na makapangyarihan at kakalingain niya tayo patungo sa kanya.

Noong binyagan si Jesus, nandoon ang isang tatlong Diyos. Habang nagdarasal si Jesus na anak ng Diyos na naging tao pagkatapos ng kanyang binyag, bumaba sa kanya ang Espiritu Santo sa hugis ng kalapati at may boses na nanggaling sa langit na nagsabi sa kanya: “Ikaw ang minamahal kong anak; lubos kitang kinalulugdan.” Involved ang Sang-tatlong Diyos sa binyag ni Jesus. Involved din ang Sang-tatlong Diyos sa binyag ng bawat isa sa atin. Nagiging kapatid tayo ni Jesus, naging Ama natin ang Diyos Ama at naging templo tayo ng Espiritu Santo na nananahan na sa ating katawan. Sana po palaging manatili ang ating relasyon sa Sang-tatlong Diyos sa ating buhay. Manatili sana tayong kapatid at kaibigan natin ni Jesus na tinutularan natin ang kanyang halimbawa. Gamitin natin nang maayos at pahalagahan ang ating katawan. Nananahan sa atin ang Espiritu Santo. Maging masunurin tayo sa Diyos Ama bilang mabubuting anak niya. Noong tayo ay bininyagan sinabi ng Diyos Ama sa bawat isa sa atin: “Ikaw ang minamahal kong anak.” Masasabi pa ba niya sa atin ngayon: “Lubos kitang kinalulugdan?” Sana po palagi tayong nabubuhay sa paraan na kinagigiliwan tayo ng Diyos.

Homily January 5, 2025

 10,282 total views

Solemnity of the Epiphany of the Lord
Pro Nigritis (African Mission)
Is 60:1-6 Eph 3:2-3.5-6 Mt 2:1-12

Isang katangi-tanging tanda ng pasko ay ang parol, lalo na ang parol na may liwanag. Ito ang decoration na inilalagay natin para sa pasko. Bakit parol? Bakit parol na maliwanag? Ang kapistahan natin ngayon ang sasagot sa mga tanong na iyan.

Ngayon ay ang kapistahan ng Epipania, o kapistahan ng Pagpapakita ng Panginoon. Ito ang traditional na Feast of the Three Kings. Mas angkop ang ginagamit nating kapistahan ng Pagpapakita ng Panginoon kasi ito ang dahilan ng kapistahang ito. Nagpakita ang Panginoon sa mga pantas na galing sa Silangan. Hindi sila mga Hudyo pero sila ay naghahanap ng Hari ng mga Hudyo at ginamit nila ang kanilang kaalaman, ang kanilang expertise, sa kanilang paghahanap. Mag-aaral sila ng mga bituin at sa kanilang pagmamasid sa mga bituin nakita nila ang isang katangi-tanging bituin na sa kanilang pagsasaliksik ay nagpapahiwatig ng pagdating ng isang dakilang tao na magdadala ng malaking pagbabago sa sangkatauhan. Kinilala nila na ang taong ito ay isang hari – kaya niregaluhan nila siya ng ginto noong matagpuan siya, na ang batang ito ay Diyos na dapat sambahin, kaya nagbigay sila sa kanya ng kamanyang, pero siya ay magdurusa, kaya binigyan siya ng mira na ginagamit noon sa mga may sugat.

Sa atin ngayon, ang maliwanag na parol ay sagisag ng bituin na nagdala sa mga pantas sa sanggol. Kahit na galing sila sa malalayong lugar at medyo matagal-tagal ang kanilang paghahanap – mga dalawang taon – natagpuan nila ang bata kasi ang Diyos ay hindi naman nagtatago sa atin. Ginagamit niya ang ating kakayahan at kaalaman upang makatagpo siya. Nagpapakilala siya sa mga taong naghahanap sa kanya. Ito ay nangyari din kay Simeon at kay Anna sa templo. Sila ay dalawang matatanda na nag-aantay sa pagdating ng ipinangako ng Diyos. Hindi sila binigo. Natagpuan nila ang bata na dala-dala ni Jose at ni Maria pagpunta nila sa templo sa Jerusalem.

Sa pagtatagpo ng mga pantas sa bata natupad ang pangako sa pamamagitan ni propeta Isaias na ating narinig sa unang pagbasa. Ang mga nababalot sa dilim ay nakatagpo ng liwanag. Gagabayan ang mga tao na galing sa malalayong lugar ng liwanag na ito at mag-aalay sila ng kanilang mga regalo na nakalulan sa kanilang kamelyo.

Ang mga pantas na galing sa Silangan ay kumakatawan sa mga dayuhan na hindi mga Hudyo pero matatagpuan nila ang pangako sa mga Hudyo. Matatagpuan si Jesus ng lahat, kahit na ng mga dayuhan, sapagkat siya ay dumating para sa lahat. Oo, si Jesus ay isang Hudyo pero hindi lang siya para sa mga Hudyo. May isang lihim na ipinagkatiwala kay San Pablo sa ating ikalawang pagbasa. Ito ang himala: ang mga pangako ng Diyos na kaligtasan na ibinigay kay Abraham at pinahayag ng mga propeta ay hindi lang para sa mga Hudyo. Ito ay para sa lahat. Si Jesus, ang Liwanag ng mundo, ay para sa lahat. Ang liwanag ay nakikita ng lahat – ng lahat na tumitingin sa liwanag at handa itong tanggapin.

Pero kahit na may ilaw na, ang mga ayaw tumingin doon ay hindi maliliwanagan. Ganyan ang nangyari kay Herodes at sa mga Hudyo sa Jerusalem. Ang Bethlehem ay hindi malayo sa Jerusalem, mga sampung kilometro lamang. Alam ng mga Hudyo kung saan ipanganganak ang sanggol na siyang hari ng mga Hudyo. Nakalagay ito sa Banal na Kasulatan. Kaya noong tinanong ni Herodes ang mga mag-aaral ng Kasulatan ang sabi nila ay sa Bethlehem kasi nakalagay sa Bibliya: “Ikaw, Bethlehem, sa lupain ng Juda ay hindi nga huli sa mga pangunahing bayan ng Juda; sapagkat sa iyo lilitaw ang isang pinuno na mamamahala sa aking bayang Israel.” Alam nila kung saan, at hind naman malayo sa kanila pero hindi natagpuan ng mga tao sa Jerusalem ang sanggol kasi hindi naman sila interesado na hanapin siya. Hindi sila gumalaw upang hanapin siya. Nakakalungkot. Dumating si Jesus sa kanyang bayan at hindi siya nakilala ng kanyang mga kababayan.

Ang kapistahan ngayon ay nagpapahiwatig sa atin na si Jesus ay dumating para sa lahat. Gumagamit ang Diyos ng iba’t-ibang paraan upang matagpuan siya, maging iyan ay tala o Banal na Kasulatan. Pero ang makakatagpo sa kanya ay iyong handang magtaya na kumilos upang hanapin siya. Dapat sila umalis sa kanilang comfort zone at umalis upang tagpuin siya. Lumalapit ang Diyos sa atin pero kailangan din tayong kumilos upang makita siya. Tagpuin po natin si Jesus na dumadating para sa atin.

Ngayong Linggo, inaalaala natin ang simbahan sa Africa. Masigla ang mga Kristiyano doon at mabilis ang paglago ng simbahan. Marami ang mga nagiging Kristiyano sa Africa at marami din ang mga nagpapari at nagmamadre. Pero maraming mga problema ang nararanasan ng mga tao doon, kasama na ang mabigat na kahirapan na dala din ng mga digmaan doon at pagkakamkam sa mga likas yaman ng kanilang mga lupain. Sa ilang bahagi ng Africa madalas ang pagki-kidnap at pagpapatay ng mga pari at mga seminarista. Sinusunog din ang mga simbahan nila. Magkakaroon tayo ng second collection upang tulungan ang mga simbahan sa Africa.

Homily January 1, 2025

 14,401 total views

Dakilang Kapistahan ni Maria, Ina ng Diyos
Num 6:22-27 Gal 4:4-7 Lk 2:16-21

Happy New Year sa inyong lahat! Ngayon ay ang ika-walong araw pagkatapos ng Pasko. Ayon sa kaugalian ng mga Hudyo, sa ika-walong araw pagkasilang ng isang anak na lalaki, siya ay tutuliin. Ito ay isang tanda na siya ay Hudyo na at siya ay bibigyan ng kanyang pangalan. Sa araw na ito ang bata na isinilang sa sabsaban doon sa Bethlehem noong December 25 ay tinuli at binigyan ng pangalan na Jesus, ang pangalan na ibinigay ng anghel. Ang pangalang Jesus ay nangangahulugang manliligtas, kasi ito ang magiging misyon niya sa buhay, na iligtas ang mga tao sa kanilang kasalanan.

Ang focus ng ating pansin ngayong araw ay si Maria. Kinikilala natin siya na Ina ng Diyos kasi kinikilala natin na ang kanyang anak na si Jesus ay Diyos. Sa ating pagpaparangal kay Maria na Ina ng Diyos pinaparangalan natin si Jesus na siya ay Diyos. Maliligtas tayo ni Jesus sa ating mga kasalanan dahil sa siya ay tunay na Diyos at tunay na tao. Si Jesus ang tumutulay sa atin sa Diyos. Nakaugat siya sa ating kalagayan kasi siya ay tao. Kinuha niya ang lahat ng katangian at karanasan ng ating pagkatao maliban sa kasalanan. Ang kasalanan ay hindi naman bahagi ng ating pagkatao. Kinuha niya ang ating pagkatao at ibinigay niya sa atin ang kanyang pagka-Diyos. Dahil sa kanyang pag-aalay, ang kanyang Espiritu ay ibinigay niya sa atin kaya tayo ay nagiging anak ng Diyos. Napakaganda ng exchange na ito. Kinuha niya ang ating pagkatao upang maibigay niya sa atin ang kanyang pagka-Diyos. Dahil sa Espiritu Santo, matatawag na natin ang Diyos na “Ama, Ama ko!” Salamat kay Maria, sa kanyang pagsang-ayon sa plano ng Diyos, ang Diyos ay naging tao.

Mahalaga ang January 1 para sa maraming tao kasi ngayon ay ang unang araw ng kalendaryo. Nagsisimula ngayon ang bagong taon, ang taong 2025. Happy New Year uli sa inyong lahat! Marami sa atin ay nagsisimba sa araw na ito kasi ibig nating ipaubaya sa Diyos ang bagong taon. Anuman ang nangyari sa atin noong nakaraang taon, ibig natin magsimula nang maayos ngayong taon at humihingi tayo ng bendisyon sa Diyos. Hindi natin alam ang mangyayari ngayong taon pero kung tayo ay may bendisyon ng Diyos, makakayanan natin ang lahat.

Sa ating unang pagbasa, narinig natin ang bendisyon na binibigay ni Aaron at ng kanyang mga anak; sila ang mga pari ng bayan ng Israel. Kapag tayo ay humihingi ng bendisyon ang ating naiisip ay kalusugan, trabaho, maraming pera, masaganang ani. Sa maikling salita, ang bendisyon para sa marami ay mga material na bagay. Kakaiba ang bendisyon na binibigay sa atin sa Salita ng Diyos. Ito ang bendisyon na hinihingi sa Diyos: “Pagpalain ka nawa at ingatan ng Panginoon; nawa’y kahabagan ka niya at subaybayan; lingapin ka nawa niya at bigyan ng kayapaan.” Ang ating hinihingi ay ang pagsubaybay, paglinganap at pag-ingat ng Diyos. Sana matanggap natin ang mga ito sa bagong taon.

Sa panahon natin ngayon, isang bendisyon na kailangang kailangan natin ay ang kapayapaan. Mula noong 1967, ang January 1 ay itinakda ni Papa San Pablo ika-anim na World Day of Prayer for Peace. Hangarin natin ang kapayapaan at ipagdasal natin ito. Kailangang kailangan natin ito ngayon na nandiyan ang patuloy na digmaan sa Uktraine, sa Gaza sa Israel, sa Lebanon, sa Myanmar, sa Syria, sa Somalia, sa Sudan at sa marami pang mga lugar. Nakikita natin na mailap ang kapayapaan at hindi natin ito matatamo sa pagsisikap lang ng tao. Kailangan natin ang tulong ng Diyos kaya ipagdasal natin ito. Hindi magkakaroon ng kapayapaan sa mundo kung walang kapayapaan sa puso ng mga tao. Ang panlabas na kaguluhan ay nangyayari dahil sa hangarin ng puso ng tao na gusto manlamang sa iba, na walang tiwala sa kapwa tao, na walang awa sa paghihirap ng kapwa tao.

Pakinggan natin ang panawagan ni Papa Francisco na kailangan tayong matuto na magpatawad upang magkaroon ng kapayapaan. Pagpapatawad ang sagot natin sa kasamaan at hindi paghihiganti. Iyan ang ginawa ng Diyos sa atin sa pagpapadala ng kanyang anak – hindi upang parusahan tayo kundi upang patawarin tayo. Ito ang dahilan ng Jubilee Year ngayong taong 2025. Ang Jubilee Year ay ginagawa tuwing ika-dalawampu’t limang taon upang mas lalo nating matanggap ang pagpapatawad ng Diyos at upang matuto din tayong magpatawad.

Isang panawagan ng Santo Papa ngayong Jubilee Year ay tanggalin na ang death penalty sa buong mundo. Hindi naitutuwid ang kasamaan sa pagpatay ng gumawa ng masama, kundi sa pagsikap na baguhin ang masasama. Hindi solusyon ang pagpatay. Isa pang panawagan ng Santo Papa ay maglaan ng higit na maraming pera para sa kaunlaran ng mga tao kaysa sa pagbili ng mga sandata at mga armas na ang layunin ay pumatay ng tao. Sa mga digmaan na nangyayari sa buong mundo ngayon, napakalaking pera at technology ang ginagamit para sa mga bomba at mga sandata. Kung bahagyang halaga lamang ng mga iyan ay gagamitin para sa kaunlaran tulad ng pagpapagawa ng mga paaralan at mga ospital, sa mga sahod ng mga doctor at mga guro, sa pagpapakain sa mga nagugutom at pagtulong sa mga magsasaka, maraming mga tao ang matutulungan at mas magiging mapayapa ang mundo natin.

Dito sa ating bansa ang usapan ngayon ay ang corruption. Sa halip na tulungan ang mga nangangailangan ay binibigyan ng mas mataas na budget ng ating mambabatas ang kanilang sarili at ang mga projects na panggagalingan ng pork barrel o corruption. Hindi ito magdadala ng kapayapaan. Manawagan tayo at manalangin para sa pagbabagong puso ng mga leaders natin sa pamahalaan.
Huwag po tayo mawalan ng pag-asa. Kahit na parang malakas ang kasamaan at matitigas ang puso ng mga tumatayong leaders, maaaring mabago ang kalagayan ng mundo. Nandito ang Diyos na kasama natin sa mundo. Kumikilos siya at hindi siya nagpapabaya. Malakas ang awa niya at nakikinig siya sa ating mga taimtim na dasal. Sa tulong ng panalangin ng Mahal na Ina ng Diyos matatanggap natin ang biyaya ng kapayapaan.

Homily Simbang Gabi December 22 2024

 13,714 total views

4th Sunday of Advent
Mic 5:1-4 Heb 10:5-10 Lk 1:39-45

Ngayon na ang huling Linggo sa apat na Linggo ng Adbiyento. Nakasindi na ang lahat ng kandila sa ating Corona ng Adbiyento. Dumadating na ang bukang liwayway at sa ilang sandali na lang, darating na ang liwanag ng kaligtasan. Sinabi na sa atin sa ating unang pagbasa kung saan ito magaganap – sa Bethlehem. Ito ay isang maliit na lugar lamang pero naging dakila kasi ito ang nayon ni David, ang dakilang hari ng Israel. Dito din nila inaasahan na isisilang ang sanggol na maghahari sa pamamagitan ng kapangyarihan ng Diyos. Ililigtas niya ang lahat at ang kanyang pamumuno ay magdadala ng kapayapaan. Dito nga isinilang si Jesus. Dahil sa paniniwala na may hari na daratng, natakot si Haring Herodes noong mabalitaan niya sa mga pantas na isinilang na ang Hari ng mga Judeo. Pinapatay niya ang mga sanggol sa Bethlehem kasi ayaw niya na magkaroon ng karibal na hari ng mga Hudyo.

Bago si Jesus isinilang, nasa tiyan pa lang siya ng kanyang inang si Maria, kinilala na siya na Panginoon ni Elizabeth dahil sa udyok ng Espiritu Santo. Kaya nagulat at natuwa si Elizabeth sa pagdating ni Maria sa kanyang bahay at napasabi siya: “Sino ako upang dalawin ng Ina ng aking Panginoon?”

Dumating ang Panginoon sa atin kasi naging masunurin si Maria. Kaya sinabi ni Elizabeth sa kanya: “Mapalad ka sapagkat nanalig kang matutupad ang ipinasabi sa iyo ng Panginoon.”

Pero hindi lang si Maria ang naging masunurin. Narinig natin sa ating ikalawang pagbasa na ang Anak ng Diyos mismo ay naging masunurin sa Ama. Sinabi niya: “Narito ako upang tupdin ang iyong kalooban.” Gusto ng Diyos na mapalapit uli ang tao sa kanya. Hindi naman ito magagawa ng mga susunuging alay. Kahit na ang daming mga hayop ang naialay at sinunog, nandiyan pa rin ang kasalanan na naghihiwalay ng tao sa Diyos. Kaya ang handog ng Diyos Anak sa Ama ay hindi hayop kundi ang kanyang sarili. Kinuha niya ang laman ng tao at naging tao siya upang madala niya ang mga tao sa Diyos. Kaya ang Diyos ay naging tao upang ang mga tao ay maging tulad ng Diyos at sa gayon makalapit sa Diyos. Sinunod ng Diyos Anak ang kagustuhan ng Diyos Ama. Naging tao siya at nakilala natin siyang Jesus na taga-Nazareth.

Ang Diyos ay naging tao dahil sa masunurin siya sa Ama. Naging tao ang Anak ng Diyos dahil naging masunurin si Mama Mary sa plano ng Diyos. Kaya sinabi niya sa anghel: “Ako’y alipin ng Panginoon. Mangyari sa akin ayon sa iyong kalooban.” Mapapasatin ang kaligtasan na ngayon ay inaalok na sa atin kung tayo ay magiging masunurin din sa Diyos. Kaya ang susi sa kaligtasan ay ang pagiging masunurin.

Ang pagiging masunurin ay ang paraan patungo sa kaligtasan. Kailangan ng kababaang loob upang maging masunurin. Ang mayayabang ay hindi magiging masunurin kasi bahagi sa pagsunod ay ang pagpapakumbaba. Si Maria ay masunurin kasi ang tingin niya sa sarili niya ay alipin ng Panginoon. Si Adan at si Eba ay hindi naging masunurin kasi ayaw nilang manatiling nilalang lang ng Diyos. Gusto nilang maging kapantay ng Diyos.

Magpailalim tayo sa Diyos at sundin ang mga utos niya. Hindi natin masusunod ang mga utos kung hindi natin ito alam. Kaya kasama ng pagpapakumbaba ay ang kaalaman sa mga kagustuhan ng Diyos. Kaya nga tayo nagbabasa ng Bibliya. Kaya ng tayo nakikinig sa mga aral ng simbahan. Kaya nga mayroon tayong Banal na Aral. Kaya nga tayo nagdarasal. Ang mga ito ay mga paraan upang lalong makilala ang Diyos at upang malaman ang kagustuhan niya.

Para maging masunurin kailangan din natin na maging matiyaga. Palagian ang ating pagsunod sa Diyos, hindi lang paminsan-minsan. Si Jesus ay naging masunurin sa Ama hanggang kamatayan sa Krus. Sinabi niya na ang kanyang pagkain ay ang pagtupad sa kagustuhan ng Diyos. Kaya, mga kapatid, palagi nating sundin ang kalooban ng Diyos. Diyan tayo magiging malapit sa kanya. Maliwag na sinabi sa atin sa Bibliya na ang umiibig sa Diyos ay ang gumagawa ng kanyang kalooban. Kaya kailangang limutin ang sarili at isantabi ang sariling kagustuhan upang magawa natin ang kagustuhan ng Diyos.

Malapit na ang pasko. Malapit na ring dumating uli ang Panginoon. Sana ang panahon ng Adbiyento na malapit nang magtapos ay pumukaw sa ating damdamin na manabik sa Panginoon na darating. Mapapalapit tayo sa kanya na darating kung nagsisikap tayong maging masunurin sa Diyos. Kailangan ng pagpapakumbaba at kaalaman sa kanyang kalooban na ating susundin at kailangan na maging palagiang attitude ang pagsunod sa kanya.

Homily December 15, 2024

 15,769 total views

3rd Sunday of Advent Cycle C
Gaudete Sunday
Zeph 3:14-18 Phil 4:4-7 Lk 3:10-18

“Umawit ka nang malakas, Lungsod ng Sion. Sumigaw ka, Israel. Magalak ka nang lubusan, Lungsod ng Jerusalem.” Iyan ang pahayag ni propeta Sofonias. Ang salitang Lungsod ng Sion at Lungsod ng Jerusalem ay iisa lang ang kahulugan. Ang Sion ay ang lumang pangalan ng Jerusalem. Ang Lungsod ng Sion, Lungsod ng Jerusalem at Israel ay tumutukoy sa mga taong naniniwala sa Diyos. Magsaya sila! Ganito din ang sinulat ni San Pablo: “Magalak kayong lagi sa Panginoon. Inuulit ko magalak kayo!” Dahil sa mga panawagang ito ng mga pagbasa natin, ngayong ikatlong Linggo ng Adbiyento ay kilala na Gaudete Sunday. Ang salitang Gaudete sa wikang Latin ay nangangahulugan: “Magsaya kaya!” Ito rin ang hinihingi natin sa pambungad na panalangin sa misang ito: “Pasapitin mo kami, O Diyos Ama, sa kagalakang dulot ng pagtubos ng Panginoong darating at pasiglahin mo kami sa pagpapasalamat sa iyong kaloob.”

Ang dahilan ng kagalakan natin ay ang Panginoon. Malapit na siyang dumating. Nandito na nga siya. Kaya sinabi ni propeta Sofonias: “Huwag kang matakot; huwag manghina ang iyong loob. Nasa piling mo ang Panginoong iyong Diyos… babaguhin ka ng kanyang pag-ibig.” Kaya sinabi ni San Pablo: “Huwag kang mabalisa sa anumang bagay. Sa halip ay hingin mo sa Diyos ang lahat ng iyong kailangan sa pamamagitan ng panalanging may pasasalamat.” Lakipan natin ang ating panalangin ng pasasalamat kasi hindi tayo kalilimutan ng Diyos. Pagbibigyan niya tayo dahil mahal niya tayo. Oo nga, mahal tayo ng Diyos na darating kaya magalak tayo!

Kakaiba ang sinasabi sa atin ng Salita ng Diyos kaysa pinapaabot sa atin ng mundo. Ang mga advertisement na pinapakita sa atin sa mga araw na ito ay mga taong masasaya. Naghahalakhakan sila. Natutuwa sila. Masaya sila kasi nakakakain sila produktong inaadvertise – tulad ng McDonalds o Jollibee. Masaya sila kasi nakasuot sila ng damit na pinagbibili. Tuwang-tuwa sila dahil ginamit nila ang isang klaseng sabon. Kailangan natin ng pera para makuha ang mga ito – ang pagkain, ang damit, ang sabon. Kaya pumapasok sa ating isip na ang pera ang nakakapasaya sa atin. Kaya masaya tayo sa bonus na ating tinanggap. Nagagalak tayo sa mga pa-raffle ng mga politiko sa kanilang mga meetings. Mababaw ang ganitong kasiyahan at ang mga ito ay hindi para sa lahat. Hindi naman lahat nananalo sa raffle. Hindi naman lahat may bonus. Hindi naman lahat nakakabili ng pagkain o mga bagay bagay.

Iba ang saya at kagalakan ng adbiyento. Ito ay para sa lahat kasi ang lahat ay makakatanggap sa Panginoon, kung gugustuhin lang nila. Darating siya para sa lahat.

Ano ang dapat nating gawin upang matanggap ang ganitong kagalakan na dala ng manliligtas na darating? Ito ang tanong ng mga tao kay Juan Bautista: “Ano po ang dapat naming gawin?” Ang tugon ni Juan ay mag-share, magbahagi. Magbahagi ng iyong damit, magbahagi ng inyong pagkain, magbahagi ng iyong laruan. Sa maiksing salita, magbahagi ng mayroon ka. Nagiging masaya tayo kapag tayo ay nagbabahagi. Kaya nga sinabi ng Panginoong Jesus: “It is more blessed to give than to receive.” Mas masaya tayo kapag tayo ay nagbibigay kaysa tayo ay tumatanggap. Noong ako ay nasa Maynila, nakatira ako sa isang simbahan sa Tondo. Isang panahon ng adbiyento, pinatawag ko ang mga taong natutulog lamang sa kalye na kilala ko. Nagkwentuhan kami. Kumain ng kaunti at binigyan ko sila ng pera bilang pamasko. Masayang masaya sila. Nakita ko ito sa tawanan nila at sa kanilang mukha. Pero hindi nila alam, ako ang mas masaya, kasi naka-share ako ng blessing sa kanila. Totoo nga, mas masaya ang magbigay kaysa tumanggap.

Dumating naman ang mga may katungkulan sa lipunan noong panahon ng mga Hudyo, tulad ng mga naniningil ng buwis, ang mga publikano, at ang mga kawal o kung sa atin pa, ang mga pulis. “Ano naman ang dapat naming gawin?” ang tanong nila. Ang sagot ni Jesus ay maging makatarungan kayo. Huwag ninyong gamitin ang iyong katungkulan upang apihin ang iba. Sapat lang na buwis ang inyong sisingilin. Makontento kayo sa iyong sahod at huwag mamilit o manakot o mangurakot at magparatang sa ibang tao ng hindi totoo. Hindi lang charity, o pagtulong sa kapwa ang nagpapasaya sa atin. Nagpapasaya din sa atin kung ginagawa natin ang ating katungkulan at hindi tayo nagmamalabis kasi may kapangyarihan tayo sa iba. Be just. Maging matuwid tayo.

Para naman kay Juan mismo, ano ang ginawa niya? Napakagaling ni Juan sa kanyang pagpahayag. Makapangyarihan ang kanyang salita at maraming mga tao ang hangang-hanga sa kanya. Pinupuntahan siya ng mga tao kahit siya ay nasa disyerto. Sumusunod ang mga tao sa kanya kaya marami ang lumulusong sa ilog Jordan upang magpabinyag. Kasama na doon si Jesus na taga-Nazaret. Kaya ang buong akala ng marami, siya na ang ipinangako ng Diyos na darating na magliligtas sa kanila. Matapang siyang magsalita. Ulupong o ahas ang tawag niya sa mga taong lumalapit na kanya na hindi nagsisisi at nagkukunwari lamang. Talagang maka-Diyos siya. Malakas ang kanyang pagtitimpi sa sarili na ang pagkain niya ay ang makukuha lang sa diyerto tulad ng pulot at mga insekto. Ang damit niya ay magaspang na balat ng hayop. Handa na siyang tanggapin ng mga tao na siya na ang Kristo. Pero makatotohanan at mapagkumbaba si Juan. Hindi siya ang pinadala ng Diyos. Tagapanguna lang siya. Mas dakila ang darating. Hindi nga siya karapat dapat na magbitbit ng kanyang sandalyas. Mapagkumbaba si Juan. Hindi niya pinagsamantalahan ang maling akala ng mga tao.

To summarize, ano ang dapat nating gawin upang mapasaatin ang kagalakan ng panahon ng Adbiyento? Sharing. Justice. Truthfulness. Magbahagi tayo ng mayroon tayo. Huwag gamitin ang anumang posisyon natin upang pagsamantalahan ang iba. Maging totoo tayo sa ating sarili at huwag magpadala sa anumang survey o public opinion. Malapit nang dumating ang Panginoon. Malapit na ang Pasko. Siyam na araw na lang at pasko na. Hindi man natin alam kung kailan darating muli ang Panginoon, pero ito ay malapit na kaysa ating inaakala. Dahil sa ang Diyos ay nasa piling na natin sa mga grasya na binibigay ng simbahan – magalak tayo. Uulitin ko, maging masaya tayo sa ating pag-aabang!

Homily December 8, 2024

 21,692 total views

2nd Sunday of Advent Cycle C
Bar 5:1-9 Phil 1:4-6.8-11 Lk 3:1-6

Ang December 8 ay ang kapistahan ng kalinis-linisang paglilihi kay Maria, ang Inmaculada Concepción. Pero kakaiba ang taong ito dahil sa ang December 8 ay pumatak sa Linggo ng Adbiyento. Kaya ngayong araw pagninilayan natin ang mensahe ng ikalawang Linggo ng Adbiyento. Bukas natin ipagdiriwang at pagninilayan ang Inmaculada Concepción. Ngunit ang nagsisimba ngayong Linggo ay tumupad na na ipangilin ang kapistahan ng Inmaculada Concepcion.

Sa panahon ng Adbiyento inaasahan natin ang pagdating ng Panginoon na magdadala ng kaligtasan. Dahil sa darating siya, ihanda natin ang ating sarili sa pagtanggap sa kanya. Iyan ang mensahe ni Juan Bautista. Itinalaga siya ng Diyos upang manguna sa Panginoon at ihanda ang kanyang daraanan. Dumating si Juan sa takdang panahon at sa takdang lugar at mayroon siyang takdang mensahe.
Narinig natin ang pangalan ng mga dakilang tao noong panahon ni Juan. Sila iyong mga hari, mga namumuno at mga pangunahing mga pari noon. Sila iyong mga bigatin at mga kilala sa kanilang panahon. Nandiyan ang Emperador ng Roma na si Tiberias, si Pontio Pilato na gobernador ng Judea, si Herodes at si Felipe na mga hari, si Anas at si Caifas na mga punong pari. Ginamit lang sila bilang mga background para sa takdang panahon ng pagkilos ng Diyos sa ating kasaysayan. Pero ang pinadala ng Diyos ay hindi ang mga dakilang mga taong ito na may posisyon at may kapangyarihan. Ang pinadala ng Diyos ay si Juan na hindi naninirahan sa isang ciudad o isang palasyo. Nandoon siya sa tabi-tabi ng bayan, sa isang ilang. Iniiwasan ng mga tao ang ilang kasi wala namang matatagpuan doon – walang tubig, walang pagkain, walang mabibili, walang masyadong mga tao. Pero nandoon si Juan. Doon siya nanawagan. Doon nagmula ang salita ng Diyos at ang nakarinig nito ay ang sumasadyang pumaroon.

Ang mensahe niya ay hindi madali: Magsisisi kayo. Ang pagsisisi ay nangangahulugan na pag-amin na ako ay nagkamali. Mahirap aminin ito. Ang pagsisisi ay nanawagan ng pagbabago. Mahirap magbago. Ibig natin manatili sa nakasanayan na lang natin. Pero kailangan ng pagsisisi upang matanggap ang Diyos na dumadating. Kailangang ihanda ang daan niya: tuwirin ang daan, tibagin ang bundok, tambakan ang lambak, patagin ang baku-bako. Tuwirin ang liku-likong pamamaraan ng ating buhay, ang ating pagkukulang ay dapat punan, ang ating pagmamalabis ay dapat bawasan, …ang baku-bakong pag-iisip natin ay dapat patagin. Ito ang ibig sabihin ng pagsisisi.

Pero kahit na mahirap ang hamon ng adbiyento, saya ang diwa ng adbiyento. Sinulat ni Baruc sa unang pagbasa: “Nagagalak sila kasi hindi sila kinalimutan ng Diyos… Aakayin sila ng Diyos, at babalik silang masaya sa pangangalaga ng kanyang habag at katuwiran, at liligaya sa liwanag ng kanyang walang hanggang kaningningan.” Darating nga ang Panginoon kasi mahalaga tayo para sa kanya. Hindi niya tayo iiwanan o pababayaan. Anuman ang dinadaan natin ngayon, darating ang Diyos sa atin. Kaya masasabi natin ang sinulat ni San Pablo: “Ang aking panalangin para sa inyo ay lagi kayong mapuspos ng kagalakan.”

Kaya huwag tayong matakot na pumunta sa ilang at pakinggan ang panawagan ni Juan Bautista. Ang ilang ang nagbibigay ng katahimikan upang makilala ang ating sarili at mapakinggan ang Diyos. Hind komportable ang buhay sa ilang. Kailangan tayong magsakripisyo upang magkaroon ng disiplina sa sarili at maituwid ang buhay natin. Kailangan nating aminin ang ating kasalanan upang ito ay talikdan. Sa paraang ito magkakaroon tayo ng tunay na adbiyento kasi magbabago ang buhay natin. Tutungo na tayo sa Diyos, o di kaya, ang Diyos na mismo ang lalapit sa atin.

Ang malungkot lang ay para sa marami, ang adbiyento ay isang ordinaryong panahon lang. Wala mang pagsisikap na magbago, na magsisisi, na magdasal at magnilay. Para sa iba nga, nandiyan na ang ingay ng mga Christmas carols, ng mga paputok, ng mga palaro at Christmas parties. Wala pang pasko. Adbiyento pa lang. Ito ay panahon ng panalangin at pagninilay. Ito ay panahon ng patulong sa kapwa. Ito ay panahon ng pagsisisi. Kung talagang isinasabuhay natin ang adbiyento magiging masaya at tunay ang pasko natin kasi mas lalo nating matatanggap ang Panginoong Jesus.

Ang adbiyento ay ang mabuting gawa na pinasisimulan sa atin ng Diyos upang maging lubos ang ating pagtanggap sa kanya sa araw ng pagbabalik ni Kristo Jesus. Tandaan natin na ang Adbiyento ay hindi lamang paghahanda para sa Pasko. Mas pinaghahandaan natin ang muling pagdating ng Panginoon. Doon magiging ganap na ang kaligtasan na inaantay natin. Mas dakila ang saya ng muling pagdating ng Panginoon kaysa anumang pasko. Ito ang abangan natin. Tulad ng siguradong darating ang Pasko, siguradong darating muli ang Panginoon. Ang kasiyahan ng pasko ay anino lamang ng muling pagdating ng Panginoon.

Halina Jesus, dumating ka na!

Liham Pastoral ng Apostoliko Bikaryato ng Puerto Princesa at ng Apostoliko Bikaryato ng Taytay

 15,592 total views

“Dapat ninyong kilalanin na kami’y mga lingkod ni Kristo at katiwala ng mga hiwaga ng Diyos. Ang katiwala’y kailangang maging tapat sa kanyang panginoon.” (1 Cor 4:1-2)
Mga minamahal na mga Kristiyano sa Palawan,

Nagkakaisa po kaming inyong mga obispo dito sa Palawan na nananawagan tungkol sa isang mahalagang usapin dito sa ating lalawigan. Ang Palawan ay kilala na Last Ecological Frontier of the Philippines. Bagamat malaki na ang pagkasira ng ating lalawigan dala ng commercial logging ng matagal nang panahon, at hindi naman nakinabang dito ang mga Palaweno kundi ang iilan lamang na mayayaman, may natitira pa tayong higit na 50% na mga natural na kagubatan, kasama na ang mga old growth forests. May mga uri ng mga tanim, mga puno at mga hayop na dito lang matatagpuan sa atin. May 60,033 na ektarya pa tayong mga bakawan (mangroves). Sa totoo lang mga 30% ng mga bakawan sa buong Pilipinas ay matatagpuan sa Palawan, at halos lahat ng old-growth mangroves ay andito sa atin. Mayaman pa ang karagatan natin sa mga isda at mga bahura, bagamat malaki din ang pagkasira ng mga ito dala ng mga ilegal na pamamaraan ng pangingisda. Ang mga naiiwan pa sa atin na likas na yaman ng kalikasan ay pangalagaan natin. Pigilan natin ang tuluyang pagkasira nito.

Ang isang malaking banta sa pagkasira ng likas na yaman ng ating kalupaan at karagatan ay ang malawakang pagmimina. Pinuputol ng mga nagmimina ang mga puno ng mga gubat natin. Noong 2016 nag-issue ang DENR ng special tree-cutting permit (STCP) upang magputol ng 27,929 na puno ang isang kompanya ng pagmimina. Ang kompanyang ito ay kasalukuyang nag-aaplay ng bagong permit para magputol pa ng 8,000 na mga puno. Ngayong taong 2024, ginawaran ng DENR ang isa pang kompanya ng pagmimina ng STCP upang pumutol ng 52,200 na mga puno. Kailangan na magputol ng libu-libong mga puno upang mahukay nila ang nikel at iba pang mga mineral sa ilalim ng lupa. Dahil dito, hindi lang nakakalbo ang mga bundok natin, nawawala pa ang mga lupa nito na inaanod ng ulan at baha. Nalalason ang mga ilog at nagiging banta sa ating kalusugan. Dala nito, nadudumihan ang ating mga dalampasigan at karagatan na nagdadala ng pagkamatay ng mga bahura natin at kawalan ng kabuhayan ng ating maliliit na mangingsda katulad ng mga lobster fry cachers. Pati na ang mga paligid na lupa na hindi minimina ay nalulunod sa mga alikabok. Pag-dumating ang ulan, dumadating na ang baha sa maraming lugar natin na nakakasira sa mga bahay ng ating mga kababayan at ng kanilang mga pananim.

Sa kasalukuyang, mayroong mga 67 na exploration permit applications sa probinsya, sa mga kabundukan ng Coron, Taytay, Araceli, Dumaran, Roxas sa Norte ng Palawan. Mayroon ding aplikasyon sa malawak na kabundukang sakop ng Puerto Princesa, Aborlan, Narra, Sofronio Espanola, Brookes Point, Quezon, Rizal, Bataraza hanggang sa munisipyo ng isla ng Balabac. Aabot ng higit 200,000 ektarya ang kabuuan nito. Ang kasalukuyang mineral production sharing agreements (MPSAs) o aktibong minahan ay 11, katumbas ng 29,430 na ektarya. Ang nasabing lawak ng mga miminahing lugar ay halos kasing laki ng munisipyo ng Balabac. Kung may mining applications, ibig sabihin may balak silang minahin ang mga ito. Kawawa naman ang Palawan! Kung masira ang ating kapaligiran, kakalimutan na tayo ng mundo. Kilala tayo ngayon sa buong mundo dahil sa ating mga mayabong na gubat, sa ating mga malinis na mga dalampasigan, dahil sa ating mga buhay na mga bahura, at sa malawak na mga bakawan natin kung saan namumugad ang ating mga isda.

Ang pagmimina po ay hindi sustainable. Sinisira nila ang mga kagubatan at samu’t saring buhay, at binubungkal ang mga lupa na minimina nila. Ayon sa batas dapat nilang maipanumbalik ang mga lugar na nasira nila. Hindi po ito nangyayari dahil sa kulang ang monitoring ng DENR at may mga opisyales ng gobyerno na hindi ginagawa ang kanilang tungkulin. Nakakalungkot mabasa at marinig ang mga hinaring ng ating pamayanan ukol sa paggamit ng salapi upang makuha ang pagsang-ayon at pag-endorso ng mga projektong pagmimina. Sa higit na 3,000 ektarya na namina sa Narra, Espanola, Quezon, Brooke’s Point at Bataraza, wala pang 25% nito ang na-rehabilitate o kaya napanumbalik sa dating anyo na isang patunay na wala pang responsabling minahan sa Palawan.
Dahil sa kalagayang ito hindi pa nangyayari sa ating bansa, kasama na sa Palawan, ang responsible mining. Hindi naman nawawala ang mineral sa ilalim ng ating lupa kung hindi ito minahin. Nananawagan kami na magkaroon ng moratorium o pagpigil ng 25 taon sa pag-aaproba ng anumang mining applications at mining expansions. Antayin na muna natin na magkaroon ng angkop na pag-aaral at angkop na sukat ng mga no-go zones sa pagmimina tulad ng ating mga old-growth forests at watersheds. Antayin na muna natin na magkaroon tayo ng teknologia at industriya na mag-proposeso dito sa atin ng ating mga mineral upang magkaroon ng sustainable na trabaho sa atin at mas tataas ang halaga ng mga mineral na kinukuha sa atin. Bantayan na muna natin ang mga nagmimina sa kasalukuyan kung kaya nilang maipanumbalik ang mga bundok at gubat na sinira nila.

Nananawagan tayo sa mga mambabatas sa pamahalaang panlalawigan ngayon, ang ating mga board members, na ipasa ang moratorium sa pagmimina ngayon. Ang panawagan po natin sa kanila ay kanilang panindigan ang kabutihan at kagandahan ang Palawan kaysa anumang interes ng sinumang politiko at mining company. Dito po natin makikita kung talagang sila ay makakalikasan at ang Palawan ang nasa puso nila. Huwag po sana nilang idahilan na hindi ito magagawa ng lokal na pamahalaan dahil sa ito ay patakaran ng national government. Sa rehiyon ng MIMAROPA, ang probinsya ng Palawan lamang ang walang anumang resolusyon na pigilan ang pagmimina. May moratorium ordinance na sa Mindoro, Marinduque at Romblon. May mga munisipiyo pa nga na nag-issue ng kani-kanilang moratorium. Mabuti na ang lungsod ng Puerto Princesa ay may resolusyon na hindi pinapayagan ang malakihang pagmimina.

Narinig po natin sa Banal na Kasulatan na tayo ay mga katiwala ng Diyos ng mga hiwaga na kanyang ginawa. Mananagot tayo sa kanya. Kaya nananawagan kami sa lahat na mga Palaweno na lumagda sa ating petisyon na gawing ordinansa ang pagpigil ng pagmimina sa Palawan sa loob ng 25 taon. Yes to moratorium. Ito ang sigaw ng Inang Kalikasan; ito ang sigaw ng mga magsasaka, mangingisda at mga katutubo na na-aapektuhan ng pagkasira na dala ng pagmimina; ito ang sigaw ng mga naniniwala na bilang katiwala may pananagutan tayong huwag sirain ang Palawan.
Ang inyong mga kapwa katiwala,

Bishop Socrates Mesiona Bishop Broderick Pabillo
Obispo ng Bikaryato Apostoliko ng Puerto Princesa Obispo ng Bikaryato Apostoliko ng Taytay.

Bishop Edgardo Juanich
Bishop Emeritus ng Bikaryato Apostoliko ng Taytay

Unang Araw ng Disyembre taon 2024
Unang Linggo ng Adbiyento

Homily December 1, 2024

 25,102 total views

1st Sunday of Advent Cycle C
World Day for People with Disabilities
National AIDS Sunday
Jer 33:14-16 1 Thess 3:12-4:2 Lk 21:25-28.34-36

December na! Ito ang buwan na inaasahan ng marami. Ito ang buwan ng maraming parties at masasarap na pagkain, buwan ng bakasyon, buwan ng mga regalo, buwan ng pagsasama ng mga pamilya, buwan din ng pagsisimba. Masaya ang buwang ito, pero ang pagbasa natin sa unang araw ng buwan ng December na siya ring unang araw ng Adbiyento ay pagbabanta ng pagkasira. Magugulo ang landas ng araw, ng buwan at ng mga bituin. May malalaking daluyong sa dagat – iyong mga storm surge. May malalaking sakuna na darating sa daigdig. Sa atin pa, iyan ay maaaring mga malalakas na bagyo. Pero sa harap ng mga masasamang pangyayaring ito, ang sabi ni Jesus ay magalak kayo! Magalak at hindi matakot, kasi ang mga pangyayaring ito ay pahiwatig sa atin na darating na ang kaligtasan.
Nasa panahon na nga tayo ng adbiyento. Ang ibig sabihin na salitang adbiyento ay pagdating. Dahil sa may darating hinihikayat tayong maging handa. Salubungin natin ito at huwag pigilan o pagtaguan. Ang adbiyento ay panahon ng paghahanda sa Pasko. Apat na Linggo na lang at pasko na. Hindi natin kinatatakutan ang pasko. Inaabangan natin ito at maraming mabubuting bagay na ating ini-imagine na dadalhin ng pasko. Ang pagdating ni Jesus ay magdadala nga ng kaligtasan. Siya ang matuwid na sanga ni David na sisibol na sinulat ni propeta Jeremias. Kaligtasan ang dadalhin niya. Itutuwid na ng Diyos ang maraming kaguluhan sa ating mundo at sa ating buhay. Kaya kikilalanin siyang “Ang Panginoon ang ating katuwiran.” Si Jesus nga ang magdadala ng kaayusan kasi siya ay ang manliligtas.

Pero ang adbiyento ay hindi lang pag-aantay sa pagdating ng pasko. May isa pa tayong inaantay na pagdating ng Diyos. Iyan ay ang muling pagdating ng manliligtas sa wakas ng panahon.

Sana tulad ng pasko, hindi natin ito kinatatakutan. Sana tulad ng pasko ito ay inaabangan natin. Dumating na si Jesus sa mundo noon bilang isang sanggol. Naging tao na ang Diyos. Gumawa siya ng maraming bagay na ikinatuwa ng mga tao noon. Binigyan niya ng paningin ang mga bulag, lumakad ang mga paralitiko, napalayas ang mga demonyo. Pero ang nakaranas ng mga kaligtasang ito ay ang mga tao lamang noong kanyang panahon at doon lang sa maliit na lugar ng Galilea. Pero nangako siya na babalik uli siya. Pinatikim lang tayo ng kaligtasan noon pero ngayon ang kaligtasan ay para na sa lahat at para sa lahat ng lugar. Natalo na niya ang kasamaan pero parang malakas pa rin ang kasamaan. Ngayon, lubusan na niyang dudurugin ang kasalanan. Ito ay mararanasan nating lahat. Siguradong darating siya pero hindi pa natin alam kung kailan. Kaya ang sabi niya ay maging palaging handa tayo.

Sinulat ni San Pablo sa mga taga-Tesalonika: “Kayo’y manatiling banal at walang kapintasan sa harapan ng ating Diyos at Ama hanggang sa muling pagdating ng ating Panginoong Jesus.” Para manatiling banal at walang kapintasan, sinabi ni Jesus na huwag tayong magumon sa katakawan at paglalasing. Iwasan natin ang anumang bisyo. Sa ating panahon hindi lang naman pagkain at alak ang naaabuso. Inaabuso din ang droga. Inaabuso din ang video games at internet. Inaabuso din ang sex. Ngayong Linggo ay National Aids Sunday. Pinapaalaala sa atin na nandiyan pa rin ang nakakatakot na sakit ng HIV-AIDS, nakakatakot kasi wala pang gamot dito at nagdadala ito ng kamatayan. Inaatake ng sakit na ito ang immune system ng tao. Nawawala na ang ating resistance sa anumang sakit kaya wala nang panlaban sa mga sakit ang may AIDS. At ang karamihan sa mga kaso ng AIDS ay dala ng pag-aabuso sa sex – same sex sexual activities at sex sa maraming partners. Mag-ingat tayo sa pag-aabuso ng sex dito sa atin sa Palawan na maraming mga dayuhan ang dumadating na maaaring mangyari ang pang-aabuso.

Kaya para maging banal, iwasan ang anumang bisyo at pang-aabuso. Pero hindi lang iyan. Sinabi din ni Jesus na mag-ingat din tayo na mabuhos ang ating isip sa mga intindihin sa buhay lamang na ito. Oo, pinagkakaabalahan natin ang ating hanap buhay, ang pag-aaral ng mga bata, ang ating mga pangarap sa buhay, ang ating love life, ang ating business. Wala namang masama diyan. Nagiging masama ang mga ito kung ito na lang na mga bagay ng mundong ito ang pinagkakaabalahan natin. Ang lahat ng mga ito ay lilipas din. Hindi naman magbibigay ng kaganapan ng buhay ang mga ito sa atin. May mga bagay din na hindi materyal at hindi makalupa ang bibigyan natin ng pansin, tulad ng ating kaluluwa at ang ating spiritual life. Binibigyan din ba natin ito ng pansin at ng panahon? May panahon ba tayo sa pagdarasal araw-araw? Nagbibigay ba tayo ng panahon na lumago ang ating pananampalataya tulad ng pagdalo sa Banal na Aral? Nagbibigay ba tayo ng serbisyo at ng pera para tumulong sa iba?

Ngayong Linggo rin ay World Day of People with Disabilities. Inaalaala natin ang may mga kapansanan, ang mga PWD – Persons With Disabilities. Marami po sila. Marahil ang iba sa sila ay kapamilya natin o kapit bahay natin o kasama natin sa ating Kriska. Dahil may kakaiba silang katangian, madalas tayong mainis sa kanila o pinababayaan natin sila. Sila po ay kapatid pa rin natin kay Kristo. Tulungan at paglingkuran natin sila. Hinihikayat tayo ni Jesus na huwag lang dapat tayo nakatuon sa ating sarili o sa ating buhay ngayon. May mga bagay at mga tao na dapat din natin pansinin para maging buo ang buhay natin.

And adbiyento ay paghahanda nga sa pagdating ng Panginoong Jesus. Darating siya sa pasko at darating uli siya sa wakas ng panahon. Ang dalawang ito ay pinaghahandaan natin. Hindi lang pinaghahandaan – pinananabikan pa natin! Siguradong darating ang Panginoon! Hindi natin mapigilan ang Pasko. 24 days na lang at pasko na. At sigurado ding darating ang wakas ng panahon. Hindi rin natin ito mapipigilan! Ang malaking pagkakaiba lang, alam natin kung kailan darating ang pasko, pero hindi natin alam kung kailan muli darating si Jesus. Kaya maging handa tayo sa lahat ng oras. Paano? Lagi tayong magdasal. Ang taong nagdarasal ay hindi pumapasok sa bisyo. Ang taong nagdarasal ay hindi nagugumon sa mga bagay lamang ng mundong ito. Ang taong nagdarasal ay nag-aabang sa Panginoon sapagkat siya ay lagi niyang kinakausap. Tatanggapin siya ng Panginoon na pinapahalagahan niya at kilala niya dahil sa kanyang pagdarasal.

Homily November 24, 2024

 27,737 total views

Solemnity of our Lord Jesus, King of the Universe
Dan 7:13-14 Rev 1:5-8 Jn 18:33-37

Ngayon na ang huling Linggo ng taon ng Simbahan. Sa susunod na Linggo, December 1, magsisimula na tayo ng bagong taon sa taon ng simbahan na tinatawag nating Liturgical Year. Ang Huling Linggo ay nagpapaalaala sa atin ng wakas ng panahon. Magwawakas ang mundo pero hindi natin ito kinatatakutan kasi sa wakas ng panahon mahahayag na ang kadakilaan ni Jesus. Makikilala na siya ng lahat na hari, siya ang hari ng mga hari, na ang ibig sabihin, ang pinakadakilang hari. Mga kapatid, hari si Jesus, pero kakaiba ang paghahari niya, kaya hindi siya madaling makilala ng maraming tao bilang hari. Ito ang sinabi niya kay Pilato noong siya ay hinuhusgahan nito. Sa tanong: “Ikaw ba ay hari ng mga Hudyo?” ang sagot ni Jesus ay: “Ang paghahari ko ay hindi sa sanlibutang ito.” Tama ang conclusion ni Pilato: “Kung gayon, isa kang hari.” Kaya, hari nga si Jesus.

Pero may malaking pagkakaiba ang paghahari niya. Hindi nga ito tulad ng paghahari sa mundong ito. Sa mundong ito ipinagtatanggol ng mga tauhan ang kanilang hari. Namamatay ang mga tao para sa kanilang hari. Hindi ganyan si Jesus bilang hari. Siya pa ang namatay upang tayo ay mabuhay. Ang mga hari sa mundong ito ay siyang sinusunod. Ang mga salita niya, kahit mali, ay sinusunod. Binabale-wala ng mga hari ang katotohanan, basta lang masunod ang gusto nila. Hindi ba nangyayari din iyan sa ating panahon? Maraming kasinungalingan ang sinasabi ng mga president at dakilang tao sa pamahalaan at hindi naman sila pinanagot sa mga kasinungalingang iyon. Maliwanag na sinabi ni Jesus na ang dahilan bakit siya ipinanganak at naparito sa sanlibutan ay upang magsalita tungkol sa katotohanan. Hindi ang gusto niya ang mahalaga. Ang mahalaga ay ang katotohanan, kaya ang nagpapailalim sa katotohanan ay nakikinig sa kanyang tinig. Ang trono ng haring ito ay ang krus at ang korona niya ay ang koronang tinik. Talagang kakaiba ang haring ito.

Ngunit sa wakas ng panahon titingalain siya ng lahat, pati na ng sumibat sa kanyang tagiliran. Darating muli ang haring ito ng buong kapangyarihan at kaluwalhatian. Kikilalanin siya na Alpha at Omega. Ang alpha ay ang unang letra ng Greek Alphabet at ang Omega ay ang huling letra. Siya ang Alpha at Omega, ang simula at ang wakas ng lahat. Ang lahat ay nilikha ng Diyos Ama dahil sa kanya at sa wakas ang lahat ay mapapasailalim sa kanya.

Ang dakilang paghahari ni Jesus ay nakinita na ni propeta Daniel. Darating ang isa na tila tao, na anak ng tao, at lalapit siya sa nakaupo sa Trono at bibigyan siya nito ng kapamahalaan, karangalan at kapangyarihan at paglilingkuran siya ng lahat ng tao, lahat ng bansa at lahat ng wika. Mamamahala siya sa lahat at ang hindi na magtatapos ang kanyang paghahari. Ang katuparan ng pangitaing ito ni Daniel na ating napakinggan sa unang pagbasa ay si Jesus, kaya ang paboritong tawag ni Jesus sa kanyang sarili ay ANAK NG TAO. Maaaring magkaroon ng dalawang kahulugan ang tawag na ito. Para sa marami na mababaw lang ang paniniwala, ang ibig sabihin ng Anak ng Tao ay ordinaryong tao. Ito ay nagpapahiwatig ng karupukan ng buhay ng tao. Mahina siya at madaling mamatay. Pero sa mga may alam kay propeta Daniel at may pananampalataya, ang Anak ng Tao ay isang title ng isang binigyan ng Diyos ng buong kapangyarihan. Walang hanggan ang paghahari niya. Totoo naman kay Jesus ang dalawang kahulugan nito. Siya ay ordinaryong tao lang at namatay nga siya sa krus, pero siya ay mabubuhay muli at babalik muli na puno ng kadakilaan magpakailanman. Ang Jesus na sinasamba natin na maliit na bata sa Santo Nino, ang Jesus na nakadapa sa Poong Nazareno na nagbubuhat ng kanyang Krus, ang Jesus na nakapako sa krus, at ang Jesus na hawak hawak ni Maria ang kanyang bangkay na wala nang buhay, ay siya ring Jesus na pinupugayan natin ngayon na isang magiting na hari na may koronang ginto at nakasuot ng malaharing damit. Ito ay ang Jesus na mananatili, at inaasahan nating mapasama sa kanya sa kanyang kaharian magpakailanman.

Kung ibig nating maging kasama ng dakilang haring ito sa wakas ng panahon, samahan na natin siya ngayon. Magpailalim tayo palagi sa katotohanan. Huwag lang natin tanggapin ang katotohanan, mamuhay tayo ng totoo at hindi nagkukunwari. Tanggapin natin at paglingkuran ang mga mahal niya sa buhay – ang mga mahihirap. Ano ang ginagawa natin o hindi natin ginagawa sa kanila ay ginagawa o hindi natin ginagawa kay Jesus. Mahalin na natin siya ngayon at sinabi niya na ang nagmamahal sa kanya ay sumusunod sa kanyang mga utos. Tulad niya na ang paghahari niya ay ang pinapakita sa service, maglingkod din tayo sa ating communities at sa ating kriska. Para sa ating mga kristiyano ang paglilingkod ay ang pagsasabuhay ng pagiging hari.

Dinadakila ka namin Panginoong Jesus. Maghari ka sa amin ngayon at magpasawalang hanggan.

Homily November 17, 2024

 26,252 total views

33rd Sunday of Ordinary Time Cycle B
World Day of the Poor
Dan 12:1-3 Heb 10:11-14.18 Mk 13:24-32

Darating ang malalaking pagbabago sa mundo. Iyan ang nararamdaman natin at iyan ang pinaparamdam sa atin ng ilang mga scholars at ng ilang mga politiko. Nararanasan natin ang climate change. Umiinit ang panahon. Tumitindi ang mga baha. Dumadami ang mga bagyo. Ilang sunod-sunod na mga bagyo na ang dumadating sa Pilipinas. Ang daming mga digmaan at may mga banta na gagamitin ang nuclear bombs. Ang kaso sa West Philippine ay maaaring maging mitsa ng malaking digmaan na kasali ang Tsina, ang Pilipinas, ang America, ang Australia, ang Japan at iba pang mga bansa. Patapos na ba ang mundo? Tinatanong ito ng ilan,ito ba ang pagbabagong darating, pagbabago na dala ng digmaan?

Oo, magtatapos ang mundo. Ito ay sinabi mismo ni Jesus. Kaya narinig natin ang kanyang pahayag na ang mga nakikita nating palaging nandiyan ay magbabago. May pagbabago sa kulay ng buwan, sa mga bituin at pati na sa araw. Oo, mga kapatid, magbabago ang mundong alam natin. Lahat naman ay magbabago. Nakikita natin ito sa kalikasan. Nagbabago ang panahon. May tag-init at may tag-ulan. Sa ating pagmamasid sa panahon, nakikita natin na padating na ang amihan at tapos na ang habagat. Ganoon din, may mga palatandaan na pinapaabot sa atin na may pagbabagong darating. Iyan ba ay ang simoy ng hangin? Ang paghaba ng gabi? Ang dalas ng ulan? Darating nga ang pagbabago. Ang tanong ay: ngayon na ba magtatapos ang lahat? Kailan ito mangyayari?
Sabi ni Jesus na maging handa tayo sa pagtatapos ng mundo pero hindi natin malalaman kung kailan ito darating. Ang Diyos lang ang nakaaalam nito. Pero may isang bagay na maaasahan natin na mananatili – ang Salita ng Diyos! Ang langit at lupa ay maglalaho ngunit ang Salita ng Diyos ay mananatili. Dahil sa ito ay mananatili, ilagay po natin ang ating pag-asa sa Salita ng Diyos. Itaya natin ang lahat dito. Ito lang ang maaasahan natin.

At ano ba ang Salita ng Diyos? Narinig natin sa ating unang pagbasa na mamamatay ang lahat pero ang bawat isa ay gigisingin, ang iba para mabuhay na muli na masaya magpakailanman at ang iba naman para sa walang hanggang kapahamakan. Maniwala tayo. Oo, magwawakas nga ang lahat sa mundong dito, ngunit sa kabila ng wakas na ito ay may bagong kaayusan na darating. Anong bagong kaayusan na mararatnan natin ay nagdedepende kung paano natin isinasabuhay ang kaayusan na mayroon tayo ngayon. Kaya mahalaga ang ngayon natin. Ito ay may kaugnayan sa darating. Ang kabilang buhay ba natin ay mapayapa at masaya, o ito ay nakakakilabot? Depende sa atin iyan – kung paano natin isinasabuhay ang ating ngayon!

Nagsasalita si Jesus sa atin tungkol sa katapusan ng mundo natin ngayong Linggo, hindi upang takutin tayo. Sinasabi niya ito sa atin, at hindi niya itinatago ang katotohanang ito, upang maging handa tayo. Huwag tayo magpabaya, hindi lang ito ang buhay natin, hindi lang ito ang realidad natin. Talaga naman na dumadaan lang tayo sa buhay na ito. Hindi naman ito permanente. Tayo ay naglalakbay lamang dito sa mundong ibabaw. May patutunguhan tayo.

Maganda ang balak ng Diyos sa atin. Napakaganda ang inihanda ng Diyos na gusto niya na maabot natin ito. Kaya itinaya ni Jesus ang kanyang sarili, inalay niya ang sariling buhay niya bilang ating punong pari upang matanggal na ang mga kasalanang humahadlang sa atin sa ating pagpunta doon. Tayo naman, linggo-linggo natin ipinagdiriwang ang pag-aalay ni Jesus sa ating Banal na Misa upang palaging ipaalaala sa atin ang kaligtasan na kanyang binibigay sa atin at bigyan tayo ng sigla at kahandaan sa pagtawid papunta sa bagong mundo na ito.

Ngayong araw ay ang World Day of the Poor, ang pandaigdigang araw ng mga dukha. Ang mga dukha ay huwag nating isantabi at kalimutan. Huwag lang nga natin sila bigyan ng limos at iwanan. Sila ay pahalagahan natin kasi sila ang presensiya ni Jesus. Ang ginagawa natin sa kanila ay ginagawa natin kay Jesus. Sa susunod na linggo ipagdiriwang natin ang kapistahan ni Kristong Hari. Sa wakas ng panahon magiging hayag na ang paghahari ni Kristo. Makikita ng lahat ang tagumpay ni Jesus. Darating na ang pangakong kaligtasan para sa lahat na umaabang dito. Makakalapit tayo kay Kristong hari sa wakas ng panahon kung ngayon tinatanggap natin, pinapahalagahan natin, at tinutulungan natin siya sa mga dukha at lahat na naghihirap. Ano ang ginagawa natin sa mahihirap ay ginagawa natin kay Jesus.

Ang paksa ng World Day of the Poor ngayong taon ay: “Ang panalangin ng mga mahihirap ay umaakyat sa Diyos.” Madalas hindi pinapansin ang boses ng mahihirap sa ating mundo. Pero pinapakinggan ng Diyos ang mga dasal nila. Pinapakinggan din ba natin sila? Ang pasasalamat nila sa Diyos para sa atin dahil natulungan natin sila ay diringgin ng Diyos. Sa wakas ng panahon, doon sa bagong kaayusan na nag-aantay sa atin, ang tatanggap sa atin sa pintuan ng langit ay ang mga mahihirap, mga mahihirap na tinulungan at pinagmalasakitan natin. Huwag na natin ipasabukas ang pagtulong sa mahihirap. Hindi natin alam kailan magwawakas ang mundo natin.

Scroll to Top